เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
นิยายเรื่องนี้ไว้สำหรับความบันเทิงเท่านั้นห้ามนำไปเผยแพร่ แก้ไขหรือยืนยันว่าเป็นของตนเอง
Garn0123
คำนำ
ก่อนอื่น ต้องกล่าวสวัสดีกับทุกท่านที่ได้เก็บตก หรือเปิดอ่านปูมบันทึกเก่าคร่ำคร่าเล่มนี้ ผมชื่อ Alan Wake ผมเป็นใครกันน่ะหรือ? อันที่จริง ถ้าใครที่ติดตามในแวดวงวรรณกรรมหรือขีดๆ เขียนๆ เสพสมกับตัวอักษรอันละลานตา น่าจะพอคุ้นเคย และรู้ได้ทันทีว่า…ผมเป็นนักเขียน….เปล่าเลย ไม่ใช่นักเขียนระดับรางวัลพูลิตเซอร์หรือโนเบลอย่างกาเบรียล การ์เซีย มาเกวซ หรือระดับตำนานอย่างสตีเฟน คิงส์…ไม่เลย ไม่ใช่แม้แต่น้อย แต่กระนั้น นิยายสยองขวัญเรื่อง Departure ที่ผมทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจบรรจงคัดสรรค์มันขึ้นมาก็พอจะช่วยประทังยาไส้ของผมได้เกือบตลอดชาติ ผมดีใจนะ แต่กระนั้นแล้ว ต้องขอออกตัวและเตือนคุณๆ ไว้แต่เนิ่นๆ ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนหน้ากระดาษนับจากนี้ มันผิด และเหนือกว่าความคาดหมายใดๆ ที่คุณจะเคยได้พบมา อย่างมากเลยทีเดียว….
จากใจนักเขียน
นี่เป็นผลงานนิยายที่ทำมาเล่นๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้มีโอกาสนำมาให้ชาวThai The sims3 ที่อาจได้เห็นเกมRPG
Alan Wake Darkness Coming เนื่องจากการเล่นแบบมั่วๆคือเพิ่งทำครั้งแรก ว่าเหมือนAlan Wake จุดหนึ่ง
คือน่าจะออกมาได้ไม่ดีพอกลับฟลุกขึ้นกระทู้ฮอตเฉย หวังว่าทุกท่านจะได้รับความบันเทิงจากนิยายเรื่องนี้
ไม่มากก็น้อย ขอเริ่มAlan Wake Episode1 Welcome To Mirror Lake ได้เลยครับ
Welcome to Mirror Lake
ยินดีต้อนรับสู่มิลอลเลค
ชีวิตของผมดูจะแสนปกติธรรมดาเหมือนนักเขียนทั่วไป แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าผมเป็นโรคนอนไม่หลับ
มันเป็นผลสืบเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันในช่วงที่ผ่านมา ผมไม่สามารถข่มตาตนเองลงได้ในตอนกลางคืน ผมกินไม่ได้ แน่นอน ผมเขียนนิยายต่อไปไม่ได้ ภาพที่มันติดตาในความฝันของผมคือผมเห็นหญิงชราในความมืดติดตาผมจนแทบจะนอนหลับไม่ลงไม่รู้เป็นเพราะอะไร เรื่องนั้นมันจบลงไปตั้งเกือบปีแล้วแต่มันยังไม่หาสักที
อลิสภรรยาของผมได้ออกความเห็นว่าผมควรจะไปพักผ่อนในที่ห่างไกลจากความเจริญอีกครั้งไม่ใช่แค่นั้นดูเหมือนจะไปแบบไม่มีกำหนดด้วยผมต้องไปอยู่ในเมืองใจกลางป่าเขาอย่างMirror Lake ดูเหมือนผมคงถูกชะตากับเมืองชนบทอย่างรุนแรง การเดินทางเริ่มขึ้นในฤดูใบไม่ร่วง ต้นไม้สองข้างทางช่างสวยงามจริงๆ สัญชาติญาณตากล้องของอลิสถูกปลุกขึ้นเรียกได้ว่าถ่ายไม่หยุด มีเรื่องได้ขำกันตลอกการเดินทาง
