Chapter 2
ฉันปิดประตูดังปังเพื่อไล่เขาออกไป ฉันรีบพาพี่น้ำเข้าบ้านทันที ผู้ชายคนนั้นต้องทำอะไรไม่ดีแน่นอนเลย หน้าตาก็ดูหล่อนะแต่ไม่น่าทำอะไรแบบนั้นเลย แย่จริงๆ
“ เดี๋ยวสินิด! อย่าเพิ่งเข้าใจผิด..มันไม่ใช่อย่างที่นิดคิดนะ ”
“ แล้วอะไรล่ะ VoV ” นิดพูดอย่างฉุนสุดๆ
“ ตอนกลับบ้านพี่วิ่งไปชนเขาแล้วพี่ก็ล้ม เขามาช่วยพี่ไว้ แถมยังทำแผลให้พี่อีก พี่ยังไม่ได้ขอบคุณ เขาเลยที่มาส่งพี่ที่บ้าน ”
“ อ้าว? อย่างนี้นิดก็เข้าใจผิดมหันต์เลยน่ะสิ OoO ”
“ ใช่ และอีกอย่างถ้าเขาทำอะไรพี่แล้วเขาจะมาส่งพี่ถึงบ้านเหรอ? ”
“ นั่นสินะ แฮะๆๆ นิดนี่เซ่อจัง :P ”
“ ไปขอโทษเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ”
“ อืม ”
ฉันไปเปิดประตูเพื่อที่จะไปขอโทษเขา แต่ก็ไม่เจอเขาแล้ว คงกลับไปแล้วล่ะมั้ง โธ่! รู้สึกแย่จัง L หวังว่าเขาคงไม่โกรธเรานะ...ฉันเดินกลับเข้าบ้าน แล้วเห็นพี่น้ำใส่เสื้อคลุมที่เปียกฝนกับร่มคันนึง ของใครนะ?
“ ขอโทษเขาแล้วใช่มั้ย? ”
“ ยังเลยอ่ะ พอนิดออกไปเขาก็ไม่อยู่แล้ว.. ”
“ อ้าว? ”
“ พี่น้ำเสื้อคลุมกับร่มนั่นน่ะ ของใครเหรอ? ”
“ อ๋อ! ของผู้ชายคนนั้นที่นิดเพิ่งไล่เขาไปน่ะ ^ ^ ”
“ เป็นความผิดของนิดเอง ที่ทำให้พี่น้ำคืนของของเขาไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเจอผู้ชายคนนั้นอีกมั้ย? ”
“ ไม่เป็นไรหรอก พี่คิดว่าคงเจอเขาอีกแน่ ”
“ นิดก็หวังให้เป็นอย่างนั้นนะ ”
วันรุ่งขึ้น
“ นิด!! เสร็จยัง สายแล้วนะ! ”
ดันตื่นสายอีกเรา ฉันรีบแต่งตัวเพื่อที่จะไปโรงเรียน หน้าตา..เคลียร์ ทรงผม..เคลียร์ ทุกอย่าง..เคลียร์ วันนี้จะได้เจอบีมอีกแล้ว ดีใจจัง > < วันนี้เขาจะได้เห็นความน่ารักของฉันแล้วอึ้งแน่เลย กรี๊ดด~ ฉันรีบวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
ตึก ตึก ตึก..
“ มาแล้วๆ พี่สาวคนสวย ”
ตึง!!
“ โธ่เอ๊ย! ซุ่มซ่ามประจำเลยเรา ” แม่พูดขณะที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ รีบไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก ” พ่อพูดพร้อมปิ้งขนมปังอยู่
อูยย~ >o< เจ็บตัวแต่เช้าเลย หน้าคว่ำอยู่หน้าบันได น่าอายชะมัดเลย >//< โธ่! อุตส่าห์จัดผมให้ดูน่ารักแล้วนะเนี่ย เดี๋ยวบีมก็หัวเราะเยาะฉันน่ะสิ ฮือ T T ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนะ..
ฉันรีบลุกขึ้นแล้วไปเอาขนมปังปิ้งที่ทาเนยแล้วยัดเข้าปากทั้งแผ่น เลยทำให้แก้มฉันเต็มไปด้วยขนมปัง และพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ นิดไปได้แล้วเร็วเข้า พ่อแม่คะ สวัสดีค่ะ ” น้ำยกมือไหว้
“ ดะ ดัด ดี ด่ะ ” นิดพูดพร้อมยกมือไหว้ทั้งๆที่ขนมปังยังอัดเต็มปากอยู่
ณ โรงเรียน
“ น้ำ! ทำไมวันนี้มาช้าจัง ” บีมพูด
“ แฮ่ก แฮ่ก ก็นิด..แต่งตัวช้านี่นา..แฮ่ก แฮ่ก ”
ฉันดันประตูไว้แล้วร้องเหนื่อยหอบ..แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยชะมัด ถ้าไม่วิ่งมาคงสายมากเลยล่ะ พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ฉันก็เดินเข้าห้องเรียนเพื่อที่จะเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะ แล้วนิดก็โผล่มาอยู่หน้าประตูห้องเรียน มาหาบีมใช่มั้ยล่ะ?
