กดผิด ขออภัยนะคะ

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ~~~
เสียงนกร้องขันเป็นสัญญาณบอกถึงเช้าวันใหม่ แสงแดดอุ่นๆที่ส่งกระทบแย่งสายตา บ่งบอกถึงอากาศที่แจ่มใส่ วันนี้ก็อีกเช่นเคยเหมือนกับทุกๆวัน ไม่มีอะไรมากมาย นอกเนื้อไปจากการเดินทอดน่องเพื่อไปโรงเรียนเพื่อไปพบปะเพื่อนและเหล่าครูในแบบฉบับเดิมทุกวัน แต่การไปโรงเรียนในแบบฉบับของใครหลายๆคนคงหมายถึงการไปเรียนหนังสือ เพื่อเอาเกรดดีๆตอนปลายเทอม เพื่อไปพบปะเพื่อนๆ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ ไอ้การคิดแบบนั้นน่ะเลิกซะเถอะกับคนอย่างผมน่ะ มันไม่น่าสนใจเอาซะเลย การที่ผมมาโรงเรียนก็เพื่อสังเกตุการ''ผู้หญิง''คนนั้นเท่านั้นแหละ
ครืด กึก กึก~~
เสียงเลือนประตูอันแสนจะเก่าคร่ำครึของห้องเรียน ผมล่ะคิดอยู่หลายครั้งว่าเจ้าผ.อ.โรงเรียนมันเอาเงินค่าเทอมไปทำอะไรหนักหนา ทำไมกะอีแค่ประตูห้องเรียนถูกๆถึงไม่ยอมเปลี่ยนใหม่ให้สักที ผมบ่นพึมพำด้วยท่าทีหงุดหงิด
''เรียว เป็นอะไรหรอ หงุดหงิดแต่เช้าเลยน่ะ''เสียงใสๆกล่าวขึ้นมา ผมชายตามองหาเจ้าของเสียง เธอนี้เองที่เป็นคนพูด สาวน้อยร่างบางไม่ถึงขั้นหุ่นดีแบบนางแบบแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนางยักษ์ส่งมาโปรด ผมสั้นบอบซอยสไลด์บ้างๆ ที่พอจะให้ฝ่ายปกครองผ่อนผันและอนุมัติ ผมสีดำกริ๊บ ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดเรียบร้อย เน็คไทสีแดงเลือดนกสีประจำโรงเรียน(ที่คนอย่างผมไม่เคยจะใส่มัน ก็ทำไมล่ะจะใส่ไม่ใส่ผมก็นักเรียนโรงเรียนนี้อยู่ดี ไม่รู้ทำไมต้องเอาไอ้เชือกบ้านั้นมารัดคอด้วยก็ไม่รู้ ไรสาระชะมัด)ใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระ จุดเล็กจุดน้อยบนใบหน้าของเธอ และแว่นตากลมโตที่ทำให้ตากลมโตของเธอโตขึ้นไปอีกเมื่อสวมมัน เธอดูเป็นคนที่ไม่น่าสนใจสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับผม การที่ได้มองเธอมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ นั้นสิน่ะถ้าจะถามว่าแปลกยังไง ผมก็คงอธิบายมันออกมาไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้น่ะมันอะไรกันซึ่งผมก็ไม่เข้าใจ ผมพยายามที่จะหาคำตอบนี้ ด้วยการเฝ้าจับตาดูเธอทุกวันเผื่อจะรู้ถึงสาเหตุของอาการนี้ได้
''ปะ เปล่า ประตูมันเสียน่ะ''ผมตอบรับเธอ และเดินไปนั่งประจำที่ ตอนนี้เป็นเวลา 6.30 น.เป็นเวลาที่หลายๆคนในโรงเรียนคงพึ่งจะตื่นนอน ทำให้โรงเรียนนี้เหมือนโรงเรียนร้างด้วยสภาพอาคารที่ค่อนข้างจะสร้างมานานและเริ่มโทรม ผมยอมรับน่ะผมเริ่มรู้สึกกลัวหน่อยๆแล้วซิ ในห้องของผมมีเพียงผมและเธอเท่านั้นที่อยู่ในห้อง (ผมคิดว่าบ้างที่ในโรงเรียนคงจะมีแค่พวกเรา สองคนเหมือนกัน =_=) ผมคอยๆเลือนเก้าอี้ ซึ่งค่อนข้างเก่าและไม่สมประกอบของผม แน่นอนล่ะผมโยกมันทุกวัน นั่งสองขาตลอด มันจะสมประกอบยังไงไหว ใครมันจะสนล่ะก็มันเป็น ของๆโรงเรียนนิไม่ใช่ของผม พังไปมันก็ไม่เดือดร้อนผมเท่าไรหรอกน่ะ (ยกเว้นว่าผมจะไม่มีอะไรนั่งเรียน)
''ไงเรียว อรุณสวัสดิ์ นอนสบายดีไหม''เธอหันหลัง มาทักทายผม นี้แหละเหตุผลอย่างหนึ่งที่ผมเห็นว่าเธอแปลก แน่นอนล่ะสำหรับผมที่คุณครูทั้งโรงเรียนมองผมด้วยคำๆว่า ''เด็กไม่ดี'' มันทำให้ผมถูกรังเกียจในสายตานักเรียน ไม่มีใครกล้าเป็นมิตรกับผม ให้ตายสินี้แหละสาเหตุที่ผมเบื่อโรงเรียนบ้านี้ แต่ยัยนี้ กลับทักทายผมปกติ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่พากันเมินหน้าหนีผม กลัวผมหรือรังเกียจผม ยัยนี้มันแปลกจริงๆ
''อะอือ อะ อรุณสวัสดิ์''ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่น และใจหวิวๆแปลกๆ อะไรเนี่ยนี้ผมเป็นมันอีกแล้วอาการแบบนี้ ผมเป็นอะไรกันแน่เนี่ย จะว่าไปก่อนหน้านี้ที่ผมเจอยัยนี้ครั้งแรก ผมก็เป็นแบบนี้แหะ เพียงแต่ว่าความรู้สึกแปลกกว่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า ''น่าสนใจ'' สำหรับผม ในวันนั้น วันเปิดเทอมวันแรก ผมซึ่งมาเช้าแบบนี้ตามปกติ เพราะผมไม่ชอบที่จะมาโรงเรียนพร้อมกับนักเรียนคนอื่นๆมันน่ารำคาณ สู้มาเร็วและนั่งสัปหงก หลบเสียง หน้าหนวกหูพวกนั้นดีกว่า ผมมองออกไปที่หน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย สายตาของผมไปกระทบกับผู้หญิงคนนั้นผมแปลกใจเล็กน้อย นี้มันยังเช้าอยู่เลยมีนักเรียนมาด้วยหรอ ผมเฝ้ามองดูยัยนั้น ยัยนั้นกำลังเขียนอะไรบ้างอย่าง สักพักเธอก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียว จากนั้นเธอก็เขียนมันต่อ ผมแอบหัวเรอะคิก กับการกระทำของเธอ ติ๊งต๊องขะมัดยัยบ้าเอ๋ย นั่งยิ้มอยู่คนเดียวไม่กลัวคนอื่นจะหาว่าบ้าหรอ หลังจากนั้นผมก็เฝ้ามองดูเธอตลอด นั้นสิน่ะ ทำไมผมต้องเฝ้าดูเธอล่ะ สนใจเธอเป็นพิเศษ ทำไมกันน่ะความรู้สึกแบบนี้ทั้งที่ปกติ ผมเป็นคนที่ไม่สนใจใครทั้งสิน สนใจแต่กลับตัวเอง คิดว่าทุกอย่างมันน่าเบื่อไปเสียหมด แต่กลับเธอมันกลับรู้สึกสนใจมากที่สุด นี้ผมเป็นอะไรกันแน่ ให้ตายเถอะ เอ๊ะ หรือว่าไอ้นี้แหละที่เขาเรียกว่า ''ความรัก''ผมไม่รู้หรอกน่ะว่าไอ้รักเริกนี้มันเป็นไง มันจับต้องได้หรือเปล่า มันกินได้ไหมแล้วมันอร่อยหรือเปล่า จะเหมือนกับละครน้ำเน่าหลังข่าวที่แม่ผมติดมันทุกคืน หรือจะเหมือนเอ็มวีเพลงน้ำเน่าของวงต่างๆนาๆ นั้นสิน่ะสำหรับผม ผมว่าอาการแบบนี้แหละความรัก นี้แปลว่าผมชอบเธองันหรอ แต่ให้ตายเถอะ ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมชอบเธอจริงหรือว่าผมคิดไปเอง ก็ช่วยไม่ได้คนมันไม่เคยมี งันคงมีวิธีนี้วิธีเดียวที่ผมจะมั่นใจได้ ผมจึงตัดสินใจลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะเธอ ด้วยอาการเขินอายอย่างถึงที่สุด ให้ตายเถอะ สาบานได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมาหน้าผมยังไม่เคยแดงเท่าครั้งนี้มาก่อน จากนั้นผมก็เริ่มตั้งสติรวบรวมสมาธิและพูดออกไปว่า

