คือว่า ตอนแรกก้ไม่คิดจะระบายอะไรหรอกครับ แต่ว่านะ มันเศร้าจนผมทนไม่ไหว




เรื่องราวมันเกิดขึ้นเมื่อมกราที่ผ่านมา ณ วันที่ 10 มกราคม 2555 ผมได้กลับมาบ้าน
หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ผมได้คุยกับแม่เรื่องที่จะไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนจัดขึ้นมา
แต่แม่บอกว่า ให้ไปเยี่ยมยายก่อน เพราะยายอาการไม่ค่อยดี ผมจึงรู้สึกโมโหนิดหน่อย
แต่พอผมกลับไปถึงบ้าน กำลังจะเตรียมไปอาบน้ำ คุณตาก้โทรมาบอกว่า ยายผมอาการ
หนักมาก จนถึงขั้นไม่ไหวแล้ว แม่ผมจึงบอกให้ผมรีบอาบน้ำ แม่บอกผมทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมา
จนผ่านไปประมาณ30กว่านาทีได้ ผมไปถึงที่โรงพยาบาลราชวิถี ผมรีบขึ้นไปหายายที่นอนอยู่บนเตียง
ซึ่งยายผมนั้น ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ แต่มันทรมานมาก ผมเดินเข้าไปข้างๆเตียง และหมอก็มาถึง
ถามยายผมว่า จะถอดเหรอค่ะ ผมก็ยังเศร้าๆอยู่ แต่หมออธิบายว่า ถ้าเกิดถอดออก ก็จะอยู่ได้อีกแค่ 2-3วัน
ป้าผมเลยอนุญาติให้ถอด และแล้ว สิ่งที่ทำให้ผมถึงกับแทบขาดใจ นั่นคือ ค่าชีพจรที่แรกๆก็เหลือแค่ 70 กว่าๆ
และลดลงเรื่อยๆ จนกระทั่ง เลขที่ผมไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นมา ก้เกิดแล้วครับ 0 ครับ
เลข 0 ปรากฏต่อหน้าผมในเครื่องวัดชีพจร ผมทำอะไรไม่ถูก ค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปนอกห้อง
พร้อมๆกับพี่ๆของผม ผมแทบจะเป็นบ้า ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมแทบจะเอาหัวตัวเองโขกกับ
พื้นแล้ว แต่ถึงยังไง ผมก็ต้องมารับร่างไร้วิญญาณของคุณยายตอนเช้าของวันที่ 10 เพราะถ้ารับมาวันที่ 9 เลย
มันก็ดึกมาก


ผมได้เสียคุณยายที่เคยอยู่ดูแลผมมาตั้งแต่เล็กจนอายุ 13 โชคดีที่คุณยายเคยเห็นผ้าเหลือของผมตอนอายุ 11 ปีพอดี
ผมเชื่อเลยครับว่า คุณยายของผม ต้องได้เป็นนางฟ้าบนสวรรค์แน่นอนครับ จึงขอฝากบอกในที่นี่ว่า ผมคิดถึงคุณยายนะครับ

ผมเข้าใจครับผมก็พึ่งจะเสีย ป้าของผมเมื่อวันที่ 8 ตุลาคม ปี 2554 เวลา 21.15 น. ครับ

ขอให้คุณยายไปสู่สุขติ สาธุ

ขอให้คุณยายของคุณไปสู่สุขตินะครับ

เสียใจด้วยนะคับ รู้ดีว่าการจากลาไปต่อหน้าแบบนี้มันเศร้าแค่ไหน

เราก็เข้าใจค่ะ
เราก็เคยเสียทั้ง ทวด ญ,ช และก็ ยาย
ซึ่งเป็นคนที่เราผูกพันมาตั้งแต่เด็ก
ขอให้คุณยายไปสู่สุขคตินะคะ

เสียใจด้วยนะคะ

ขอให้คุณยายไปสู่สุขตินะคะ

ผมก็เข้าใจความรู้สึกนี้ครับ ผมก็เสียคุณพ่อไปเกือบจะ4ปีแล้ว ขอแสดงความเสียใจต่อจขกท.ด้วยครับ ปล.ขอให้คุณยายไปสู่สุคตินะครับ

หายใจเข้าลึกๆๆ หายใจยาวๆๆ เเรกอาจจะรู้สึกเคล้งๆ ทำใจดีๆ

ท่าตายไปแล้วเราก็ช่วยอะไรไม่ได้คิดแค่ว่าข้อให้เค้าไปสบายก็พอ
แล้วก็เราเคลียดไปยายเค้าก็ไม่ฟื้นหรอก

ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ครับ ผมเคยเจอ
เเต่อาจจะหนักกว่านิดหน่อย ตอนนัเนผมยังเด็กอยู่เลยที่อาจจะผ่านมา...10ปีเเล้วอะครับอิอิ อย่าสนเรื่องผมเลย
เเต่ เสียใจด้วยนะครับเนี่ย ขอให้คุณยายไปสบายก็พอ
ผมว่าการตายไม่ใช่จุดจบหรอกนะครับ
มันเป็นการเริ่มต้นใหม่
เเต่อาจจะไม่ใช่คนเดิม

คุณเสียยาย แต่เราเสียพ่อไปตั้งแต่อายุ10ขวบ ด้วยโรคมะเร็ง

แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ

สู้ๆค่ะ เข้าใจเลยค่ะ

เสียใจด้วยค่ะ เราเข้าใจดี

เราไม่มี ตา และ ปู่ ซึ่งเราอยากเจอมาก
แต่ตั้งแต่เกิดมาเราก็ไม่เคยเจอปู่และตาเลย

ปู่เสียในสนามรบที่เกาหลี y_y
ตาเสียเพราะเป็นโรคอะไรเนี่ยแหละจำไม่ได้

เราคิดถึงทั้งสองท่านมากๆ อยากเจอ มาในฝันก็ยังดี