ขอบคุณมากๆนะคร้า สำหรับน้องมีนที่เข้ามาอ่าน แค่คอมเม้น1ครั้ง ก็ดีใจแล้วละคร้า เป็นกำลังใจให้มากเลยละคร้า ขอบคุณจริงๆ ยังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่องยังงัยก็ช่วยแต่งให้ด้วยละกันนะคร้าต่อจากบทที่แล้ว

“นี่นาย พ้นแล้วละมั้งหนีมาตั้งใกล้แล้วพวกนั้นคงตามมาไม่ทันแล้วละ งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ” พูดจบแล้วฟ้าใสก็หันหลังเดินไปทันที
“นี่เธอ จะมาทิ้งกันแบบนี้ได้งัย” ฟ้าใสหันมาตามเสียงเรียก
“อะไรของนายอีกเนี้ย ฉันจะรีบไปฉันมีธุระ”
“ธุระอะไรของเธอ เธอทำข้าวของฉันเสียหายเธอต้องชดใช้ซิอย่าเนียนซิเธอ”
“เนียนอะไรของนายฉันรีบตั้งหากเล่า”
“ไม่ต้องเลยเธอ เธอทำโทรศัพท์ฉันพังแล้วฉันจะติดต่อใครได้ละทีเนี้ย”
“เอ้า ยากอะไรละ นายก็โทรตู้ซิ”
“นี่เธอ เป็นเธอถ้าโทรศัพท์เธอพังเธอจะจำเบอร์ใครได้มั๊ยในเวลาฉุลหุกอย่างนี้”
“เออก็จริงของนาย งั้นนายก็กลับบ้านไปซิ”
“นี่เธอหัดแหกตาดูซะมั้ง ถ้าฉันอยากกลับบ้าน แล้วแม่ฉันจะให้คนมาตามฉันทำไมเล่า คิดมั้งมั๊ยเนี้ย ยัยซื่อบื่อ” “นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ คำก็เซ่อซ่า คำก็ซื่อบื่อ นายพูดเป็นแต่คำพวกนี่รึงัย พ่อแม่ฉันก็ตั้งชื่อมานะยะ”
“เอ้า ก็เธอไม่ได้บอกนิ”
“เอ้า ก็นายไม่ได้ถามนิ แล้วฉันจะบอกทำไม”
“ต่อปาก ต่อคำจังเลยนะยัยเซ่อซ่า”
“อ๊าย อีตาบ้า ฉันชื่อฟ้าใสยะ หัดเรียกให้มันถูกด้วย”
“ออ หรอ ก็เธอไม่บอก ฉันก็เรียกตามนิสัยเธองัย”
“นิสัยฉัน? อ๊าย นี่นายว่าฉันเซ่อซ่าหรออีตาบ้า”
“เอ้า หูตึงรึงัยเธอ ก็ใช่อะดิ อย่างที่ฉันบอกเธอไปนั้นแหละยัยเซ่อซ่า”
“ฮึยยย ฉัน ชื่อ ฟ้า ใส ยะ อี ตา บ้า”
“คราบผม คราบผม ฟ้าใส ก็ฟ้าใสคราบ”
“โอ๊ย ฉันอยากจะบ้าตาย คุยกับนายเนี้ย ฉันไปดีกว่า”
“เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น”
“ทำไมฉันจะไปไม่ได้ นายไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันซะหน่อย นายไม่มีสิทธิ์สั่งฉัน”
“ตอนนี้ไม่ใช่ แต่อีกหน่อยไม่แน่”
“อะไรของนายเนี้ย”
“อ่ะ ก็เธอทำของฉันเสียหายเธอก็ต้องชดใช้ซิ”
“นี่นาย นายพูดคำนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ จะงกอะไรนักหนาบ้านก็ออกจะรวย” ฮึยย ผู้ชายอะไร งกชะมัด ใครเค้าเลือกให้เป็นเดือนคณะเนี้ย ดีนะที่เราพึ่งย้ายมา ให้ตายฉันก็ไม่ลงคะแนนให้นายนี่เด็ดขาด กลับไปมหาลัยพรุ่งนี้ต้องรีบเล่าให้ยัยเสาฟังซะแล้วหละ ไม่รู้ว่ายัยเสามันหลงเข้าไปได้งัย ผู้ชายห่วยๆแบบเนี้ย
“ทำไม ก็ฉันอยากประหยัด มีปัญหารึงัย”
“โหย หยวนๆกันหน่อยไม่ได้รึงัย เราก็เด็กคณะเดียวกันเนี้ย” ฟ้าใสพยายามต่อรองเที่ยงคืน
โอ๊ยยย เสียงอ้อนน่ารักชะมัด ทำงัยดีว่ะเนี้ยเรา อย่าใจอ่อนนะโว๊ยไอ้เที่ยง อย่าใจอ่อน ต้องแกล้งต่อไปอีกหน่อย
“ไม่ได้ โทรศัพท์เครื่องนี้ฉันพึ่งซื้อมาเมื่อวาน ฉันยังไม่ทันได้ใช้เลย เธอก็ดันมาทำของฉันพังหมด เห็นมั๊ยแหลกละเอียดเลยเนี้ย”
“เอ้า ก็ฉันบอกนายแล้วว่านิ ว่าฉันไม่มีปัญญาซื้อให้หรอกแพงจะตาย น่า น่า หยวนๆกันหน่อยซิ” อะไรกันวะเนี้ย บ้านก็ออกจะรวย แต่ งกโคตรโคตรเลยอ่ะ
“อืม งั้นฉันมีทางออกให้เธออย่างหนึ่ง”
“อะไร”
“ ฉันขอให้เธอมาแสดงเป็นแฟนฉันหน่อย”
“ O_O ว่างัยนะ”
“โอ๊ย หูตึงรึงัยเธอ ต้องให้ฉันพูดสองรอบอยู่เรื่อย”
“ฉันบอกว่า ฉันขอให้เธอมาแสดงเป็นแฟนฉันหน่อย” เข้าใจและได้ยินชัดเจนรึยัง”
(- -) (_ _) (- -) (_ _)
“เอ้า มัวแต่พยักหน้าอยู่นั่นแหละ ตกลงว่างัย”
“นายไม่มีขอเสนอที่ดีกว่านี้รึงัย”
“ไม่มี เลือกมา ว่าจะทำ รึไม่ทำ”
เอางัยดีเนี้ยเรา จะทำไม่ทำดีเนี้ย ถ้าไม่ทำก็ต้องจ่ายเงิน ถ้าทำเราก็ต้องไปเล่นเป็นแฟนของนายขี้งกนี้ ทำงัยดีอ่ะ โอ๊ย อยากจะบ้าตาย ไม่เคยต้องใช่สมองในการเลือกมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี้ย ทำงัยดี ทำงัยดี

