ถ้าอ่านจบแล้วก็ขอขอบคุณทุกคนด้วยนะครับผิดตรงไหนบอกได้นะครับไม่ว่า


เอาเลยนะเริ่ม


...... ท้องฟ้าสีครามมีดวงดาวนับ พัน ชั่งสวยงาม เหลือเกินทุกครั้งที่มองดาวพวกนี้มันทำให้ผมหวน คิดถึงเรื่องเก่าๆที่ทำให้ผมเศร้าใจทุกที.......
ความรัก มีทุกเพศ จริงๆ....ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึงครับที่อยากไปเรียนที่กรุงเทพฯ มากแต่ทางบ้านไม่ค่อยรวยเท่าไหร่พอกินพอใช้ น่ะครับ

ผมก็ได้แต่ตั้งใจเรียนที่โรงเรียนผม และบังเอิญมีอยู่วันนึง คุณปู่ของผมเสีย แต่ก่อนท่านเสียท่านได้ทำ พิณัยกรรม ไว้ให้ ซึ่งทรัพย์สินทั้งหมดตกเป็นของพ่อผม
เพราะพ่อผมเป็นลูกคนเดียวของท่าน ( ผมไม่รู้คุณปู่เอาเงินเก็บมา เพราะท่านไม่เคยบอกอะไรใครเลย ) และหลังจากนั้นไม่นานคุณพ่อของผมก็พาครอบครับย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ
และความฝันของผมก็เป็นจริง ผมได้เข้าเรียนโรงเรียนดังแห่งหนึ่งเพื่อนๆทุกคนต้อนรับผมเป็นอย่างดี แต่แน่ล่ะ!! มีคนชอบต้องมีคนเกลียด
มีเพื่อนคนนึงดูจะไม่ชอบผมเสียเลยดูจาก สีหน้าท่าทางแล้วเค้าคงเกลียดผมมาก แต่ผมก็ไม่สนเค้าหรอก ผมก็บอกแนะนำตัว เพราะผมเป็นเด็กใหม่
และพอแนะนำตัวเสร็จ ก็หาที่นั้งแต่ทำยังไงดีล่ะ เหลือแค่ที่นั่งกับพวก สาวๆ เพื่อนผู้ชายหาว่าเป็น ตุ๊ดแน่เลย แต่ทันใดนั้นเอง ผมกลับเจอ ผู้หญิงคนนึงหน้าตาน่ารัก
ดวงตากลมโต ดูมีเสนห์ เค้าหันหน้ามาทางผมๆได้แต่ ยืนตัวเเข็งทืออยู่ห่าง และคำแรกที่เธอพูดกับผม " สวัสดี " ผมยืนตกใจซักพัก แล้วผมตอบไปด้วยอาการเขิน เล็กน้อย " สวัสดี ผม ต้น ครับ "


"อ่อ จ๊ะ เรา ชื่อ พลอย นะ มานั้ง ข้างเราก็ได้ " ผมรีบ วิ่งไปนั้ง ข้างๆ เค้า จนแทบสะดุด หกล้ม และ ตลอดเวลา ครูสอน ผมได้แต่นั้งมองหน้า พลอย "ทำไมสวยจังนะ" พลอยหันหน้ามา "ค่ะ ?"
ผมรีบหันหน้ากลับ "เปล่าครับไม่มีอะไร" แล้วพอเลิกเรียนก็กลับบ้าน ปกติ พอวัน ต่อ มา ก็มาเรียนอีกเช่นเคย แล้ว ผมได้ พูดคุยกับพลอยมากขึ้น และ ผมได้รู้จักบ้านพลอยด้วย แล้วพอเลิกเรียน
พลอยได้ขอร้องกับผม " ไปส่งที่บ้านเราหน่อยสิ "ผม งง ซักพัก "ไปส่งยังไง ล่ะ " เธอตอบ "เดินไง" ผมกับพลอยได้เดินไปจน ถึงบ้านพลอย " อ้าวพลอย บ้านไกล้ เรา นิ "
เธอตอบ"อ้าวจริงหรอ บ้านต้นแถวไหนล่ะ" ผมตอบเธอ "อยู่ไกล้แค่นี้เอง ผ่านไปแค่ สอง สามหลังก็ถึง" เธอพูดแล้วชี้ไป "หลังนั้นน่ะหรอ "ผมตอบ "ใช่หลังนั้นแหละ " พูดไปเดินไปจนถึงบ้านของเธอ "ขอบคุณที่มาส่ง นะ"
เธอยิ้มให้"ไม่เป็นไรบ้านไกล้กัน"
เวลาผ่านไป 1ปี ผมยังทำอย่างนี้เรื่อยๆ และมีบางอย่างแปลกไป มีวันนึง เธอบอกผม "ต้น .. เธอไม่ต้องมาส่งเราอีกก็ได้นะ" ผมถาม "ทำไมล่ะ"

