มีแมวน้อยตัวหนึ่งเดินมาที่หน้าประตูบ้าน ผมถามยายข้างบ้านว่านี่แมวใคร ยายบอกว่ามันกำพร้าพ่อแม่ แม่มันทิ้งไว้เพื่อนมัน3ตัวตายแล้วเพราะไม่ได้กินนมแม่ ยายถามว่าจะเลี้ยงมันไหม ผมจึงเอามันมาเลี้ยง มันไม่มีเพื่อน สงสารมันมาก เวลาว่างๆผมก็จะเล่นกับมัน เวลานอนมันก็จะมานอนที่ตักผมเวลาเล่นคอม พอมันหลับสนิทแล้วจึงเอามันไปไว้ที่นอนของมัน ตอนเช้ามันก็จะมาเรียกผมตื่นจากที่นอน ตลอดเวลาเกือบหนึ่งปีผมรู้สึกผูกพันกับแมตัวนี้มาก เหมือนมันเป็นน้องชายของผมเพราะผมอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใคร เวลาเหงาก็จะเล่นกับมันแต่มันชอบเล่นแรง กัดแรง จนเลือดออก แต่ผมไม่เคยโกรธมันเลย บางวันมันหายออกจากบ้าน ผมเป็นห่วงมันกลัวมันจะไม่กลับมา แต่พอได้สองสามวันมันก็กลับมา ผมดีใจมาก ผมอุ้มมันขึ้นมากอด
สองวันก่อนนี้มันไม่สบายตัวร้อน ผมเลยเช็ดตัวให้มัน พออิกวันไข้หายแล้วแต่มันไม่ยอมกินข้าว ผมกลัวว่ามันจะไม่มีแรงเลยเอาอาหารยัดไส่ปากมันมันก็กินนิดเดียว แล้วมันก็อ้วก แล้วก็กินแต่น้ำ แล้วก็อ้วกอิก จนมันไม่มีแรง ผมเลยเอาน้ำเกลือแร่หยอดไส่ปากมันมันก็กิน คืนวันที่ 21 มันนอนตาค้างซึม ผมนั่งดูมันไม่รู้จะช่วยยังไงดี ผมไม่อยากนอนเพราะคิดว่าถ้าตื่นขึ้นมาจะเจอมันนอนตาย แต่แล้วผมก็หลับไปประมาณตี2 พอ8โมงเช้าผมก็ตื่นขึ้นมา แต่มันไม่นอนอยู่ที่เดิมแล้ว มันไปนอนหายใจโรยราอยู่ที่ใต้บรรได ผมจึงอุ้มมันออกมา แล้วเอาน้ำเกลือให้มันอิก แต่มันไม่กลืนแล้ว มันอ้าปากหายใจเบาลงเรื่อยๆ ผมเริ่มหมดหวัง แล้วมันก็หยุดหายใจ ผมพยายามปั้มหัวใจมันแต่ไม่ไม่ฟื้นอิกแล้ว นานเกือบปีแล้วที่ผมไม่ได้ร้องไห้ ผมพยายามจะไม่ร้องไห้ ขณะที่ผมดูมันใกล้ตาย แต่ผมก็ทำไม่ได้ เหมือนมันกำลังมองผมเป็นครั้งสุดท้าย

มีบางอย่างอยากจะบอกกับนายนะ
ขอบคุณที่เคยเป็นเพื่อนเวลาเหงา
ขอโทษที่เลี้ยงนายไม่ดีพอ
ขอโทษบางเวลาที่ไม่ได้ให้อาหาร
ขอโทษที่ช่วยนายไม่ได้
ขอโทษทีเคยขังนายไว้ในบ้าน
ขอโทษที่ดูแลนายไม่ดี
ต่อจากนี้คงไม่มีนายมาเรียกให้ตื่นอิกแล้ว
จะคิดถึงนายทุกวันนะ

ซึ้งอ่ะ

เฮ้ยยยย เพลงเศร้าเกินไปแล้ว

เข้าใจอารมณ์นี้เลย

นิดนึงนะคะ ตอนมันป่วยได้พาไปหาหมอไหมอะคะ

ไม่ได้พาไปคับ มันเคยมีอาการแบบนี้แต่ก็หายเอง ครั้งนี้ผมไม่รู้ว่ามันไปผสมพันกับตัวเมียที่เป็นโรคอะ คลีนิกก็อยู่ไกลด้วย ผมคิดว่ามันคงจะไม่เป็นไรมาก ผมเกลียดตัวเองที่สุดเลยที่ช่วยอะไรไม่ได้

เราเคยแต่ มันมาเรียกเข้าบ้าน แต่เรายังไมไ่ด้ไปเปิดให้มันเข้า
แล้วพอตอนเช้า มันก็ไม่กลับมาอีกเลย

บอกตรงๆถึงเราไม่ชอบแมวแต่เราก็เข้าใจความรู้สึกดี

สงสัยชาติก่อนเคยมีเวรกรรมประมาณว่าเคยพัดพรากคนอื่นหรือป่าว
แต่ก็ไม่เป็นไรกรรมเก่าเนาะเราคงไปยุ่งไม่ได้
ยิ่งพูดยิ่งเป็นธรรมะเลยเราเนี้ย
แต่ประทานโทษที่บอกแบบนี้

แมวผมเพิ่งตายไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง เป็นโรคแมว คือหอบบ่อยๆ

วันที่เค้าตายไปเหตุหนึ่งก็เพราะครอบครัวผมชะล่าใจเพราะเห็นเค้าหอบแบบนี้บ่อยๆ ผิดที่ว่าครั้งนี้เป็นหนักแต่ก็ไม่ได้พาไปหาหมอ คิดว่าเดี๋ยวก็หายเป็นเหมือนเดิม เลยออกไปทานข้าวนอกบ้านกัน

กลับบ้านมา ก็หาเค้าไม่เจอ ไม่รู้ไปไหน เจออีกที เค้าก็ตายไปแล้ว...

แม่ผมร้องไห้หนักมากตอนที่เค้าตาย แล้วก็ทำให้กินอะไรไม่ลงไป 2-3 วันเลย ตัวผมเองร้องไห้ตอนที่เอาเค้าฝังดินลงไป

เพราะรู้ว่าต่อไปจะไม่มีเค้ามาคอยเรียกหน้าประตู

ไม่มีเค้ามาคอยคลอเคลีย ออดอ้อนขออาหาร

ไม่มีเค้าให้อุ้มและกอดเหมือนที่ผ่านๆมา...

ความรู้สึกของเจ้าของกระทู้ในตอนนี้ ผมเข้าใจดี เพราะแมวผมก็จากไปในลักษณะเดียวกันแบบนี้นี่แหละ....

เราอ่านแล้วเราจะร้องให้อะ
คิดถึงแมวตัวเิอง

ไปดีนะ เจ้าแมวน้อย

เราก็เคยเป็นแบบนี้แต่เป็นสุนัขเศร้ามากที่เพื่อนตัวน้อยจากไปตอนนั้นแม่กับเราร้องไห้เลยอ่ะ

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ......

puod_pond ผมอยากให้เขาหายไปดีกว่าต้องมาดูเขาตายต่อหน้านะคับ คิดถึงตอนนั้นทีไรผมร้องไห้ออกมาเลย
jobsu1 คงจะเป็นแบบนั้นนะครับ เพราะว่าแมวตัวนี้โดนหลายอย่างเลยตอนมีชิวิต โดนข่วนที่ตาจนอักเสบ โดนกัดที่เอวเป็นแผล แต่ตอนนี้คงหมดเวรหมดกรรมแล้ว แต่ผมก็อดคิดถึงมันไม่ได้
BunnieZ อ่านคอมเม้นของคุณทำให้ผมร้องไห้อิกแล้ว T T

ปล.รูปที่เห็นมันไม่ได้ตายนะคับ แต่ผมถ่ายรูปตอนมันนอนหลับ ตอนมันใกล้ตายกะจะถ่ายรูปแต่อดสงสารไม่ได้

มันก็จริงนะคะ ที่ว่าหายไปยังดีกว่ามาเห็น

แต่คือมันเป็นความผิดเราไงคะ ที่เราไม่ได้ไปเปิดประตูให้มัน แล้วมันก็หายไปเลย

อารมณ์แต่ก่อนที่ไม่มีอีกแล้ว เหตุการณ์นั้น ไม่ว่าจะเล่นด้วยกัน เอามากอด พูดคุย มีอะไรไม่สบายใจก็เล่าไปร้องไำห้ไปให้ฟัง
ทุกวันนี้เราก็ยังคิดถึง ไม่มีอีกแล้วอะ (พูดแล้วก็ร้องอีก -*-)
เป็นหมาตัวแรกเลย ที่เลี้ยงมาพร้อมๆกับเรา ตอนอยู่อนุบาลได้ อยู่กันมา 10กว่าปี เราก็มาเห็นมันไปเหมือนกัน
(ร้องไปเป็นเดือน)