เอ๊ะ ทำไมยัยนี้คิดนานจัง รึว่าจะไม่ยอมรับข้อเสนอ ทำงัยดีเรา คิด คิด คิด เออจริงซิ คิดออกแล้ว
“นี่ ยัยเซ่อซ่า ทำไมคิดนานจังเนี้ย งั้นเอางี้ ฉันแถมเงินให้อีก10,000 นึง โอเคมะ”
ฟ้าใสหันมาขวับมามองคนที่ยื่นข้อเสนอให้อย่างโกรธสุดเหวี่ยง
“นี่นาย ถึงบ้านฉันจะไม่ได้รวยล้นฟ้าอย่างบ้านนาย แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะยะ นายคิดว่ารวยแล้วจะเอาเงินมาฟาดหัวใครก็ได้งั้นหรอ”
“เฮ้ย ไม่ใช่ยังงั้น ก็ฉันอยากให้เธอมาแสดงละครให้ฉันหน่อยก็แค่นั้นเอง”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน นายก็ออกจะดังมีผู้หญิงตั้งเยอะแยะที่อยากมาเป็นแฟนนายโดยไม่ต้องคิดตังค์”
“ก็ฉันไม่ชอบแบบนั้นนิ”
“อะไรนะ”
“อะ อะ เออ ก็ฉันหมายถึงว่าฉันไม่คอยชอบผู้หญิงแบบนั้น มันดู กร้านโลกเกินไปหนะ”
“ก็แล้วไป แล้วนายอยากให้ฉันเล่นเป็นแฟนนายนานเท่าไหร่อ่ะ”
“1 เดือน”
“ว่างัยนะ 1 เดือน นายจะบ้ารึป่าวตั้งเดือนนึง”
“งั้นก็เลือกเอา ว่าจะจ่ายเงินฉันรึว่าจะแสดงละคร”
“ตั้ง เดือนนึงเลยหรอ”
“แล้วว่างัย ตกลงเธอจะว่างัย”
“นายจำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยหรอ โกหกพ่อแม่มันไม่ดีหรอกนะ”
“เถอะน่า ช่วยฉันหน่อยซิ”
“อะอะ เห็นว่าฉันทำของนายเสียหายหรอกนะถึงยอมช่วย แล้วจะให้ทำงัยอ่ะ”
“ก่อนอื่น บ้านเธออยู่ไหน”
“นี่อะไรของนาย แค่แสดงละครแค่นั้นนะ ถึงกับต้องไปบ้านเลยหรอ”
“เอ้า เดี๋ยวแม่ฉันก็ไม่เชื่ออีก”
“ก็เรื่องของแม่นายซิ”
“โธ่ นี่เธอช่วยกันหน่อยเหอะน่า”
“ไม่”
“น่า น่า น่า น่า น่า น่า น่า น่า น่า ช่วยฉันหน่อยน่า”
“โอ๊ย น่ารำคาญ งั้นตามมา”

เราว่าบทคำพูดเยอะไปหน่อยนะค่ะแต่พล็อตเรื่องก็ใช่ได้จ้า

ขอบคุณนะคร้า ที่เข้ามาให้กำลังใจ