“คืนนี้จะอยู่ค้างอีกหรือเปล่า” ผมถาม...ให้ตายสิ นี่ผมพล่อยปากถามบ้าอะไรออกไป....

หญิงสาวผมดำที่กำลังง่วนอยู่กับการรวบผมให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเข้าประชุมช่วงเช้า หยุดการกระทำของเธอ ก่อนหันกลับมาสบตากับผม เธอเลิกคิ้วและฉายแววประกายครุ่นคิดปนประหลาดใจเล็กน้อยในนัยน์ตาสีเทาคู่สวย แต่ริมฝีปากของเธอยังคงปิดเงียบสนิท ไม่มีการขยับเพื่อให้คำพูดใดๆเล็ดลอดออกมา....

ความเงียบที่โรยตัวอย่างช้าพร้อมกับแสงอรุณยามเช้า ทำให้ผมสามารถเพ่งพิจเก็บรายละเอียดทุกตารางส่วนนิ้วของร่ายกายเธออย่างช้าๆ อย่างที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อน

เรือนผมยาวสีดำทอประกายเย้ากับรุ่งเช้าอันวุ่นวายของเมืองใหญ่ แผ่นหลังอันเปลือยเปล่าของเธอต้องแสงอาทิตย์เวลาแปดโมงเป็นเงาขลับระยับตามธรรมชาติของผิวที่ได้รับการปรนเปรอปฏิบัติอย่างดีจนขาวนุ่มนวลเปล่งปลั่งเชื้อเชิญชายใดก็ตามที่ชายตามองให้อยากสัมผัส ช่างเป็นโชคดีของผมจริงๆที่มีโอกาสได้สัมผัสกับความเนียนละเอียดนี้อย่างเนื้อ...แนบ...เนื้อ

น่าแปลกที่ว่า กับผู้หญิงนับสิบที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม พวกเธอเหล่านั้นเป็นเพียงแค่ทางผ่านและความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนที่สามารถหาได้ทั่วไปตามสถานที่อโคจรในมหานครแห่งนี้ พอรุ่งเช้ามา...พวกเราทั้งสองดำรงสถานะเป็นคนแปลกหน้าเพียงเท่านั้น ไร้ข้อผูกมัด ไร้การถามไถ่ แม้แต่ชื่อ ผมก็ยังไม่เคยใส่ใจที่จะถาม...ไม่สิ...อย่าว่าแต่ถามเลย ผมไม่เคยอยากจะรู้ชื่อของพวกเธอด้วยซ้ำ

แต่กับเธอคนนี้ ความรู้สึกมันต่างกันไป เธอไม่ได้สวยหรือมีเสน่ห์มากไปกว่าผู้หญิงที่ผมเคยหลับนอนด้วยเลยด้วยซ้ำ เธอเป็นคนเดียวที่ผมถวิลหาใครอยากรู้จัก เธอชื่ออะไร เป็นคนแบบไหน ชอบทานอะไร ผมไม่เข้าใจว่าทำไมราตรีทุกค่ำคืนที่ผมได้อยู่กับเธอ แม้จะเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์ทางกาย ผมต้องการให้ช่วงจังหวะเวลานั้นหยุดลงและจบแค่ตรงนั้น....

ผิวขาวนวลเนียนละเอียดเหมือนช็อกโกแลตขาวซึ่งพร้อมจะละลายในปากทันทีที่แตะ ริมฝีปากบางแต่อิ่มเอิบมีน้ำมีนวลเป็นสีชมพูระเรื่อเหมือนผลสตรอเบอร์รี่ที่ยังสุกงอมไม่ได้ที่ ดวงตาสีเทาคู่นั้น...ทุกครั้งที่ผมจ้องเข้าไปในดวงตาเหมือนจะถูกดึงดูดเข้าไปในวังวนแห่งความลับและความมืด....ความมืดแสนพิศวงและน่ากลัวที่ทำให้ผมตระหนักได้ว่า เธอเป็นกุหลาบที่มีหนาม...หนามอันตรายที่สามารถสะกิดหัวใจภูผาซึ่งไม่เคยเปิดให้รับความรู้สึกจริงใจใดๆมาก่อน....ผมกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าจะเจ็บเพราะเลือกกุหลาบผิดดอกขึ้นมาเชยชม....