"คือเราก็ชอบนายนะ แต่เราคบกับดิน"(ดินคือ คนที่ไม่ชอบผมในตอนเเรก) "เอางั้นก็ได้ถ้าทำให้เธอไม่สบายใจ"หลังจากนั้นผมก็เดินจนถึงบ้าน แล้วได้แต่ชกกำแพง แล้วโทษตัวเอง
"ทำไมเราไม่บอกชอบพลอยไปก่อนเค้า"พูดทั้งน้ำตาของลูกผู้ชาย เวลาก็ผ่านไปหลายวันผมก็ได้แต่ เดินกลับคนเดียว แล้วบางวันก็แอบร้องไห้ไประหว่างทาง น่าสมเพษ ตัวเองจริงๆ
พอถึงบ้านก็ได้แต่นอนร้องไห้ทั้งน้ำตา อาหารไม่กินผอมลงไปมาก แต่เช้าวันรุ่งขึ้น วันนั้นเป็นวันหยุด พอดี พลอยได้วิ่งร้องไห้มาหาผมขณะที่ผมกำลังจะไป เซเว่น เธอบอกผม"ต้น ดินเค้าเลิกกับพลอยเเล้ว"
และเธอพูดอะไรอีกไม่รู้เยอะเเยะแต่ผมฟังไม่รู้เรื่องเพราะเค้า ร้องไห้จึงทำไห้ฟังไม่ชัด แต่มีคำนึงที่ผมฟังได้ แม่นเลย "ต้น คบกับเราได้ไหม"ผมตอบไปด้วยความตกใจ " อืม "แล้วผมก็กลับไปส่งเธอ



แล้ววันต่อมาผมเดินจูงมือไปกินข้าวกับเธอจนดินเห็นเเล้วมีเรื่องกันผมได้ต่อยกับดินจนมีแผลทั้งสองฝ่าย ดินมันหยุดพักหนึ่ง มันบอกกับผม "ถ้า มึง กับ กู ต่อยกันแล้วเกิดคนนึ่งชนะ พลอยเป็นของคนนั้น"พอพูดจบ
ดินมันเดินไปหยิบ ไม้หน้าสาม แล้วเดินมาหาผม มันบอกให้ผมหยิบไม้ "หยิบขึ้นมา กู ไม่อยากสู้กับคนไม่มีอาวุธ" แล้วก็ตีกันมันฟาดโดนแขนผม ผมใช้อีกแขนฟาดโดนท้ายทอย ของมัน มันสลบ
ผมไม่เจ็บแผล แต่ ผมเจ็บใจเมื่อเห็น พลอยเดินไปช่วยมัน พลอยบอกผม "ทำไม่ทำอย่างนี้ ล่ะ ทำไมเธอเป็นคนแบบนี้"พลอยด่าผมอีกมากแต่ผมจำได้คำเดียวนั่นคือคำว่า"เราเลิกกัน"
เธอพูดทั้งน้ำตาแต่ผมไม่คิดอะไรมากเพราะยังคบได้ไม่นาน แต่แผลใจรอยเดิม มันกับเจ็บขึ้นอีกครั้ง เธอชั่งใจร้ายเหลือเกินคบได้ไม่นานแท้ๆ
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองโดนฝ่ายปกครองไล่ออกจากโรงเรียน เพราะ ทั้งสองได้มีเพศสัมพันธุ์กัน ก่อนวัย จน พลอยท้อง จึงโดนไล่ออก