เพราะด้วยความผูกพัน นี่ล่ะ คิดถึงอะ

จขกท. สู้ๆ นะคะ

puod_pond ขอบคุณมานะคับ
lovemiku ขอบคุณคับ
MANAMiiz ขอบคุณที่ให้กำลังในคับ
Pornpun น่าเศร้ามากเลยคับ T T
ขอบคุณทุกคนที่เม้นด้วยนะคับอย่างน้อยผมก็ได้มีที่ระบายมีคนรับรู้ทำให้ผมสบายใจมาบ้าง

มิก็เคยเป็น ความรู้สึกแบบนี้เลย
แมวตัวแรกที่เสียไป ก็เสียต่อหน้าต่อตามินี่แหละ เค้านอนอยู่ที่โรงรถ น้ำลายฟูมปาก
แต่มิเดินเข้าไปหา เค้าก็พยายามเอื้อมมือนะ แบบว่าขยับมือมา มิงี้ ร้องไห้ไม่รู้เรื่องเลย - -
น้องหมาถัดมา รายนี้ไม่ค่อยช้ำใจเท่าไหร่ = = จากไปด้วยโรคชรา แต่เหมือนกับเค้ารู้ตัว ก็มาลา
วันก่อนหน้าที่จะเสีย ก็มานอนอยู่ในห้องมิทั้งวันเลย

หลังจากนั้นมา ก็ยังมีแมวน้อยๆ ที่เพิ่งได้มาเลี้ยง เป็นแมวสีขาวตาสีฟ้า ขนปุย
แต่ยังไม่ทันได้เลี้ยงดี ก็มีหมาเกรียนที่ไหนไม่รู้ มากัด ตาย.. ณ ตอนนั้น มิแทบจะเกลียดหมาไปเลย

ยังไง จขกท ก็ต้องทำใจยอมรับแหละ เก็บเค้าไว้ในความทรงจำดีๆ
พยายามอย่าหาใครมาเลี้ยงเพื่อเ้ป็นตัวแทนเค้าก็พอ ยังไงซะความรู้สึกก็ไม่เหมือนกัน

ขอบคุณมากนะคับ T_T อ่านแล้วความรู้สึกแบบเดียวกันเลย แต่แมวตัวนี้เป็นแมวที่ผมคลุกคลีกับมันมากกว่าสตว์ตัวอื่นที่เลี้ยงเลย อย่างเช่นสุนัขและแมวที่เคยเลี้ยงจะเจอมันตอนเช้าแล้วก็เย็นเท่านั้น เสาร์อาทิตย์ก็เล่นกับมันมากหน่อย ผมคิดว่าจะไม่เลี้ยงสัตว์อิกแล้ว T T ตลอดเวลาที่ผมเลี้ยงมันมาผมมองมันตอนที่มันนอนหลับแล้วก็นึกในใจว่า สักวันหนึ่งเราคงจะไม่ได้เจอกันอิกแล้วใช่ไหม เพราะว่าแมวตัวนี้ชอบออกไปหาแมวตัวเมียนอกบ้านบ่อยๆ แต่มันกลับได้โรคมา ตอนเย็นวันนั้นแมวตัวเมียมานั่งดูมันที่หน้าประตู ผมเลยเข้าไปไล่นึกว่ามันจะมากัด แต่ไล่มันก็ไม่ไปพอเข้าไปใกล้ๆมันมีอาการเหมือนแมวผมเลย สักพักมันก็ค่อยๆเดินจากไปเองเหมือนมันจะมาลา แล้วคืนนั้นแมวผมก็อาการหนักจนสิ้นใจในตอนเช้า แมวตัวนั้นคงจะตายเหมือนกัน ตอนนี้ผมพยายามคิดว่าเขาไปดีแล้วไม่ต้องทรมารกับการเป็นอยู่แบบนี้ แต่บางทีก็อดคิดถึงไม่ได้เพราะที่ทุกที่จะมีเขาเคยอยู่