สวัสดีครับ คือว่า ผมกำลังมี project เขียนนิยายน่ะนะครับ ก็ไม่มีอะไรมากมายครับ ตั้งใจจะเขียนมานานแล้ว แต่ว่าไม่ได้เริ่มซักที ตอนนี้ก็กำลังทำโครงเรื่อง กับ พล๊อตเอาไว้คร่าวเอาไว้แล้วแต่ยังหยาบอยู่ ทีนี้เขียนบทนำมา ก็เลยลองเอามาให้อ่านกันเล่นๆ ครับ แต่เรื่องที่จะแต่งนี่ ยาวชัวๆ เลยครับ คิดยังไงก็บอกกันได้นะครับ ขอบคุณที่อ่านครับ

Knight's Curse : อัศวินต้องสาป

บทนำ
      โลหิตสีแดงไหลจากศีรษะที่บิดเบี้ยวลงมาตามปลายนิ้วของร่างที่แน่นิ่งไม่ไหวติงบ่งบอกถึงร่างไร้วิญญาณ ที่นอนทับถมกันอยู่ระเกะระกะ บางร่างชิ้นส่วนในร่างกายหายไปเหมือนถูกฉีกกระชากพรากออก ร่องรอยชุดเกราะที่บิดเบี้ยวเหมือนไม่ใช่สิ่งที่เคยเป็นเครื่องป้องกันมาก่อน โลหิตสีแดงออกคล้ำผสมกับเขม่าสีดำลอยคลุ้ง ที่เจิ่งนองเป็นแอ่งอยู่รายล้อมรอบกองศพระเกะระกะเหล่านั้น นกกินซากบินวนอยู่บนฟ้า บางตัวลงมาจิกกินอาหารที่เคยมีชีวิตเหล่านั้น ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนจ้องมองด้วยสายตาแดงก่ำหยดน้ำตาหลั่งไหลออกมา แม้ศพและโลหิตเหล่านั้นจะส่งกลิ่นคาวน่าสะอิดสะเอียนอย่างรุนแรงแบบที่หญิงสาวไม่เคยพบมาก่อนก็ยังไม่เท่าสภาพอันน่าเวทนาตรงหน้า ร่างของเธอสั่นสะท้าน เหงื่อไหลซึม จากภาพของทุ่งหญ้าที่เคยสวยงามมาก่อน บัดนี้กลับกลายเป็นทุ่งสังหารที่มีเพียงซากศพไร้วิญญาณนอนทอดร่างแทนที่ความสวยงามที่เคยมีจนหมดสิ้น

      ชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่กลางท้องทุ่งนั้น อยู่ในชุดเกราะสีดำ ที่ทั้งดูชัดเจน และ ดูพร่าเลือน หญิงสาวพยายามเอื้อมมือออกไปหาชายคนนั้น เหมือนต้องการจะถามถึงเหตุการณ์ตรงหน้า ชายคนนั้นเหมือนจะรู้สึกตัวหันหลังกลับมามองดูเธอ ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นหล่อเหลา ดวงตาคมเข้ม แม้จะเห็นไม่ชัด แต่เธอสังเกตเห็นว่า มีน้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของชายหนุ่มคนนั้น

      “ ทำไม ... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ” หญิงสาวกล่าวออกมาด้วยเสียงสั้นเครือ

      ด้านหลังของหญิงสาวปรากฏเงาของมือข้างหนึ่งที่มีลักษณะหยาบกร้านแต่ดูสะอาดสะอ้าน เหมือนไปในทางเจนโลกซะมากกว่า เอื้อมเข้ามาจับที่ไหล่ของหญิงสาว ทำให้ร่างของเธอกระตุกวูบ ภาพตรงหน้าสั่นไหวเหมือนกระแสน้ำที่กระเพื่อม และ ดับวูบลงความมืดเข้ามาแทนที่ในทันที

      ดวงตาสีฟ้าไสลืมตาขึ้นมาพบแสงสว่างตรงหน้าอีกครั้ง แต่ไม่ชัดเจนเพราะน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาก่อนหน้านี้ มือขาวเลื่อนขึ้นมาปาดน้ำตาออกไป ทำให้ภาพตรงหน้าเด่นชัดขึ้น ทำให้เห็นว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า เป็นชายแก่ที่ดูใจดี เครายาวสีขาวแซมเทา อยู่ในชุดคลุมสีขาวสะอาดขลิบด้วยสีแดง ใบหน้าที่มีริ้วรอยบ่งบอกว่าผ่านวันเวลาของชีวิตมานาน และที่เด่นที่สุดบนใบหน้านั้นคือ ดวงตาสีฟ้าใสที่แสดงความอบอุ่นออกมาให้กับทุกคนที่พบเจอ