...

.....

.......

แอ๊ดดด...ปึง!

เสียงปิดประตู ช่วยกระชากสติของผมออกมาจากภวังค์ความคิดและความกลัวที่ไร้จุดสิ้นสุด และทำให้ผมตระหนักได้ว่า ผู้ชายเสเพลอย่างผมที่ไม่เคยผูกมัดกับใครอาจกำลัง “ตกหลุมรัก” กับหญิงสาวคนนี้ก็เป็นได้ และก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ก่อนที่เธอจะหันหลังให้กับประตูห้องผมแล้วจากไป และผมยังไม่ได้ยินคำพูดคำตอบใดเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ ผมต้องรั้งเธอไว้ก่อนที่เธอจะกลายเป็นเพียงแค่...”คนแปลกหน้า”

“เดี๋ยว....”

“มื้อเย็น....” ผมหยุดคำพูดของผมเพื่อให้เธอกล่าวให้จบ “ชั้นมาค้างที่นี่ตั้งหลายครั้งแล้วนะ...คงจะดีกว่า ถ้าเปลี่ยนบรรยากาศ ให้คุณเลี้ยงดินเนอร์ชั้นบ้าง อิตาเลียน ฝรั่งเศส หรือว่าร้านโปรดของคุณก็ได้ คุณรู้นี่ว่าจะติดต่อชั้นได้ที่ไหน เบอร์มือถือชั้นคุณก็มี แล้วโทรมาล่ะ” เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มหวานจริงใจสลักบนใบหน้าของเธอ

“โอเคครับ” ผมตอบเธออย่างง่ายๆ พร้อมกับความดีใจที่อัดแน่นเต็มอกซึ่งผมไม่สามารถแสดงออกมาได้เพื่อรักษามาดบุรุษเสเพลสุดเข้ม(ที่กำลังไม่มั่นใจว่าความผูกมัดครั้งนี้จะเรียกว่า “รักครั้งแรก” ได้หรือเปล่า?)

- แอบรักเค้า..แต่ไม่กล้าที่จะพูด! เพราะกลัวเค้าจะไม่เป็นแบบเดิม



- นานแล้ว..ที่ผมต้องเดินคนเดี่ยวปราดเปรียว บ่อยครั้งที่ผมนั่งฟังเพลงคนเดี่ยว มันทำให้ใจผมหวิวลิ้วหายไปเหมือนมันขาดสิ่งไหนในชีวิต จนกระทั่งวันที่มีเค้าคนนั้นเข้ามาในชีวิตผม.. เค้าได้เข้ามาเป็นรูมเมท ห้องเดี๋ยวกับผมในมหาลัย พวกเราก็ช่วยเหลือร่วมกันมาตลอด..ปล่อมใจ ให้กำลังใจ สอนการบ้าน ติวหนังสือ และในบางครั้ง ผมกับเค้าก็มีปากเสียงกันบ้าง ถึงกับบีบคอกันเลยทีเดียว และในการกระทำของเค้าแต่ละอย่างที่ทำให้ผมนั้น เค้าคงไม่อาจจะรู้ได้หรอกว่า เค้าน่ะ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกกับเค้า เกินคำว่าเพื่อนขึ้นมาทุกวี่ ทุกวัน
ในตอนที่เค้าหลับ..ใบหน้าเค้า มันดึงดูดให้ใจผมเข้าใกล้หาเค้า..
เมื่อผมเริ่มที่จะใช้ใบหน้าของตัวเองเข้าใกล้ใบหน้าเล็กเรียวสวยของอีกคน...
มือบางของอีกคนก็เอามายัน -*- หน้าผมไว้แล้วตะโกนถาม.." นี่แกจะทำอะไรห่ะ!.."
ผมก็บอกเค้าไปว่า.. " อ่อ เปล่า ... เห็นยุงมันบินมาอะ เลยกะจะตบให้ ฮี่ๆ -w-"
"อ่าวไอ่นี้ ตบมาดิปั๊ด เดี๋ยวพ่อจะถีบลงเตียง! "
"โหดร้ายทำกับรูมเมท สุดหล่อแบบนี้ได้ไง ปั๊ดถีบลงเตียงเมื่อไรจะจับทำลูกแมมเลย! "
และในวันนึง... เค้าได้ระบายกับผมว่า..เค้าอะชอบรุ่นน้องคนนึงผู้หญิงแสนน่ารักคนนั้น มาวี๊ดใส่ผมว่า " เห้ยแมม โคตรน่ารักเลยวะ!!! -//- "
ความรู้สึกผม มันพูดไรไม่ค่อยออก แน่นหน้าอก "อ่ะอ่อ จริงหรือ อื้มก็น่ารักดีนะ"
เค้าตบบ่าผมแล้วกระซิบกับผม "นี่ๆแกช่วยอะไรเราหน่อยสิ.. นะนะ กูจะจีบน้องเค้าอะ-///- แกเป็นพ่อสืดให้กูที! อ๊ากก "
ผมก็ได้แต่ตอบเค้าแล้วยิ้มให้เค้าแต่ข้างในผมนั้นมันโล่งว่างเปล่าไปหมด.. " โอเค แมม พ่อจะจัดให้อย่างงาม "
เค้าได้ชวนรุนน้องคนนั้นมาที่ห้องรุมเมทของเรา ผมก็รู้สึกเหมือนไร้ค่า...เป็นแค่ฝุ่นลมในห้องนอน..ปริวไปมาไร้จุดหมาย
และในในวันรุ่งเค้าก็ขอให้ผมออกไปข้างนอก เพื่อเค้าจะบอกรักรุ่นน้องสุดสวยคนนั้น
แต่พอเมื่อผมกลับมา.. เค้าก็นั่ง หมดสิ้นหวังทุกอย่าง ผมเดินเข้าไปหาเค้าแล้วถามเค้าว่า " เห้ยแกเป็นไรวะ ใครทำไรแกวะ..." ร่างสูงโอบกอดร่างเล็ก
ที่นั่งร้องหมดหวัง สิ้นหวัง... " คะคือ.. หลังจากที่กรู บอกว่ากรูชอบเค้า กรูจะดูแลเค้ารักษาเค้า เค้ากลับบอกกรูว่า หนูคิดกับพี่.. แค่พี่ชายเท่านั้น
ไม่คิดเกินไปจากนั้น ท่าพี่คิดแบบนี้กับ หนู หนูขอโทษ เราคงไปกันไม่ได้เพราะหนูไม่อยากมีใครมาชอบแล้วก็ไม่ชอบด้วย! " เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ครอน้ำตา..
ผมได้แต่ปลอบแล้วบอกเค้าว่า... " แกอย่าคิดมาก ยังไงก็มีกรูอยู่ทั้งคนน่ะ ^^ "
ผมคิดและวิเคราะแล้ว...ที่จะพูดออกมา " คะคือ แก ฉันมีไรจะบอกน๊ะ..! " ร่างบางเงยหน้าขึ้นแล้วมองอย่างสงสัย " หืม..มีอะไร"
ผมเห้นใบหน้าเค้าที่เศร้าหม่อง กับการโดน หักอก ... ผมเลยคิดว่า ท่าผมบอกไปแล้ว... เค้าจะรับไม่ได้ จะหนีไปที่อื่นจะไม่คุยกับผม " อะอ่อ เห้ย เราลืมแล้วว่ะ โทษนะเห้ย ฮ่าๆๆ "
ในที่สุดผมก็ยังไม่ได้บอกรักเค้า ไม่ได้บอกว่าผมชอบเค้า.. มันก็คงเป็นแบบนี้ไปเรื่อย..


ท่ากรรมการใจดี ก็ช่วยบอกว่าที่บอกรักให้ผมหน่อย สิ -///- นะนะน๊าาา คร๊าฟฟฟ!! (วิบัติเพื่ออารม) -//-

“นี่ เธอ หยุดก่อนซิ จะวิ่งหนีฉันทำไม”
เสียงผู้ชายแปลกหน้าที่พยายามจะเรียกฉันให้หยุด แต่ไม่มีวันเสียหรอกที่ฉันจะหยุดหรอก เพราะ...
ถ้าฉันไม่หนีออกมาจากรัศมีร้อยเมตรของนายในตอนนั้น นายก็คงได้เห็นใบหน้าที่ขึ้นสีแดงกล่ำจนตัวฉันเองยังรู้สึกได้
เลือดอุ่นที่กำลังสูบฉีดแล่นซ่านไปตามผิวหน้าให้รู้สึกร้อนเมื่อยามสบกับนัยน์ตาสีน้ำทะเลลึกคู่นั้น แค่เพียงไม่นานสมองน้อยๆ
ของฉันก็สั่งให้อวัยวะเบื้องล่างให้พาฉันออกไปให้ห่างนายให้เร็วที่สุด
นายเป็นใครกัน เป็นปีศาจหรือเปล่า ทำไมแค่สบตาแค่ครั้งเดียว มันทำให้ใจของฉันเต้นผิดจังหวะ
แล้วฉันจะตายมั้ย หากหัวใจดวงน้อยๆของฉันยังเต้นผิดๆอยู่แบบนี้
หลังจากคืนนั้น ฉันก็ไม่กล้าออกไปที่ชายหาดนั้นอีกเลย ฉันกลัวจะเจอนายปีศาจนั่น กลัวว่ามันอาจจะทำให้ร่างกายชั้นทรมานไปมากกว่านี้
เพียงแค่นี้ในหัวของฉันก็มีแต่ภาพผู้มีรอยสักแปลกๆตัดกับผิวขาวซีดผิดปกติมนุษย์ทั่วไปกับนัยน์คู่นั้น...กับใจที่เต้นรัวราวกับมีกลองหลายใบ
มาตีอยู่ในภายในอก บางครั้งก็รุนแรงจนฉันไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับมันดี
ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่จะช่วยบรรเทาให้จิตใจของฉันไม่ให้เตลิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้
ท่ามกลางแสงสลัวกับเปียโนตัวโปรด ตอนนี้ที่ฉันทำได้ก็แค่ปล่อยให้ปลายนิ้วบรรเลงลากผ่านคีย์ไปเรื่อย เป็นเพลงอะไรฉันไม่ได้สนใจแค่ขอระบายความอัดอั้นที่อยู่ภายในเท่านั้นก็พอ
แต่ทำไม ครั้งนี้มันไม่ช่วยให้ฉันดีขึ้น
มันกลับกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในตัวฉันให้ตื่นขึ้น จนฉันยากที่จะควบคุมมันได้
นี่ฉันเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมถึงมีภาพนายปีศาจแวบเข้ามาในหัวได้ล่ะนอกจากนายจะเอาจูบแรกของฉันแล้วนายนั่นก็ยังจะ.....
อ๊ายย....ขโมยความจิ้นของฉันอีก อยากจะบ้านี่เราคิดถึงเรื่องแบบนั้นได้ยังไง..........เพราะนายปีศาจนั่นแท้ๆ
นับจากวันนี้เป็นต้นไปฉันขอสัญญากับตัวเอง ฉันจะต้องทำให้นายนั่นรับผลอย่างที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ให้ได้
ในที่สุดฉันพาร่างมาที่หาดนี้ ด้วยความหวังว่าอาจจะพบกับนายอีกครั้ง คนที่ทำให้คนไม่เคยรัก ไม่เคยเข้าใจอย่างฉัน
คนที่หลอมละลายเกราะน้ำแข็งในใจฉันด้วยสายตาและคำพูดไม่กี่คำ คนที่ทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันเป็นอยู่คือการ ตกหลุมรัก
....เตรียมตัวรับผลของการกระทำของนายไว้ได้เลย...โทษฐานที่บังอาจมาขโมยความจิ้นในความฝันของฉัน...5555
อิปีศาจ : อุ๊ ตุ๊กแกทักแต่เช้า งั้นคืนนี้ไม่ออกไปที่ชายหาดดีกว่า เดี๋ยวจะมีเหตุร้ายมากล้ำกลาย...(แล้วมันก็ไปนอนต่อ)














ถ้ากรรมการให้พรได้ อยากจะอธิษฐานอะไร : "------------" เดินตามหาอิปีศาจต่อ

บรรยายความดราม่าของภาพ:

"คนอย่างนายนี่... รักใครเค้าเป็นบ้างรึเปล่านะ?"
เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าของคำถามร่างเล็ก บอบบางแต่ท่าทางดื้อด้าน และเข้มแข็งเกินตัว ใบหน้าที่แต้มไปด้วยระบายสีชมพูฉายชัดบนผิวขาวสะอาดราวกับเกล็ดหิมะ ผมสีน้ำตาลคลอเคลียตามไหล่บาง ดวงตากลมโตของเจ้าหล่อนจ้องเขม็งมา พลางทำปากขมุบขมิบอย่างไม่ค่อยชอบใจ เมื่อเห็นว่าผมไม่สนใจกับคำถามของเธอ
ยัยคนน่ารำคาญ
ผมเลี่ยงที่จะปะทะอารมณ์กับเธอ และไม่คิดจะตอบคำถามไร้สาระ ก่อนจะเบือนหน้าเดินหนี หากแต่มือเล็กๆ นั่นกลับคว้าแขนผมไว้อย่างไม่รู้จักประมาณกำลังตน
"ไม่ไหว ไม่ไหว เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด สาวๆ แถวนี้เค้าพากันกลัวเตลิดไปหมดแล้ว รู้มั้ย มีคนเขารอให้นายเปิดไฟเขียวให้ยั้วเยี้ยเลยนะ
แต่นายก็ดูเหมือนปิดกั้นตัวเองจัดจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ หรือว่าอันที่จริงแล้ว นายกำลังปิดใจไว้รอให้หนุ่มคนไหนมาเปิดอยู่งั้นเหรอ"
น้ำคำล้อเลียน ตามด้วยเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของเธอ ทำเอาเส้นขมับผมตึงขึ้นมาทันที ประโยคที่เธอหยิบยกขึ้นมาพูดเองเออเองราวกับสบประมาทโดยเฉพาะประโยคสุดท้าย มันน่าหาอะไรอุดปาก ไม่ก็จับเหวี่ยงลงทะเลให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอย่างใจปรารถนา ร่างเล็กก็เขยิบเข้ามาใกล้ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองโอบรอบคอผมเบาๆ
"หรือว่าความจริงนายไม่เก่งเรื่องนี้ เอาแบบนี้พี่สาวจะช่วยสอนให้ก็แล้วกัน"
ว่าเสร็จเธอก็ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ซึ่งผมก็ชักสีหน้ารำคาญใส่ แต่นั่นกลับทำให้เธอยิ้มร่าอย่างไม่สะทกสะท้านสักนิด
"รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?"
ถามว่ารู้สึกยังไง...? แค่สีหน้าที่แสดงออกมันไม่เพียงพอรึไง
ผมพึมพำในใจแทนที่จะพูดออกไป เพราะตอนนี้มีเสียงอึกทึกบางอย่างกำลังรบเร้าโสตประสาท
มันดังมาจากไหน...?
ผมจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาคนตรงหน้าเป็นเชิงคำถาม ก่อนที่นัยน์ตาอวดดีนั้นจะหลุบลงอย่างไม่เคยเป็น เสียงนั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง และทบทวีมากขึ้น ผมพยายามเงี่ยหูฟังให้ชัดโดยโน้มหน้าเข้าไปใกล้ต้นเสียง ซึ่งทำให้ใบหน้าของยัยนั่นเริ่มขึ้นสีอย่างน่าขัน
พลั่ก!!
เธอปล่อยมือที่โอบรัดผมอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งผลักผมเต็มแรงอย่างไม่คิดปราณี ใบหน้าของเธอยามนี้แดงก่ำอย่างกับคนแพ้ลมแดดหนัก ก่อนจะตะโกนใส่ผมอย่างชวนให้น่ากุมขมับ
"ไอ้ทะลึ่ง!!!"
เธอหันหลังวิ่งหนีไปในทันใด โดยไม่ลืมทิ้งความงุนงงให้ถาโถมเข้าใส่ผมอย่างไม่คิดจะเฉลย
เมื่อเสียงนั้นยังคงดังอยู่ แต่ไม่ได้มาจากเธอ... มันมาจากผม... ตรงอกข้างซ้าย ถึงแม้จะเพียง 'เสียงเดียว' แต่ดังกังวานไปทั่วทั้งใจ
บังเกิดคำถามข้อนึงที่ผมเชื่อว่าเธอซึ่งเป็นอาการเดียวกับผมต้องตอบได้
ที่เธอใจเต้นอย่างนั้น เธอรู้สึกยังไง...?

แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่เจอเธออีกเลย ไม่ได้แม้จะถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ
ความรู้สึกกระวนกระวาย เกือบกลายจะหงุดหงิด หัวใจหนักหน่วงราวกับคนเป็นไข้
ทั้งที่รำคาญ ทั้งที่ยัยนั่นจุ้นจ้านอย่างกับอะไรดี แต่แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกต่อไปก็โมโหจนแทบบ้า
หรือนี่จะเป็น... คำตอบของความรัก...?
ความรักที่เหมือนสมการที่ตอบยาก แต่พอได้ทำความใจก็ง่ายดายเสียจนน่าปวดหัว ปวดหัวกับยัยคนไม่รับผิดชอบที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ให้ตาย... เห็นทีต้องตามจับตัวมาสั่งสอนซะให้เข็ด

ชื่อซิมส์: Jane Eir Smith (No.13)

รักของคุณเป็นแบบไหน: จุดเริ่มต้นของความรัก และความทรงจำ

บรรยายความดราม่าของภาพ:

“แผะ .. แผะ ....” ผิวกายของชั้นสัมผัสได้ถึงหยดน้ำเล็กๆ สองสามหยดที่ตกลงมากระทบ ระหว่างเดินทางกลับจากชายหาดที่ชั้นไปเยือนอยู่เป็น

ประจำ เพื่อตามหาความทรงจำอันลางเลือนเลื่อนลอย ชั้นเงยหน้าแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เริ่มมืดสลัว เพราะถูกเมฆหมอกแห่งลมฝนเคลื่อน

ผ่านมาปกคลุม จึงเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า จะต้องรีบไปหลบที่ไหนซักแห่ง ให้พ้นจากฝนที่เริ่มกระหน่ำตกลงมา ณ เวลานี้ ชั้นวิ่งไปเรื่อยๆ ตามถนน

สายหนึ่งอันยืดยาว ท่ามกลางความเหน็บหนาวและเปียกปอนของสายฝน ทันใด .. สายตาก็เหลือบไปเห็นที่หลบอันเหมาะเจาะ ข้างทางนั้นเอง ...