“ บีมมมมม~ นิดสุดที่รักมาแล้วจ้า~ ”
“ เฮ้ย! ฉันเป็นสุดที่รักของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ”
นิดโผเข้ากอดแขนบีมอย่างรวดเร็ว กอดอย่างเหนียวแน่น ทำให้บีมสลัดจากอ้อมแขนของนิดไปไม่ได้ บีมก็ตะโกนโวยวาย พยายามจะออกไปอย่างเดียว เห็นคู่นี้เหมาะสมกันจริงๆเลย ^o^
“ ปล่อยได้แล้ว >o< ”
“ ถ้าฉันปล่อยแล้วบีมจะให้ฉันเป็นแฟนได้มั้ยล่ะ? ”
“ ไม่มีทาง - - ”
“ งั้นฉันก็ไม่ปล่อยหรอก ” นิดยิ่งกอดแขนบีมแน่นขึ้น
“ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้มั้ย? ”
“ อะไรเหรอ? ถ้าบีมทำให้ฉัน ฉันยอมหมดทุกอย่างเลย ^o^ ”
“ เดี๋ยวฉันเลี้ยงขนมก็แล้วกัน - - ”
“ ถ้าเลี้ยงขนม บีมต้องนั่งกินขนมกับฉันสองต่อสองนะ^o^ ”
“อะ..เอ่อ..ก็ได้ - - ”
“ ตอนกลางวันนะ อย่าลืมล่ะ ;) ”
“ อะ..อืม ”
เฮ้อ~ ก็ยังดีกว่าเป็นแฟนล่ะนะ...ผมชื่อ บีมครับ อายุ 16 ปี อยู่ห้องเดียวกับน้ำและเป็นเพื่อนสนิทของน้ำด้วย ผมสนิทกับน้ำมาตั้งแต่เล็ก ทำให้ผมรู้นิสัยของน้ำดีเลยล่ะ วันนี้นิดมากวนผมอีกแล้ว แต่ก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน จนชินไปแล้ว แต่ทำยังไงนิดก็ยังไม่เลิกยุ่งกับผมซะที แล้ววันนี้นิดก็ยังจะบอกให้ผมเป็นแฟนอีก ผมจะทำไงดีนิดถึงจะเลิกยุ่งกับผม?
จุ๊บ!
“ เฮ้! เธอทำอะไรน่ะ O//O ”
“ ก็หอมแก้มไงล่ะ ^ ^ ไปละ บ๊าบบายบีม ” นิดพูดพร้อมโบกมือแล้วออกจากห้องไป
อะไรกัน? อยู่ดีดีนิดก็มาหอมแก้มผมเฉยเลย O//O เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงหอมแก้มผม รู้สึกตกใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมไม่รู้สึกดีใจเลยนะที่นิดทำแบบนั้น เพราะว่าผมไม่ได้ชอบเขาไงล่ะ
“ นี่บีม ดูสนิทกับนิดจังนะ มีหอมแก้มกันด้วย เป็นแฟนกันรึยังล่ะ? ฮ่าฮ่า ” (น้ำดูตั้งแต่ต้นจนจบ)
“ ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับยัยนั่นซักหน่อย แล้วก็ไม่คิดที่จะเป็นแฟนกันด้วย -//- ” บีมทำหน้ามุ่ยแล้วหันข้างนิดนึง
“ แหมๆๆ เขินล่ะสิ ไม่เป็นไรหรอก กลางวันนี้ฉันจะไม่ยุ่งแล้วกันนะ ขอให้สนุก ^ ^ ”
“ ฉันอยากจะไปกับเธอมากกว่าอีก -3- ”
“ อะไรนะ? ”
“ ปะ..เปล่า ^ ^ ”
พักกลางวัน
“ เอ้า! อ้าม~ ฉันป้อนให้นะ ^ ^ ” นิดหักช๊อกโกแลตแล้วยื่นไปจ่อที่ปากบีม
“ ไม่ต้องหรอก ฉันกินเองได้ - - “ บีมหยิบช๊อกโกแลตกินแล้วหันหน้าหนี
ฮึ้ย! ทำไมเราต้องมานั่งกินขนมกับยัยนี่สองต่อสองด้วยเนี่ย อยากไปกับน้ำมากกว่าอีก ถ้านิดเป็นน้ำก็ดีสิ เมื่อไหร่เวลาจะหมดซักทีนะ? อยากจะหนีไปจากตรงนี้จริงๆ T T
นิดกับบีมนั่งกินขนมที่ม้านั่งหลังโรงเรียน ที่นี่เป็นที่ที่คู่รักมานั่งสวีทกัน บางคู่ก็มาสารภาพรักกัน เชื่อกันว่าถ้าได้สารภาพรักกันแล้วจะสมหวัง..