      “ เจ้าเห็นสิ่งใดศิษย์ข้า ” ชายแก่สอบถามหญิงสาวตรงหน้า น้ำเสียงห่วงใย

      “ ทะ ... ท่านอาจารย์ ศิษย์เห็นนิมิต ” หญิงสาวตอบโดยที่เสียงยังคงเจืออาการสั่นอยู่

      ภายในดวงตาของชายแก่กระตุกไหววูบหนึ่ง พลันเอื้อมมือขึ้นไปแตะที่หน้าผากของหญิงสาวแล้วหลับตาลง สักพักร่างของชายแก่ก็กระตุกไหว ร่างกายสั่นพร่าอยู่สักพักก็หยุดลง มือที่แตะหน้าผากถูกชักออก ลงมาข้างตัว เม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่ใบหน้า ไม่ทราบว่าอาการของชายแก่ เป็นเพราะสิ่งที่ทำนั้นยาก หรือ สิ่งที่ได้เห็นกันแน่

      “ จิบนี่สักหน่อย เวเรน่า ” ชายแก่หันหลังเดินออกไปหยิบขวดยาทรงสูงที่วางอยู่บนตู้ด้านหลัง ภายในบรรจุน้ำสีเหลืองอำพันเอาไว้ยืนส่งให้หญิงสาว

      เวเรน่าคือชื่อของหญิงสาว เธอรับขวดยามาจิบเล็กน้อย พลันเกิดแสงสีอำพันเบาบาง และจางหายไป ใบหน้าที่ดูซีด เคยชุ่มเหงื่อ กลับมาดูมีเลือดฝาดดังเดิม ขวดยาได้กลับไปอยู่ในมือของชายแก่ ซึ่งส่งมันกลับสู่ที่เดิม

      เวเรน่าเป็นสาวที่มีผิวขาวมีเลือดฝาด ใบหน้ารูปไข่ ปากสีแดงระเรื่อ ดูงดงาม หากชายใดพบเจอคงต้องเหลียวมองจนคอเคล็ดเป็นแน่ ทรงผมที่ดูเรียบร้อยสีดำออกไปทางน้ำตาลเป็นเงา ยิ่งขับให้เธอดูสดใส ชุดที่ใส่เป็นชุดคลุบสีขาวขลิบด้วยสีแดงคล้ายชายแก่

      “ ขอบคุณค่ะท่านอาจารย์ “ ถึงแม้สีหน้าของเวเรน่าจะดูดีขึ้นแต่กลับไม่สามารถทำให้ ความหมองคล้ำจากภาพที่พบเจอจางหายไปได้ ในดวงตายังดูหวาดกลัวกับภาพที่เห็นมาก่อนหน้านี้

      “ นั่งพักก่อนเถอะเด็กน้อย สิ่งที่เจ้าได้เห็นยังมาไม่ถึงในเวลาอันใกล้นี้หรอกนะ ” ชายแก่กล่าวพลางดันเก้าอี้ด้านข้างออกมาเพื่อให้เวเรน่านั่ง เธอจึงนั่งลงโดยดี ตามคำสั่งของผู้เป็นอาจารย์

      ชายแก่หันหลังเดินออกมาเพื่อนั่งลงยังเก้าอี้อีกตัว พลางนิ่งไป เสมือนกำลังนึกคิดอะไรบางอย่าง สีหน้าของชายแก่ดูเคร่งเครียดพอสมควร

      “ เราได้พบเห็นเหตุแห่งชะตาเข้าแล้วเวเรน่า แต่เจ้าไม่ต้องห่วงไปศิษย์ข้า ทุกอย่างจะต้องมีหนทางให้ผ่านพ้นไปได้อย่างแน่นอน ” ชายแก่กล่าวพลางส่งยิ้มให้แก่เวเรน่า ภายในห้องที่ทั้งสองนั่งอยู่ ถูกจัดแต่งไว้อย่างเรียบร้อย พนังทำจากหินประดับไว้ด้วยตู้หนังสือโดยรอบ บ่งบอกถึงสถานที่แห่งนี้ต้องเป็นที่ ที่สะสมความรู้เอาไว้มากมายแน่นอน

      “ แต่ท่านอาจารย์คะ แล้วเราจะทำอย่างไรดี นิมิตที่ศิษย์เห็นนั้น ต่างจากนิมิตที่ศิษย์เคยเห็นมา ครั้งนี้มันชัดเจนจนเสมือน .....