เธอไปได้ไม่นานความรักได้เข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง แต่มันชั่งแปลกทำไมคนที่ผมชอบดันไม่ใช่ผู้หญิง เค้าเป็นผู้ชาย หน้าตาดีคนนึง ผมได้แอบชอบเค้าแต่เค้าอยู่กันคนล่ะห้องแต่ก็ยังมีเพื่อนอยู่ห้องนั้นช่วยผมเช่นกัน
เค้าชื่อน้ำ เค้าเป็นทอมที่นิสัยดีมาก ตั้งแต่ผมเจอมาเค้าเป็นคนทีทำให้ผมเลิกเกลียดทอมไปเลยผมได้ขอร้องน้ำให้ช่วย น้ำเค้าก็ยินดีที่จะช่วย(ที่รู้จักน้ำเพราะน้ำเป็นแฟนเพื่อนผม)
หลังจากนั้นผมก็ฝากของไปให้คนที่ชอบ ทำอย่างนี้ทุกวัน วันวาเลนไทน์ก็เอาดอกไม้ช่อใหญ่ฝากไปให้จนเค้าคิดว่าน้ำชอบ จนน้ำได้เผลอหลุดปากบอกว่าเป็นผมทำไงดีล่ะเค้ารู้แล้ว ??
แต่โชคดีที่เค้ายังไม่เห็นหน้า จนวันนึงผมได้ตัดสินใจเดินไปห้องเรียนเค้า ตอนเเรกเดินไปคุยกับน้ำ พอจะกลับห้องตัวเองผมได้บอกคนที่ชอบไป"แก เราชอบแก"ด้วยอาการเขินจึงพูดเสียงดังมากจนทั้งห้องได้ยินหมด
แล้วพวกผู้หญิงทั้งห้องพากันไม่ชอบหน้าผมและผมไดคุยกับเค้าให้เฟซเค้าพูดแค่ อืม กับ ไม่ผมตื้อเค้ามา 4เดือน 3วันเค้าไม่เคยสนผมจนวันนึงเค้าบอกผมว่ารำคาญ อย่ายุ่งด้วยอีก แล้วด่าผมมาสาระพัด


ผ่านไป3วันผมยังตัดใจไม่ได้ เจอเค้าทีไรผมก็เจ็บทุกทีจนสมองของผมได้มีความคิดแย่ๆขึ้นมา"ใช่เเล้ว วิธีที่จะลืมเค้าได้คือ ตาย !!" แต่ผมไม่รู้ว่าจะกินยาอะไรจนผมมองไปเห็นยาแก้แพ้ยังเต็มอยู่ทั้งกระปุ๊กยา
ผมจึงเลือกยาแก้แพ้ แล้วที่เลือกเพราะข้างขวดเขียนว่าอันตราย ผมกินไปเรื่อยๆจนยาหมด พอซักพัก หัวใจเริ่มเต้นเเรงเนื้อตัวมีเหงื่อมาก รู้สึกว่าเริ่มร้อนไม่นานก็ปวดหัว จนผมหมดสติที่โต๊ะคอม จนเช้าผมฟื้นที่โรงพยาบาลทุกคนมาเยี่ยมจำนวนมาก
เเละน้ำเค้ามาหาผมเช่นกันเค้าว่าผมว่าโง่ แต่ก็จริงน่ะที่เค้าว่าผม ถูกของเค้าแล้วผมก็ถามตัวเองทำไมต้องยอมตายให้คนที่เค้าไม่รักเราด้วยล่ะแย่มาก !!
และพอหายดีผมจึงไปเรียนต่อ เรียนอยู่ดีๆก็มีคนเอาจดหมายสีฟ้ามาไว้ไต้โต๊ะ.......ในจนหมายเขียนบอกว่าชอบผมแต่ไม่เขียนชื่อคนเขียนผมได้จดหมายแบบนี้ทุกวันพอถึงวันเกิดก็ได้อีกแต่มันมาพร้อมดอกกุหลาบดอกใหญ่สีขาว
สงสัย เค้าคงเเกล้งผมมั้ง พอเที่ยงลงไปกินข้าว เห็นผู้ชายคนนึงหน้าตาดี ถือแผ่นกระดาษสีฟ้าในมือเดินสวนทางกับผมกำลังจะขึ้นห้องผม พอเค้าเห็นผมเค้าตกใจใหญ่เลยและรีบวิ่งหนีผม พอถึงตอนเย็น วันนี้กลับค่ำเป็นพิเศษเพราะทำเวรคนเดียว
เพื่อนๆกลับหมดเลยรู้สึกกลัวๆอยู่เหมือนกัน โรงเรียน ยิ่งเก่าแก่อยู่ด้วย แล้วพอทำเวร เสร็จ ผมเห็นผู้ชาย วิ่งอยู่แถวบรรใดทางลง รู้สึกตกใจและกลัวด้วยทำไงดีไม่ผีก็คนมาทำร้าย ทำไงดี คิดได้วิ่งไป ลงอีกทางดีกว่า กลับถึงบ้านซะที


---------------------------------ตอนสำคัญ------------------------------------------------------------------


วันต่อมาถึงโรงเรียนแต่เช้าในโรงเรียนไม่มีใคร (น่ากลัวอีกแล้ว) อากาศเย็นสุดๆเลย ผมเดินขึ้นห้องไป
ผู้ชายที่เจอ เมือวานตอนเที่ยงเค้าเดินมาหาผม เค้าบอกผมว่า " ชื่อต้น ใช่ไหม " เค้ายิ้ม " ใช่ครับทำไมหรอ "ผมถาม


" เราก้อง นะ เราขอเป็นเพื่อนต้นได้ไหม "ผมตอบ " ได้สิ ได้อยู่แล้ว " แต่เค้าไม่บอกว่าเป็นเจ้าของจดหมาย พอตกเย็นเค้าเดินมาส่งผมถึงหน้าบ้านเค้าไปส่งผมทุกวันโดยไม่บ่นว่าเหนื่อยซักนิดทุกเที่ยงเค้าจะมารอหน้าห้องเพื่อรอไปกินข้าวกับผม
บางวันเค้าโดนครูด่าด้วยซ้ำแต่เค้าอก็ยังทำอยู่เรื่อยบางวันผมไม่ได้ทำการบ้านเค้าก็จะเอาสมุดให้ลอกและวันไหนฝนตกผมลืม เอา ร่มไปเค้าก็ กางร่มให้ผมพอถึงบ้านตัวผมแห้งแต่ตัวเค้าเปียกไปทั้งตัวแต่เค้าก็ยิ้มให้หรือวันไหนลืมเอาร่มไปทั้งสอง
เค้าก็จะเอากระเป๋าเค้าบังฝนให้ผมและวันหยุดก็พากันไปปั่นจกรยานเล่นกัน2คน หรือไม่ก็แอบไปขโมยมะม่วงป้าข้างบ้านมากิน เค้าทำให้ผมมีความสุขมาก ผมเริ่มคิดกับเค้ามากกว่าเพื่อนซะแล้ว สิ แต่กลัวว่าเค้าคงไม่ชอบผมหรอก
แล้วพอถึงวันเรียนกลับบ้านปกติเค้ามาส่งผมอีกเช่นเคยแตี่ระหว่างทางกลับอยู่ดีๆ เค้าจับมือผมแล้วหยุดเดิน เค้าพูดกับผม " ต้นเราชอบนาย " เค้าทำหน้าเหมือนกล้วว่าผมจะไม่ชอบเค้า ผมจึงเดินเข้าไปกอดเค้าอย่างเเน่น
ผมบอกก้องว่า " เราก็ชอบนายเหมือนกัน " เค้าดีใจ มาก แล้ง ผมกับก้อง เดินจูงมือไปตลอดทางจนถึงบ้าน พ่อกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่พอดี ผมปล่อยมือก้อง ทันที ผมบอกลาก้องแล้วเดินเข้าบ้านตกกลางคืนผมนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
แต่จะทำยังไงพ่อแม่คงรับไม่ได้แน่เลยแต่ คบกันเเบบ เงียบๆดีกว่า
ทุกๆวันก้องจะมารอผมหน้าห้องเพื่อไปกินข้าวทุกๆและตอนเย็นกลับบ้านก็เดินจูงมือกันประจำไม่เคยมีวันไหนที่เบื่อเลย เค้าทำให้ผมยิ้มตลอดจนจบ ม.6 ต้องแยกย้ายกันแล้ว แต่ ก้องเค้าเข้ามหาลัยเหมือนผมแล้วยังอยู่หอและยังอยู่ห้องเดียวกันอีก
ผมเห็นก้องวันเเรกเค้าหล่อขึ้นมากและดูเค้าจะมีหุ่นดีขึ้นนะแต่เค้าไม่เปลี่ยนเลยนิสัยเค้ายังเหมือนเดิม เค้ายังทำทุกอย่างเหมือนตอนเด็กเปี๊ยบ เดินจูงมือกลับหอจนทำให้สาวๆที่มหาลัย อิฉฉา ผมกับก้อง
พอตกเย็นก้องจะพาผมขึ้นไปบนดาดฟ้าหอพักเพื่อไปดูดาวด้วยกัน ท้องฟ้าสีครามเหมือนว่ากำลังโอบกอดเราสองคนเอาไว้ ทุกครั้งที่ผมดูดาวพวกนี้ผมจะง่วงตลอดเเละทุกครั้งที่ง่วงผมจะนอน ตักก้องตลอด จนบางครั้งเผลอหลับแต่ยังหลับไม่สนิท
แล้วก้องเค้าบอกกับผมเพราะคิดว่าผมหลับแล้ว " ต้น ก้องสัญญาว่าก้องจะอยู่กับต้นจนกว่าเราจะตายจากกัน " แล้วพอพูดจบ ก้องเค้าก็แบกผมไปนอนที่ห้อง