เมืองนี้ชื่อMirror Lake เป็นเมืองที่ไม่เลวเลยจริงๆ ภูเขากว้างใหญ่ ทะเลสาบที่ใสราวกับกระจก อากาศสดชื่น
เหมาะกับการพักผ่อนในช่วงนี้จริงๆ
บ้านที่ผมจะไปพักเป็นบ้านของเพื่อนสุดรักของผม เดนิส เวริงตั้น นักเขียนมืออาชีพที่มีส่วนร่วมในการชักชวนเข้าวงการนักเขียน บ้านของหล่อนเป็นบ้านสตายวินเทจ ตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเลสาบ Little Mirror Lake
เดนิสได้นัดพบพวกเราที่ร้านอาหารเล็กๆในตัวเมือง
เมื่อเราเจอกัน
“ไงพวก อลัน เวค ยินดีที่ได้เจอ” เดนิสพูดทักทายพวกเราแบบชาวพื้นเมือง
“เฮ ไงเดนิส แหมเธอดูสวยขึ้นนะเนี้ย” อลิสทักทาย
“สวัสดีพวก ไม่ได้เจอกันนาน ดูสวยขึ้นนะแกเนี้ย”อลันทักทาย
“ชอบชั้นละสิ ไม่ต้องอายหลอกน่าบอกมาเถอะ”อลันเริ่มอาย
“เจอกันทุกทีก็เป็นอย่างนี้แหละ โฮะ โฮะ” อายหนักขึ้น
“แฟนเก่าอย่างฉัน แกคงจะสนใจบ้างนะ ไม่งั้นเค้างอนนะ” อลันแก้มแดงเป็นมะเขือเทศ
“ไปเดทกันไหม” “พอได้แล้วโว้ยชั้นเคยคิดอะไรกับแกในด้านในเมื่อไรกันฟะ” อลันตะโกนด้วยความอายสุดขีด
“ชั้นล้อเล่น แหมแกเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ อลัน โอะจริงด้วยนี่นายชั้นให้นายเผื่อได้ใช้นะ”เดนิสยื่นไฟฉายกระบอกเล็กให้กับอลัน
“ขอบคุณ”อลันรับไฟฉายและเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ
“ไปกันเถอะ ไปหาอะไรดื่มกัน”เดนิสจูงมือของทั้งสองเข้าร้านอาหาร
“เจน ขอกาแฟเอสเพสโซ่ ลาเต้ไม่ใส่นม มอคค่าแบบหวานจัด เดนิส และฟรุตพาร์เฟ่”
“นั่นเพื่อนคุณหรือ”เจนถามพร้อมจดลายการอาหาร
“ใช่นี่ อลันเวค และ นี่อลิส เวค พวกเขาเดินทางมาจากนิวยอร์กเพื่งมาถึงตอนบ่ายวันนี้”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ”อลันกับอลิสแนะนำตัว
“เช่นกันค่ะ ชั้นเจนเป็นพนักงานเสิร์ฟในคาเฟ่นี้ค่ะ เดี๋ยวขอตัวก่อนนะค่ะ โรเบิร์ดเดนิสสั่งเหมือนเดิมเพิ่มลาเต้กับเอสเพสโซ่” เจนเดินไปส่งรายการอาหาร(จะพูดให้ยากทำไมวะ)
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น“ผมขอตัวไปคุยโทรศัพท์หน่อยนะครับ”
“ฮัลโหลนั่นใครครับ”
“นี่แบรี่นะไงเพื่อน นายอยู่ไหนกันเนี่ยไม่ได้ข่าวกันเลย”
“แบรี่ ชั้นอยู่ที่Mirror Lake นายอยู่ไหนเนี้ย”
“เพื่อนชั้นกำลังเดินทางไปที่นันพอดีเลย เอางี้นะเราเจอกันที่ท่าเรือ”