มีกลุ่มไม้ยืนต้นเขียวชอุ่มแผ่กิ่งก้านสาขาตั้งตระหง่านอยู่เหนือสุมทุมพุ่มดอกไม้อันงดงาม ชั้นจึงไม่รอช้า รีบเร่งฝีเท้า เข้าไปอาศัยใบบังหลบลมฝน

ที่โหมตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ชั้นได้แต่ยืนรออยู่ที่แห่งนั้น ..... รอให้พระอาทิตย์ช่วยหอบพายุฝนจากไปและนำความอบอุ่นสดใสของช่วงเวลา

กลางวันกลับมาอีกครั้ง .... รอ ..รอเวลาให้ผ่านไป โดยในสมองไม่มีอะไรแล่นผ่านเข้ามา ... ไม่รู้จะทำอะไร ไม่รู้จะคิดอย่างไร ... เพราะไม่มี

อะไรอยู่ในความทรงจำ ทุกอณูในเซลล์สมองของชั้นมีแต่ความว่างเปล่า ไร้ตัวตน จึงน่าจะเป็นการดีซะกว่า หากปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ โดยที่

ชั้นได้แต่หยุดการเคลื่อนไหวอยู่แบบนั้น ท่ามกลางความอ้างว้างวังเวง ... เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “หนาว ... จังเลย” เป็นเสียง

ที่ฟังคุ้นหูนัก เหมือนเคยได้ยินมาซักล้านครั้ง “เสียงใครกันนะ ?” ... คำพูดนี้ผุดขึ้นมาในหัว ชั้นจึงค่อยๆ หันมองไปตามเสียงด้วยความสนใจระคน

กับความตื่นตระหนกเล็กๆ ร่างที่กำลังสั่นเทาด้วยความหนาวเย็นดั่งลูกนกตัวน้อย ยืนอยู่ใต้ร่มไม้เดียวกันกับชั้น แทบจะสัมผัสลมหายใจได้ เรายืน

ใกล้กันขนาดนั้น .. แต่ทำไม ... เธอถึงไม่สังเกตเห็นชั้นเลย ? ...... แล้วเธอมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? สาวน้อยคนนี้เป็นใครกันนะ ? ..... ชั้น

ไม่เคยเห็นเธอมาก่อน แต่ภาพของเธอช่างคุ้นตา ...... หรือ เธอจะเป็นเพียงจินตนาการที่ชั้นสร้างขึ้นมาเอง ? นี่ชั้นฝันไปอีกแล้วใช่มั้ย ? ......

ระหว่างที่ชั้นพร่ำเพ้อไปต่างๆ นานา อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ... “ฮารุ” ไม่ใช่เพราะชื่อเรียกของใครบางคน .. แต่เป็นเพราะ

เสียงที่เรียกชื่อนั้นต่างหาก ที่ทำให้ชั้นหันไปอย่างไม่ลังเล และจ้องมองตาไม่กระพริบ อย่างกับต้องมนต์สะกด เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ในมือถือร่มลาย

ทางสีขาวสลับฟ้า กำลังเดินเข้ามาใกล้เด็กสาวที่ไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าอันสงบเยือกเย็นนั้น ราวกับไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ จนไม่อาจล่วงรู้ถึง

ความนึกคิดในใจได้ แล้วริมฝีปากก็ขยับเอื้อนเอ่ยคำพูดต่อมา ...

“เธอมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ... อยากหนาวตายรึไง?”

“อย่ามายุ่ง ไม่เข้าเรื่อง!” เด็กสาวตอบกลับไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

“โรงเรียนยังไม่เลิกเลย เธอหนีออกมาทำไม?”

“นายจะมาตามชั้นกลับไปงั้นสิ?”

“.........................”

“ชั้นขอบอกเลยว่าจะไม่กลับไป ชั้นเกลียดที่นั่น!”

“เปล่า ...”

“เปล่า อะไร?”

“ชั้นเปล่าตามเธอกลับไป ..”

“แล้วนายจะตามชั้นมาทำไม?”

“ชั้นจะตามเธอไปทุกๆ ที่ที่เธอไป ไม่ว่าที่ไหน ..... ก็เพราะชั้นเป็นห่วงเธอ”

“...... อะ .. อะไรของนาย?”

“ได้ยินแล้วไม่ใช่หรอ .. ว่าชั้นพูดอะไร? ....... หรือต้องให้พูดซ้ำอีกครั้ง ใกล้ๆ ...”

เด็กหนุ่มขยับฝีเท้าเข้ามาประชิดสาวน้อย ที่บัดนี้สองแก้มชมพูระเรื่อได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงก่ำ

“จะ ... จะทำอะไร!?” เด็กสาวสะดุ้งตกใจพร้อมกับขยับไปข้างหลังเล็กน้อย

“แค่จะกางร่มให้เธอก็เท่านั้น .... ยืนตากฝนมานาน เดี๋ยวก็ไม่สบายซะก่อนหรอก”

“โถ่ .. ตกใจหมดเลย นึกว่าจะพูดอะไร....” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“หึ ..” เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปาก “อยากฟังคำว่าอะไร? .... ถ้าอยากให้พูดว่า ‘เป็นห่วงเธอ’ ชั้นพูดให้

เธอฟังได้อีกเป็นพันครั้ง แต่ถ้าจะให้พูดว่า ‘ฉันรักเธอ’ ละก็ .... คำพูดสำคัญแบบนั้น พูดได้ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะ และเมื่อถึงเวลานั้นที่เธอพร้อมจะรับ

ฟังด้วยใจ ชั้นก็พร้อมที่จะบอกกับเธอ .. หรือว่าตอนนี้ เธอพร้อมแล้ว .....?”

“บ้า! .. ใครอยากฟังคำแบบนั้นกันละ? ตาบ้า .. เคน!”

สายตาที่เคยจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว ตอนนี้กลับกลายเป็นสายตาที่พยายามหลบซ่อนจากทุกสรรพสิ่ง เสียงหัวใจที่เต้นขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ

มันดังกึกก้องอยู่ในอกข้างซ้ายยิ่งกว่าเสียงฝนที่กระหน่ำตกลงมาเสียอีก ..... อา ... นี่คงเป็นอาการตกหลุกรักสินะ .. คนแรกรักมักจะเป็นแบบนี้นี่

เอง ... ใช่ .. ชั้นสัมผัสได้ถึงความปลื้มปิติเต็มเปี่ยมที่แผ่ซ่านอยู่ในใจ ....... เอ๊ะ! … แต่ว่า ทำไม? ..... ทำไมชั้นถึงสัมผัสได้ล่ะ? ทำไมถึงสัมผัส

ได้ถึงความรู้สึกของเด็กสาวคนนั้น? .. ทำไมถึงรู้สึกได้ถึงแรงเต้นตึกตักของหัวใจ ราวกับเป็นเสียงหัวใจของตัวเอง ... ทำไม .... ทำไมถึงสัมผัสได้

ถึงไออุ่นที่คุ้นเคยจากคนๆ นั้น? .......นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้น? เด็กหนุ่มนั่นเป็นใครกันแน่? ........ ท่ามกลางสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมา ภาพเด็ก

หนุ่มสาวสองคนภายใต้ร่มคันเดียวกัน ค่อยๆ เลือนหายไป ..... เหลือก็เพียงแต่ เงื่อนงำบางอย่างในใจ ที่เหมือนได้ถูกคลี่คลายออกมา


ถ้ากรรมการให้พรได้ อยากจะอธิษฐานอะไร: เค้าคงเป็นคนที่สำคัญกับชั้นมาก ... ฉะนั้น ช่วยบอกชั้นทีได้มั้ย .. ว่าเค้าอยู่

ที่ไหน ?