“ นี่บีม! หันมาหาฉันหน่อยสิ ทำไมต้องหลบล่ะ เขินเหรอ? ” นิดชะเง้อเข้าไปหาบีม
“ เปล่า - - “
“ แล้วทำไมต้องหลบล่ะ? ” นิดจับไหล่บีม
“ ไม่เกี่ยวกับเธอซักหน่อย!! ” บีมตะโกน
“ จะไม่เกี่ยวได้ไงล่ะ ก็บีมเป็นคนที่ฉันชอบนี่!! >O< ” นิดตะโกนกลับไป
ผมตกใจอยู่สักครู่.......ผมรู้ว่านิดชอบผม แต่จะให้ทำไงล่ะ ผมไม่ได้ชอบเขาเลย ผมยังไม่ได้บอกนิดว่าผมไม่ได้ชอบเขา แต่ผมรู้ดีว่ายังไงนิดก็ไม่ตัดใจจากผมอยู่ดี
“ ฉันก็อยากจะรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่ฉันชอบบ้างไม่ได้เลยเหรอ? >///< ”
“ มะ..ไม่ใช่อย่างนั้น ” บีมหันมาหานิด
“ แล้วอะไรล่ะ -///- ” นิดทำหน้าโกรธ
“ คือ...ฉัน..ขอโทษนะ ที่ตะโกนใส่เธอน่ะ ”
“ ฉันให้อภัยก็ได้... -////- ” นิดหันหน้าหนีบีมด้วยความเขินอาย
“ ขอบใจนะ ^ ^ ” บีมยิ้มให้นิดอย่างอ่อนโยน
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจฉันเต้นแรงเหลือเกิน...หน้าฉันก็แดงมากด้วย O///O ใจฉันจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว >//< ฉันหันหน้าไปหาบีมด้วยความเขินอาย...ฉันได้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของบีมแล้ว ยิ่งทำให้ฉันใจเต้นแรงมากกว่าเดิมหลายเท่า อยากหยุดเวลาไว้จังเลย จะได้เห็นรอยยิ้มของเขานานๆ อยากจะบอกว่า ชอบ ชอบมาก แต่บีมกฌคงไม่หันมาสนใจฉันอยู่ดีล่ะนะ ความเขินอายของฉันมันยังไม่ไปจากใบหน้าของฉัน ต้องหาเรื่องคุยกับบีมซะแล้ว เดี๋ยวบรรยากาศมันจะดูเงียบเกินไป อะไรดีๆ...
“ อะ...เอ่อ...ดูสิ! ป้อกกี้ของโปรดเลยอ่ะ -///- ” นิดก้มหน้าหยิบป้อกกี้ขึ้นมา
“ เฮ้! อันนั้นฉันซื้อมากินเอง เอามาเลยนะ ” บีมแย่งกล่องป้อกกี้จากนิด
“ ฉันก็อยากกินเหมือนกันนะ! -///- ” นิดทำหน้าโกรธแล้วแย่งป้อกกี้มาจากบีม
“ ฉันไม่ให้หรอก ” บีมแย่งป้อกกี้กลับแล้วเอาใส่กระเป๋ากางเกงทันที
“ เอามานะ!!! ” นิดพยายามเอื้อมมือไปหยิบป้อกกี้จากกระเป๋ากางเกงของบีม
ฮึ้ย! -///- ทำไมฉันต้องเกิดมาแขนสั้นด้วยเนี่ย อารมณ์เสีย ฉันพยายามเอื้อมไปเอาขนมจนตัวฉันค่อมขาบีม แล้วบีมก็ดิ้นไปดิ้นมา เอ๊ะ! อยู่เฉยๆได้มั้ยเนี่ยฮะ?
“ เฮ้! บอกว่าไม่ให้ก็ไม่ให้ไง ”
ฟึ้บ!!!
นิดเสียหลักแล้วรีบไปเกาะที่ไหล่บีมอย่างรวดเร็ว หน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนจมูกชนกัน ทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงๆ สักครู่นึง หน้าของนิดก็เริ่มแดงขึ้นมาอีกครั้ง
ตึกตึกตึก ตึกตึกตึก!!!
ห๊ะ! ใกล้เกินไปแล้วนะ O////O ฉันเกาะไหล่บีมอยู่อย่างนั้นสักครู่...ใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว ฉันหน้าแดงอีกครั้ง คราวนี้ร้อนมากยิ่งกว่าเมื้อกี้อีก ฉันจ้องมองหน้าของเขาด้วยความเขินอาย บีมหน้าแดงนิดนึง กรี๊ดดดดดดด!!!! น่ารักจังเลยอ้า~ >o<
ฟุ่บ!
“ เฮ้! นิด! เป็นอะไรน่ะ OoO ” บีมตกใจแล้วรีบพานิดไปห้องพยาบาลทันที
ติดตามต่่อได้ในตอนที่ 3 นะคะ ^ ^
กระทู้ล็อคอยู่ 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก