ตอนที่ 2: มันจำเป็นหรอ?! ณ โรงเรียนเอกชนเอสทีว่า อาคาเดเมีย: Estiva Acadamy School
เอนโซล: ทำไรกันนะไหนขอดูหน่อยสิ๊ แหะๆ
ประกาศ: ขอให้นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องเรียนของตัวเองด้วยคะ
เอนโซล: ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยเนี่ย!?
อาจารย์มูนน่า: มีอะไรหรอคะคุณเอโซลคุง?
เอนโซล: อ่าวปล่าวหรอกครับ ผมแค่บ่นลอยๆ
อาจารย์มูนน่า: งั้นหรอคะ งั้นเชิญเข้าห้องเรียนได้แล้วนะคะ
เอนโซล: ครับๆ...เอ่อ...แล้วอาจารย์ไม่เข้าหรอครับ
อาจารย์มูนน่า: อ่อดิฉันมีเรื่องต้องไปทำน่ะค่ะ หุๆ
เอนโซล: อ่อครับๆ สวัสดี
อาจารย์มูนน่า เป็นหนึ่งในอาจารย์ของโรงเรียนเอสทีว่าที่สวยที่สุดมองโลกในแง่ดี เช่นมองเห็นมอนสเตอร์หนูยักษ์เป็นหนูแฮมสเตอร์น่าเอ็นดู เธอสอนวิชาอักษรคันจิและเป็นที่ปรึกษาของชมรมประกวดมารยาท
โลกิ: กำลังจะได้กินข้าวอยู่แล้วเชียวมาเรียกไรตอนนี้เนี่ย....ขออนุญาติเข้าห้องคร๊าบ
อาจารย์: เข้ามาแล้วนั่งให้เรียบร้อย
คายามิ: ขออนุญาติเข้าค๊า
อาจารย์: อือๆ
ยูกิ: ....
อาจารย์: เข้ามาเถอะๆ
โลกิ: ครับๆ
มินากะจัง: สวัสดี โลกิคุง
โลกิ: เออ...อือๆ
มินากะจัง: ฉันพึ้งเห็นนายเข้าเรียนนะเนี่ยช่วงเนี่ย
โลกิ: จะบอกว่าแต่ก่อนฉันใช้ไม่ได้ใช่ม่ะ?
มินากะจัง: ไม่ขนาดนั่นหรอก เหอะๆ
อาจารย์: เอาละๆ เงียบพอกันได้หรือยัง ครูมีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะ พอดีทางผู้อำนวยการเขาก็อนุญาติมาแล้วเหลือแต่ว่านักเรียนจะให้ความร่วมมือหรือไม่ ก็แค่นั่น
ยูกิ: เรื่องอะไรคะ....?
มินากะจัง: นั่นสิคะ?
คายามิ: เอ่อ...อาจารย์คะ อย่างน้อยก็บอกมาทีเถอะคะเพื่อช่วยได้...~
อาจารย์: งั้นบอกเลยละกัน ครูอยากให้นักเรียนช่วยกันสืบเสาะหาต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
นักเรียนทั้งห้อง: ฮ่ะ!!!!! อะไรนะ!!!!!
โลกิ: แล้วพวกเราจะไม่หายไปด้วยหรอ ขนาดอยู่เชิญยังโดนเลยถ้าทำอย่างนี้ไม่ตายเลยหรอ?!!
คายามิ: นั่นสิคะคุณครู
มินากะจัง: เป็นไปไม่ได้ ฉันฝันอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ!!!
ยูกิ: .......
อาจารย์: นักเรียน คุณครูจะช่วยด้วยหากนักเรียนตัดสินใจกันได้แล้ว!?
นักเรียนชาย: ไม่เอา! พวกเราไม่ทำแน่ๆ พวกเราไม่ไหวแน่ๆ!
นักเรียนหญิง: พวกหนูก็กลัวไม่เอานะ ไม่เอาๆ ไม่เอาคะครู ไม่เอาจ้ะๆ
อาจารย์: ว่าแล้วเชียวถึงไม่อยากพูดนี้ไง
ยูกิ: แล้วครูทราบข้อมูลมาบ้างรึปล่าวคะ?
อาจารย์: ไม่เลย ไม่เคยรู้เรื่องเลย
ยูกิ: .......ขอเวลาให้ฉันคิดก่อนนะคะ แล้วเดี่ยวจะมาให้คำตอบ.....
คายามิ: อ่าา.....