ชื่อซิมส์ : LIKE

รักของคุณเป็นแบบไหน: ไม่ว่ารักแรกหรือว่ารักสุดท้าย บทสรุปที่ได้ก็ไม่ต่างกันเลย..ที่ใดมีรัก..ที่นั่นย่อมมีทุกข์..อย่างไรก็ตามความรัก..จะยังคงความงดงามอยู่เสมอ..และตลอดไปชั่วนิจนิรันดร์ (The Legend..รักครั้งแรกของผู้ชายลั้ลลา)

บรรยายความดราม่าของภาพ:ย้อนเวลากลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว..ผมใช้ความพยายามหลายต่อหลายครั้ง รวบรวมความกล้าที่จะก้าวข้ามผ่านขีดความกลัวเพื่อที่จะสัมผัสปริศนาของท้องทะเลแห่งนี้ เมื่อเท้าทั้งสองค่อยๆเหยียบย่ำลงบนผืนทรายที่ค่อนข้างสากและน่าขยะแขยงชวนขนลุกนี้ยิ่งทำให้ผมลังเลว่าจะเยื้องย่างลงในแผ่นน้ำต่อไปอย่างไร และพาลทำให้นึกกลัวขึ้นมากตงิดๆ เพราะทะเลที่หลายคนมองว่าสวยงามอาจเป็นกลอุบายสกปรกของพญามัจจุราชที่เคยยื้อยุดฉุดวิญญาณคร่าชีวิตผู้คนมานับไม่ถ้วน นับตั้งแต่เริ่มจำความได้..ผมก็เสียคนที่รักไปในที่แห่งนี้ แม่ของผมถูกกลืนหายไปในม่านหมอกของท้องทะเล นั่นคือเหตุผลที่ผมเกลียดที่นี่ และไม่..แม้แต่จะลงไปสัมผัสน้ำด้วยซ้ำ

แต่ถึงเกลียดมากเพียงใด..ผมก็ยังชอบที่จะนั่งมองดวงจันทร์จากตรงนี้ตามลำพัง อาจเพราะเหตุผลของความเงียบสงบในยามราตรีและเวลานี้ท้องทะเลก็ไม่ได้เกรี้ยวกราดนัก เว้นเสียแต่ในคืนที่มีพายุ คืนนี้ผมเดินมาสูดอากาศตามลำพัง แต่ก็ต้องมาสะดุดอากาศกลางครันเมื่อมองเห็นผู้หญิงเอวบางในชุดเดรสสีดำคนหนึ่งยืนกางร่ม "ให้ตายเถอะ..ผมเจอยัยนี่อีกแล้ว บ้าสิ้นดี มีใครเค้าทำกันแบบนี้ด้วยเหรอ" ผมนึกสบถเบาๆ ผู้หญิงผมยาวคนนั้นยืนกางร่มทุกครั้งที่ผมพบเธอ..ทั้งๆที่ไม่มีแม้แต่ละอองของไอฝน หรือว่าเธอจะหลบละอองของหยาดน้ำค้างในยามค่ำคืนกันนะ หรือไม่แน่..บางทีเธอคงกำลังรอคอยใครสักคน เสียงเหยียบเปลือกหอยดังกรอบแกรบอาจไม่น่าสนใจนัก ถ้าเป็นเวลากลางวัน แต่ในยามค่ำคืนที่ท้องทะเลเงียบสงบไปพร้อมกับสายลมที่หลับใหล นั่นก็ทำให้ดังพอที่เธอคนนั้นจะตกใจและหันมาจ้องมองผมอย่างหวาดกลัว ผมกระแอมเบาๆเป็นเชิงแก้ตัว พร้อมกับเผยตัวเองให้เธอเห็นมากขึ้น บางทีเมื่อเห็นหน้าค่าตากันชัดๆ อาจจะช่วยลดความตกใจของเธอไปได้บ้าง ก็แหงล่ะ..หน้าตาผมไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดที่จะทำให้เธอพาลคิดว่าผมเป็นพวกถ้ำมองหรือโรคจิตหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นซะหน่อย ผมก็แค่..ก็แค่..ไม่รู้สิ..เหมือนต้องมนต์สะกดอะไรบางอย่าง.. ผมเพิ่งเห็นใบหน้าของเธอชัดเจนเป็นครั้งแรกทันทีที่แสงจากดวงจันทร์สาดส่องลงมา และในตอนนี้สายตาของผมกำลังเพ่งมองเธอประหนึ่งว่าเป็นศิลปะที่สวยงามท่ามกลางธรรมชาติราวกับศิลปะชิ้นนี้ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งใต้ท้องทะเลเลยทีเดียว ดวงตาที่เป็นประกายไม่ต่างกับไข่มุกเข้ากันได้ดีกับผมยาวสลวยและพริ้วสะบัดพัดไหวไปตามแรงลมที่พัดผ่านเข้ามาเป็นครั้งคราว

เอ่อ..ไม่ทันที่ผมจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกไป "นาย..ผู้ชายกลางคืนน่ะเอง พอดีฉันเหน็บกินน่ะ ช่วยกางร่มให้หน่อยสิ ฝนตกแล้ว" เธอกล่าวทักด้วยรอยยิ้มและตั้งสมญานามให้ราวกับรู้จักผมเป็นอย่างดี หึ..เธอเองก็ชอบโผล่มาตอนกลางคืนไม่ต่างอะไรกับผมสักหน่อย เธออาจจะแค่เคยเห็นผมครั้งสองครั้งก็เท่านั้นแหละ แต่บ้าชะมัด..ไม่เห็นจะมีเม็ดฝนตกลงมาสักหยดอย่างที่เธอบอกสักนิด