      “ เวเรน่าไม่สามารถกล่าวต่อไปได้เมื่อนึกถึงภาพที่เธอได้พบเจอมาในนิมิต

      “ ข้าเข้าใจเวเรน่า เพราะเจ้าคือศิษย์เอกของข้า ซึ่งมีพลังในด้านนี้สูงที่สุดแม้แต่ข้าซึ่งเป็นอาจารย์เองก็ยังไม่สามารถเทียบได้ พลังของเจ้าเหมือนกับสิ่งที่สวรรค์ประธานมาให้แต่ก็เหมือนกับสวรรค์ได้กลั่นแกล้งเจ้าไปในตัวด้วย ” ชายแก่พูดชมเชย พลางถอนหายใจ ถึงพลังในตัวศิษย์ที่มี ซึ่งบางครั้งมันก็ดูจะมากจนเกินไป

      “ มาคัส อยู่ข้างนอกรึเปล่า ” ชายแก่ส่งเสียงและหันไปทางประตูห้อง สักครู่ประตูห้องก็เปิดออก ชายในชุดเกราะสีเงินสลักลวดลายปีกสีแดงพาดดาบไว้ที่เอวเดินเข้ามาในห้อง พร้อมคำนับชายแก่

      “ มีอะไรจะหรือครับท่านคาเซ่น แล้วนั่น เวเรน่าเจ้าเป็นอะไร ” ชายที่เดินเข้ามามีผมสีดำที่ตัดสั้นแต่ดูดี เข้ากับใบหน้าหล่อเหลา แต่ออกดุดัน อาจเป็นเพราะรอยบากที่อยู่ปลายคางลากยาวไปจนเกือบถึงใต้ตา ผิวออกแทน สอบถามออกไปด้วยความสงสัย

      “ มาคัส สิ่งที่พวกเรากลัวได้มาถึงแล้ว จอมอสูรร้ายจะกลับมา คำทำนายใกล้เข้ามาแล้ว ถึงจะยังมาไม่ถึง แต่ชัดเจน ” สิ่งที่คาเซ่น หรือคือชื่อของชายแก่กล่าวออกมา ทำให้มาคัสที่ได้ยินต้องยืนแข็งค้างไปชั่วเวลาหนึ่ง

      มาคัส ได้ยินถึงกับนิ่งไป แล้วหันไปมองหน้าของเวเรน่า และ หันมามองชายแก่อีกครั้ง ปากเหมือนจะเอื้อนเอ่ยวาจา แต่กลับทำได้ยากยิ่ง

      “ โปรดส่งข้าออกไปเถอะครับท่านคาเซ่น มอบหน้าที่นี้แก่ข้าด้วยเถิด ” มาคัส คุกเข่าขวาลง พูดกับชายแก่ แต่ชายแก่กลับส่ายหน้าช้าๆ

      “ ไม่ใช่ในเวลาของเรามาคัส ยังไม่ถึงเวลา สิ่งที่เราทำได้ในเวลานี้มีเพียงฝากความหวังไว้กับบุรุษตามคำทำนาย ”

      มาคัส กำหมัดแน่น คำพูดของชายแก่ไม่ได้ทำให้ มาคัส เคืองใจอะไร เพราะด้วยความสามารถของตัวเค้าในเวลานี้ เหตุการณ์ตามคำทำนายนั้นตัวของเค้าเองน่าจะสามารถฟันฝ่าไปได้ แม้ตัวจะต้องตายก็ตาม แต่ด้วยเหตุผลของชายแก่ มาคัส จึงทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันยอมให้กับชะตากรรม

      “ แต่ใช่ว่าเราจะไม่สามรถทำอะไรได้เลยนะ มาคัส เพียงแต่ เราต้องเสียสละเวลาของเราเองสักหน่อยเท่านั้นเอง ”

      “ อย่างไรหรือครับท่านมหาปราชญ์ ” มาคัส เงยหน้ามาถาม พลางส่งสายตางุนงง ชายแก่ยิ้มให้เล็กน้อย

      “ สลักวิญญาณ ”

       “ แต่เวทบนนั้นมัน ”

       มาคัส ตกตะลึงกับคำกล่าวของชายแก่ ที่ได้ชื่อว่ามหาปราชญ์ ไม่แพ้เวเรน่า ที่หันมามองหน้าชายแก่ที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ของเธอ