หรือบางวันไม่มีเรียนคาบบ่ายทั้งสองคนเราก็จะไปเที่ยวที่ต่างๆ แล้ววันเกิดของผมก็ไกล้เข้ามา วันเกิดผมคือวันพรุ้งนี้ แต่ผมเห็นก้องเค้า เฉยๆทำเหมือนเค้าลืมไปแล้วผมแอบเสียใจอยู่บ้าง พอถึงวันเกิดผม ผมไม่เห็นก้องมาลอผมแล้วหลังจากเรียนเสร็จ
ผมเลยเดินไปซื้อเค้ก เพื่อรอก้องกลับมา ผมซื้อเค้กมาแล้ว ปักเทียนเสร็จทุกอย่างเหลือ แค่ก้องกลับมาเท่านั้น ผมรอแล้วรออีกแต่ เค้าก็ยังไม่มี ผมไปรอก้องที่ระเบียงแต่ก็ยังไม่มี วี่เเวว เลย จนผมเริ่มโกรธเค้า ซักพักมีโทรศัพย์ดังขึ้น ชื่อโทรศัพย์ เขียนว่าก้อง


ผมรับโทรศัพย์ " ฮัลโหล ก้อง อยู่ไหน "แต่เสียงที่ตอบไม่ใช่ก้อง " สวัสดีครับ ผมเจ้าหน้าที่ " ผมตอบไป " ครับผมมีอะไรหรอครับ " เจ้าหน้าที่เล่าทุกอย่าง ว่า ก้อง ประสบอุบัติเหตุ ผมจึงรีบไปที่จุดเกิดเหตุ สภาพรถ พังยับและหงายท้องอยู่
ในรถมีเค้กเลอะเต็มไปหมด เจ้าหน้าที่กำลัง นำก้องออกมา ก้องยังไม่ตาย ผมดีใจมาก ผมวิ่งไปหาก้อง ก้องเค้าจับแก้มผมโดยที่เลือดยังเต็มตัว เค้าบอกผม " สุขสันวันเดิกนะ ขอโทษที่เอาเค้กไปให้ไม่ได้ "ก้องพูดด้วยเสียงที่กำลังหมดลมหายใจ
เจ้าหน้าที่พาก้องไปส่งโรงพยาบาลผมได้ขึ้นไปบนรถด้วย ระหว่างทางผมจับมือก้องไปตลอดจนถึงโรงพยาบาล ผมนั้งรออยู่ข้างนอกผ่านไปเกือบ ชั่วโมง หมดได้ออกมา แล้วบอกผมว่า " ทำใจดีๆนะครับ " เงียบไปซักพัก " ทำไมหรอครับหมอ "หมอทำหน้าเคลียด
" หมอขอเเสดงความเสียใจด้วยนะ ญาติคุณเสียแล้ว " ผมร้องไห้พักใหญ่ " คุณครับ ก่อนเค้าจะเสียในกระเป๋าเค้ามีกระดาษนี่ด้วยครับ " ผมรับเอามาจากหมอ มันคือกระดาษสีฟ้า มีคราบเลือดเต็มกระดาษไปหมด แต่ตัวอักษร เหมือนจะพยายามไม่ให็โดนเลือดเลย
ในกระดาษเขียนว่า " อายุ 20 แล้วสินะต้น ก้องยังรักต้นเหมือนเดิมนะ ตั้งแต่วันเเรกที่ก้องได้เจอ ต้น สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆ นะ รักต้นนะ ก้องสัญญาจะดูแลต้นตลอดไป .....ก้อง.... " ศพของก้องถูกฝังไว้ที่โบสตามศาสนาคริส