"ความทุกข์ในใจคนก็เปรียบเสมือนฝน แม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้ไม่สบายได้ ยิ่งตกหนักมากเท่าไหร่..ก็ยิ่งเป็นอันตรายต่อตัวเองมากเท่านั้น " เธอพูดจาฉะฉานราวกับรู้คำถามในใจของผม ที่แท้ฝนในความหมายของเธอก็คือความทุกข์นั่นเอง

"ได้คนกางร่มแล้ว..ยังต้องการเพื่อนร่วมทางอีกหรือเปล่า เพราะยังไงซะ..ร่มก็มีแค่คันเดียว และถ้าฝนยังไม่หยุดตก เราทั้งคู่ก็ต้องอยู่ด้วยกันภายในร่มหนึ่งคันไปแบบนี้ ฝนที่ตกในใจเธอมันพัดความเหน็บหนาวมาที่ฉันซะแล้ว..และฉันเอง..ก็ไม่อยากเป็นหวัดคนเดียวหรอกนะ" ทันทีที่พูดจบ ใบหน้าสวยๆของเธอก็ซบลงที่บ่าของผม น้ำตารื้นๆไหลรินจนชุ่มแฉะ ในขณะที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ..

"ฉันเคยกลัวความมืด กลัวคลื่นทะเล แต่วันหนึ่งที่ฉันพร้อมเผชิญหน้ากับมัน ฉันปิดตาตัวเองแล้วเดินมาที่นี่ ฉันไม่เข้าใจว่าสมองสั่งการให้ฉันมาในที่ที่ฉันกลัวได้ยังไง รู้เพียงว่าฉันถูกดึงดูดมาด้วยความเงียบสงัดของท้องทะเลยามค่ำคืน..เมื่อฉันเปิดตา ก็มองเห็นทะเลสีดำที่สวยงามภายใต้ดวงดาวและดวงจันทร์มากมาย ทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างลำพังและนั่นก็ทำให้ฉันไม่กลัวอีกต่อไป แล้วนายล่ะ..นายกลัวทะเลมั้ย คงไม่หรอกเนอะ เพราะฉันก็เห็นนายชอบมาที่นี่ตอนกลางคืน ฉันถึงเรียกนายว่าผู้ชายกลางคืนยังไงล่ะ " เธอถามเองและตอบเองในคราวเดียวด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขแล้วหันกลับไปโดยไม่รอคำตอบใดๆจากผม..

หลังจากวันนั้นผ่านไป แทนที่ผมจะไปเที่ยวไร้สาระเหมือนเคย ผมกลับตรงดิ่งมาที่นี่ และผมก็ได้เจอเธอทุกครั้ง เราสองคนนั่งดูดาวด้วยกัน..คุยกันทุกวัน จนได้รู้ว่าเธอถูกบังคับให้ต้องแต่งงานกับคนที่เธอไม่รัก เธอไม่สามารถใช้ชีวิตคู่กับคนที่เธอไม่เคยรู้จัก ไม่เคยผูกพันมาก่อน เพราะเธอเสแสร้งไม่เป็น เมื่อใดก็ตามที่หน้าสวยนั้นหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม ผมรู้สึกถึงบางสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง หัวใจเต้นแรงและเร็ว ถึงผมจะไม่เคยรู้ ไม่เคยสัมผัส แต่ผมก็เข้าใจด้วยความรู้สึกที่ถูกสั่งการด้วยหัวใจและถูกย้ำให้คิดด้วยสมอง..ผมตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว ผมเริ่มเสาะหาเธอ เพื่อที่จะทำความรู้จักให้มากกว่านี้ ผมอยากที่จะเป็นฝ่ายเริ่มความสัมพันธ์ดีๆนี้กับเธอ จนเราได้เผยความในใจของกันและกันออกมา เราดินเนอร์บนชายหาด ท่ามกลางสักขีพยานมากมาย ไม่ว่าจะเป็นทะเล ดวงจันทร์ ดวงดาว เม็ดทราย หรือแม้แต่สายลม เธอสวมชุดเดรสสีดำตัดน้ำตาล แทนที่จะเป็นดำสนิททั้งชุดอย่างเคย และเตรียมอาหารสำหรับเดทแรกของเรามาด้วย ผมไม่คิดว่าเธอจะโรแมนติกถึงขนาดจุดเทียนไว้รอบๆมื้อค่ำของเราสองคน แต่ผมชอบกลิ่นของมันที่หอมหวานไม่ต่างกับเธอ ผมมอบตุ๊กตาหมีให้เธอเป็นของขวัญ ดูท่าทางเธอจะชอบเป็นพิเศษ เรานอนดูดวงดาวคลอเคล้าเสียงดนตรีที่บรรเลงโดยคลื่นทะเล คืนแรกของเราจบด้วยการเต้นรำบนหาดทรายสีขาว และผมกับเธอต่างก็มอบจูบแรกให้กันและกัน เป็นจูบที่ผมไม่เคยลืมรสชาติของมันไปได้เลย ..

ผมมั่นใจว่ารักเธอ และเธอก็เป็นคนที่ทำให้ผมกล้าเผชิญหน้ากับความกลัว เพราะเธอเองก็เคยกลัว ผมจึงไม่ลังเลที่จะเปิดเผยความในใจที่อัดอั้นเอาไว้ออกมา แม้กระทั่งตอนนี้ผมยังเก็บความทรงจำนั้นเอาไว้ว่าเธอคนนั้นคือรักแรกของผม..

แม้ว่าวันนี้ความรักที่เคยมีแต่ความสุขท่วมล้นในหัวใจนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์ทรมานแสนสาหัสก็ตาม ผมก็ไม่อาจหาใครมาแทนที่คุณได้เลย.. เพราะผมรักเพียงคุณคนเดียวเท่านั้น..ที่รักของผม..

"ความรักของเธอ..เสียงที่บอกฉัน ว่าเธอห่วงใย มือนั้นของเธอ..ที่แตะหน้าผากฉันวันที่ฉันไม่สบาย ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ สิ่งที่ฉันเป็น..ตั้งแต่เสียเธอไป ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน.. บอกหน่อยที่ไหนพอจะมี..ประตูให้ฉันย้อนไปคืนวัน ที่ฉันมีเธออยู่ จะขอดูแลอีกครั้ง.."





ถ้ากรรมการให้พรได้ อยากจะอธิษฐานอะไร: " หากย้อนวันเวลากลับไปได้..ผมจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียคุณไป..เพื่อให้คุณมีชีวิตที่สวยงามอยู่บนโลกใบนี้..แม้ต้องแลกด้วยชีวิตทั้งชีวิตของผม..ผมก็ยอม.. "