มินากิจัง: เอาไงดีละเนี่ย
เอนโซล: สวัสดีๆๆๆๆ มาแล้วๆ
นักเรียน: ...เอาไงดีละ...เออนั่นดิ เอาไงดี.....!?
เอนโซล: เป็นไรกัน?
อาจารย์: ถามกันเอาเองนะได้คำตอบเมื่อไรเขียนชื่อบนกระดานด้วย ครูจะรอคำตอบ
คายามิ: แล้วทำไมครูถึงไม่ให้พวกเรากลับบ้านละ?
ยูกิ: เพราะข้างนอกมันอันตรายกว่าไงละช่วงนี้....
มินากิจัง: หรอ....
..........................................................................
ณ โรงเรียนรัฐบาล สาธิตจันทรา(โซวอล) ไฮท์สคูล: Soawon High School
ยุย: ครูว่าไงนะคะ?
อาจารย์: ช่วยกันหาต้นต่อของเรื่องทั้งหมดทีจะได้มั้ย?
ยุย: โอ้วๆ หนูคงไม่มีทางแน่ๆ
อากาเนะ: นั่นสิคะเป็นไปได้อยากนะคะ ที่จะอะไรแปลกๆ อย่างนี้ได้?!
ยุย: เห็นด้วยอยู่นะ
อาจารย์: จากที่รู้เรื่องมาครูก็แค่มาบอกให้ต่อๆกันมาอีกที คงไม่มีอะไรแล้วละ
ยุย: ครูคะ แล้วถ้าไม่ช่วยจะเกิดอะไรขึ้นหรอ?
อาจารย์: เธอลองสังเกตดูสิช่วงนี้มีอะไรแปลกๆ มั้ยละ?
อากาเนะ: แล้วอะไรละคะ?
ยุย: 'เสียงเปียโน....'
อากาเนะ: คิดอะไรอยู่หรอจ้ะ ยุย?!
อาจารย์: ทำไมมีอะไรรึปล่าวครูแค่พูดเล่นน่ะ ฮ่ะๆ แค่อยากสร้างอารมณ์ให้ขำขันไม่ว่ากันนะ อิอิ
ยุย: ครูคะ อาคารเรียนเก่าอะคะ
อากาเนะ: ยึย!?
อาจารย์: ทำไมหรอ?
ยุย: คือก่อนหน้านี้เหมือนจะได้ยินเสียงเปียโน อะคะ ที่นั่นยังมีคนไปเล่นอีกหรอคะ?!
อาจารย์: คงเป็นพวกชมรมอื่นๆ ไปขอยืมห้องอาคารเรียนเก่าละมั้ง?!
อากาเนะ: คิดมากไปนะ ยุย น่ะ
ยุย: หรอ....อือๆ
อาจารย์: ถ้าไม่มีอะไรแล้วครูไปก่อนนะ
ยุย: อ่อคะๆ....
ณ สนามทรายลานกีฬา
ต้อง: เห้อ เรียกอะไรไปอีกละเนี่ย?
ซียู: เท่าที่ฉันไปฟังมาดูเหมือนจะขอร้องให้ทำอะไรบางอย่าง
ต้อง: หรอ?
ซียู: อือๆ ประมาณว่า ขอให้พวกเราช่วยกันหาเบาะแสเรื่องราวต่างๆในโรงเรียนที่เกิดขึ้น
ต้อง: เห้ยย แบบนั่นก็ไม่ดีน่ะสิ
ซียู: ดีออกได้ทำอะไรสนุกๆ
ต้อง: สำหรับเธอละสิ แล้วฉันละ
ซียู: ชีวิตนายนะ ไม่เกี่ยวกับฉัน
"หากวันใด ที่เราต้องพลัดพรากจากกัน วันนั่นของเราคงไม่มีอีก แต่ขอมอบหัวใจดวงนี้ให้แด่เธอแต่เพียงผู้เดียว~~"
ต้อง: ได้ยินเสียงไรมั้ย?
ซียู: อ่อเหมือนได้ยินแว่วๆ นะสงสัยหูจะฝาดไปเอง
ต้อง: ไม่ๆฟังดีสิ
ซียู: เพื้อไปก็ไม่ดีนะ ไหนฟังหน่อยสิ
ต้อง: มันหายไปแล้ว...
ซียู: เสียงไร?
ต้อง: กลอน มันเพราะมากนะแต่มันดังมาจากอาคารเรียนเก่า
ซียู: อยู่ไกลแต่ได้ยินก็เว่อร์เกินนะ เหอะๆ
ต้อง: เอาเถอะ ไปหาไรกินและ
To be Continue