.....ตอนที่ทำพิธีฝังศพพอเสร็จพิธีแล้ว ผมยังอยู่ต่อ หน้าหลุดศพของก้อง ผมพูดทั้งน้ำตา " ก้องทำไมนายทำอย่างงี้ล่ะ ทำไมนาย ไม่รอกันเลย เราเคยสัญญากันว่า จะตายด้วยกันไม่ใช่หรอ " ซักพักเหมือนมีลมเบาๆพัดเอากลีบดอกกุหลาบสีขาวผ่านหน้าผม
" ก้อง !! " ก้องเค้าคงรู้ แต่ดอกกุหลาบ มาจากใหน ผมสงสัย แต่ผมกับหอ หาขอที่เป็นของก้อง เอาไปให้พ่อแม่ของก้อง ผมเปิดตู้ เสื้อผ้าเค้า ผมเห็นกล่องสีฟ้าจึงหยิบ มาเปิดดูที่ ๆ นอนในนั้นมีรูปถ่ายของผมที่ก้องแอบถ่าย มีจดหมายสีฟ้าที่ยังไม่ได้ ส่งให้ผม อีกมาก
และไดอารี่ ของก้องทั้งเล่มเขียนเกี่ยวกับผมทั้งหมด และมีแผ่นซีดี แผ่นนึงยังดูใหม่อยู่เลย ผมเปิดดูในคอมฯ เป็น วิดีโอ ของก้องเกี่ยวกับวันเกิดของผมที่เค้าทำให้ผมและในกล่อง ยังมีแหวน และมีข้อความติดไว้ว่า เค้าจะเอาให้วันคบรอบ 5 ปีที่คบกัน
และผมเดินขึ้นไปดูดาวบนดาดฟ้า ดาววันนี้ มันดูไม่มีสวยเลย ผมนั้งดูตรงที่ๆเคยนั้งกับก้อง รู้สึกง่วงซักพัก และหลับไป พอผมตื่นอีกที อยู่ที่ห้องได้ยังไงไม่รู้ อาจเป็นเพราะก้องก็ได้ " ก้องขอบคุณนะ ต้นจะรักก้องตลอดไป และต้นสาบานจะไม่มีใครอีก "
ผมยิ้ม และ ผมก็เรียนต่อไปจนจบหางานทำได้ เเละทุกวันจะไปที่โบศเสมอ มีวันนึงมีหลวงพ่อเดินมาบอกผม "ลูกไหม เค้าพยายาม บอกลูกว่า เค้าคิดถึงลูกมากเลย "หลวงพ่อยิ้มให้ และหลวงพ่อเดินจากไป
"ก้องชาติหน้าขอให้ ต้นได้รัก ก้องอีกนะ"






ปล.แต่งเองจริงถ้าไปเจอในเว็บอื่น ให้มาด่าหนูเลยแต่ ขอบอก หนูแต่งเองจริงๆ

อ่านแล้วซึ้งกินใจดีครับ

เนื้อเรื่องดีแต่รันทดจัง

คำผิดมีบ้าง ตรวจทานแก้ไขหน่อย

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ไม่ได้อ่านแต่มาให้กำลังใจกั่กๆๆ

เยอะเวอร์

แตาก็เศร้าเวอรเหมือนกัน

ไม่ได้อ่านหมดแต่ก็เศร้า