      “ พวกเจ้าตกใจอะไรรึ ข้าก็แก่ชรามากแล้ว จะทำประโยชน์ให้แก่โลกสักหน่อย ก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ” ชายแก่กล่าวพลางหัวเราะแจ่มใสออกมา

      “ ท่านอาจารย์คะขอให้ศิษย์รับหน้าที่นี้แทนเถอะค่ะ/ท่านจอมปราชญ์ครับขอให้ข้ารับหน้าที่นี้แทนเถอะครับ ” ทั้งมาคัส และ เวเรน่า พูดออกมาพร้อมกัน ทั้งสองหันมามองหน้าพร้อมกัน จอมปราชญ์เลิกคิ้วสีขาวแซมเทาขึ้นมา พลางหัวเราะ แต่ใบหน้ากลับหมองคล้ำลง

      “ หรือนี่ก็เป็นชะตากรรม พวกเจ้านี่ช่างทำให้ข้าลำบากใจจริงๆ ”

      “ เวเรน่า เจ้าอย่าทำแบบนี้เลย ข้าลำบากใจนะ ”

      “ ไม่ต้องห้ามข้าหรอก มาคัส มันเป็นความต้องการของข้าเอง ”

      “ แต่ว่า ”

      มาคัส หันกลับมามองหน้าเวเรน่า แต่กลับเจอสายตาที่จ้องมองกลับมาอย่างเด็ดเดี่ยว

      “ ไม่มีแต่ ถ้าเจ้ามีความคิดเช่นนั้น ตัวข้าก็ไม่แพ้เจ้าเช่นกัน ”

      “ ..... แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเสียสละ ขอเป็นข้าก็พอ เพราะว่า ..... ”

      เวเรน่า ที่ได้ยินคำพูดของมาคัส กลับหันหลบสายตาแน่วแน่ของชายผิวแทน

      “ ข้ารู้หรอกว่าเจ้าคิดยังไง ฮึ ข้าไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรจะให้เจ้าไปคนเดียว ทิ้งข้าไว้อยู่ที่นี่ ..... หรือเจ้าไม่ห่วงข้า ” เวเรน่า พูดออกมาเหมือนต่อว่า แต่ประโยคหลังๆ เสียงของเธอกลับเบาลงๆ เรื่อยๆ ตัวเธอยิ่งบิดมากขึ้นไปอีก

      บรรยากาศตรึงเครียดก่อนหน้าเหมือนจะเปลี่ยนสีออกมาอ่อนๆ มหาปราชญ์ที่นิ่งอยู่นาน ส่งเสียงหัวเราะเล็กๆ ออกมา ภายใต้เครางาม มองคู่หนุ่มสาวตรงหน้า ที่ตอนนี้หันไปคนละทางเหมือนกำลังทะเลาะกัน แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย

      “ เวทสลักวิญญาณ ไม่ใช่เวทอย่างที่พวกเจ้าเข้าใจกันผิวเผินหรอกเด็กน้อยทั้งสอง เพราะเป็นเวทที่ผสมผสาน ศาสตร์หลายๆ อย่าง ตั้งแต่ครั้งข้ายังหนุ่มแน่น ทั้งเวทกาลเวลา หรือ กระทั่งคำสาป ” ชายแก่กล่าวออกมาดวงตาทอประกาย เหมือนกับว่าเวทบทนี้จะทำให้ชายแก่นึกถึงอดีตของตนเองขึ้นมา

      “ คำสาปหรือคะท่านอาจารย์ ”

      “ ใช่แล้วเวเรน่า คำสาป ”

      “ งั้นก็แปลว่า ” มาคัส เอ่ยออกมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง

      “ แต่เด็กน้อยทั้งสอง พวกเจ้าจงคิดให้ดีเถอะ เพราะมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเจ้าคิดก็ได้ ” ชายแก่เอ่ยเรียบ เหมือนจะกระตุ้นให้ชายหญิงตรงหน้าขบคิดอะไรบางอย่าง

      ชายหญิงทั้งสอง หันหน้ามามองตากันสักพัก ชายแก่เห็นประกายตาของทั้งสอง พลางยิ้มออกมา

      “ พวกเจ้าคงจะคิดดีแล้วสินะ เจ้าอยากจะเอ่ยอะไรก่อนมั้ยมาคัส ศิษย์ข้าขี้อายนะ หึๆๆ ”

      บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนแปลงเล็กน้อง สิ่งของ 3 อย่าง ปรากฏออกมาตรงหน้าของทั้ง 3 ส่องประกาย ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ มาคัส ที่มองวัตถุตรงหน้าสักพัก แล้วหันมาหา เวเรน่า พร้อมกล่าวออกมาอย่างชัดถ้อยคำ พร้อมรอยยิ้ม

      “ เวเรน่า ข้าจะรักเจ้าเสมอ ”

      หญิงสาวที่ได้ยิน ถึงกับตกใจรีบหันกลับมามองจ้องไปยังชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอแดง แสดงให้รู้ว่าอายแค่ไหน ตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม ยิ่งทำให้เธอดูทั้งงดงามและสดใส

      “ อื้ม ข้าจะรอเจ้า ”

      “ เราคงจะได้เจอกันอีกเด็กน้อยทั้งสอง มหาเวทกาลเวลา .... สลักวิญญาณ ... ” ชายแก่กล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มดูอบอุ่นที่สุด พลางร่ายบทเวทออกมาชัดเจน เสียงก้องกังวาน วัตถุที่ลอยอยู่สั่นไหวเล็กน้อย เปล่งแสงเรืองรองขึ้นเรื่อยๆ จนห้องนั้นอาบไปด้วยแสงสว่างเรืองรอง

      วาบบบบบบ

      ณ บัดนั้น ก็ไม่เคยมีใครพบเห็นมหาปราชญ์ อัศวิน และ ศิษย์สาว อีกเลย ..........


ประกาศหาคนทดลองอ่านนิยายของผมครับ ตอนนี้แต่งออกมาเรียบร้อยไป 5 ตอนครับ กะลังหาคนมาทดลองอ่านดูว่ามันเป็นยังไงจ้า ( หนูทดลองสินะ )

รับคนอ่านประมาณ 2 คนนะครับ เพราะตอนนี้มีคนอ่านอยู่ก่อนแล้ว 2 จ้า อยากได้คนวิจารณ์งานเขียนเพิ่มสักเล็กน้อย

ปล. เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่ง จขกท เลยยังไม่กล้าเอานิยายไปลงในที่สาธารณะครับ

บรรยายได้เจ๋งมากเลยค่ะ จะแต่งเป็นหนังสือเหรอคะ?
Edit: อ๋ออ จขคห. ลืมอ่านข้างบน ขอโทษด้วยจ้า // ถ้าแต่งเป็นหนังสือ ถือว่าเจ๋งมากน๊า ยังไงก็ สู้ๆ จ้าา

คิดว่า จะแต่งแล้วเอามาลงให้อ่านกันในนี้ครับ เพราะวางโครงเรื่อง เอาไว้ 3 ภาค ด้วยกัน และก็อาจจะเอาไปลง dek-d ด้วยครับ แต่ไม่ได้หวังลงหนังสือครับ ( จริงๆ เรื่องนี้เคยคิดทำกับน้องชายนานแล้วเหมือนกัน แต่ว่าตอนนั้นยังไม่พร้อมทั้งประสบการณ์ แนวคิด และ อะไรหลายๆ อย่างครับ ) คิดว่า อย่างน้อยก็ขอทำอะไรที่อยากทำมานานแล้ว ให้มันเป็นรูปร่าง น่าจะดี ดีกว่าปล่อยมันผ่านๆ ไป ครับ

ลักษณะการแต่งคงจะใช้เวลานานพอควรครับ ไม่อยากแต่งแบบ ไฟลนก้น ต้องนั่งอัพทุกวัน เพราะก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากมาย ถ้าแต่งได้เยอะๆ พอจะรวมเป็นภาคได้ คงเอามาลงให้อ่านแบบจุใจอัพทุกวันน่าจะได้ครับ ( แบบนี้น่าจะดีกว่า เพราะไม่ใช่มือโปรน่ะครับ แหะๆ )

ขอบคุณที่อ่าน และ เม้นครับ

เจ๋ง!!

จขกท น่าจะเป็นนักเขียนของแจ่มใสนะ ไม่ก็ไอ้สำนักพิมพ์ของการินอ่ะ จำชื่อไม่ได้

ไม่ได้เป็น นักเขียนของที่ไหนเลยครับ แหะๆ

ทำไมถึงคิดว่าเป็นหนอ แต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาเม้นครับ

ใครอยากทดลองอ่าน เอาหน้าลิ้งค์สมาชิกมาโพสเอาไว้นะครับ จขกท จะได้ส่งเรื่องไปให้อ่าน หรือถ้าอยากคุยแวะไปที่ห้องสนทนานะครับ เพราะจขกทอาจจะอยู่แถวๆ นั้น