“ได้แล้วเจอกัน”อลันกำลังจะวางสายแต่ได้ยินเสียงแทรกขึ้น “ดูแลเมียของแกให้ดีละชั้นกำลังกลับมาแล้ว”
อลันสะดุ้งสุดขีด “เสียงนั้นเป็นเสียงของใครกัน หรือคิดไปเอง กันเนี้ย”
“อลันยืนเหม่ออะไรอาหารที่สั่งมาแล้ว”เดนิสยืนเท้าสะเอวอยู่พร้อมทำสีหน้าไม่พอใจที่อลันไปโทรศัพท์นาน
“เดี๋ยวตามไปน่า”อลันตะคอกใส่เดนิส
ขณะที่อลันกำลังเดินออกจากหน้าห้องน้ำเขาได้เห็นเงาดำวิ่งผ่านหน้าเขาไป เมื่อเขาหันไปพบชายร่างใหญ่
เดินอยู่ในมุมมืดของหลังร้านอาหารและเดินหายไปในมุมมืด เขาไม่รีรอรีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะอย่างเร็วที่สุด
การพูดคุยจิบกาแฟพร้อมด้วยขนมหวานในร้านอาหารริมทะเลสาบทำให้รู้สึกดีขึ้นหลังจากเจอเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองมา
หลังจากทานอาหารว่างเราได้เดินทางไปยังบ้านของเดนิส
เดนิสพาทั้งสองเข้ามาในบ้านพร้อมพูดว่า“เชิญเข้ามาเลยเข้ามา ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านของฉันอาจจะลกไปซักหน่อยเพราะมีปาร์ตี้เมื่อคืนอยู่ในบ้านนี้ก็เชิญทำตัวตามสบายห้องนอนของพวกคุณอยู่ชั้นสองห้องมุมขวาสุดนะ”
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้วผมก็เริ่มการเขียนนิยายใหม่แต่เมื่อดำเนินเรื่องไปซักพักผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรซักอย่างไปในนิยายของผม แตไม่รู้ว่ามันขาดอะไรไป ขณะที่อลันกำลังคิดอยู่ไฟในบ้านเกิดดับขึ้นพร้อมด้วยเสียง
ปืนและเสียงร้องของอลิสดังมาจากด้านล่าง
อลันหยิบไฟฉายลงบันไดไป พบเดนิสนอนกองอยู่กับพื้นสภาพบาดเจ็บสาหัส ในมือยังกุมปืนไว้แน่น
“อลันช่วยชั้นด้วย ช่วยด้วย โอ้พระเจ้า กรี๊ดดดด”โครมเสียงราวที่ระเบียงพังพร้อมกับเสียงบางอย่างตกลงไปในทะเลสาบ
เมื่ออลันวิ่งไปตามเสียงมันก็สายไปซักแล้ว อลิสจมหาไปในความมืดเสียแล้ว อลันได้เจอกับชายคนเดิมที่เจอที่ร้านอาหารกำลังถือขวานเข้ามาจะทำร้ายอลัน อลันหยิบไฟฉายของเดนิสส่องไปที่ร่างของชายคนนั้นทำให้ความมืดที่อยู่รอบตัวสลายตัวไป มีเสียงปืนดังมาจากด้านหลังคงไม่เดาก็รู้ว่าเดนิสยิงมาทำให้ร่างของชายคนนั้นสลายไปในอากาศ อลันได้วิ่งไปหาเดนิสเพื่อถามอาการพบว่าเลือดของหล่อนไหลไม่หยุดดูท่าไม่รีบเดนิสต้องตายแน่ๆ
“เดนิสไหวไหม”
“พอไหว มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้นเนี้ย”เดนิสพูดขณะที่กำลังถูกอลันพยุงอยู่
มีกลุ่มชายกลุ่มใหญ่กำลังเข้ามาในบ้าน
“โอ้พระเจ้าช่วย พวกมันเป็นตัวอะไรกันหนะ”เดนิสถาม
“ไม่มีเวลามาอธิบายในตอนนี้ให้รีบหนีก่อน”อลันตอบ
อลันเห็นถ้าพยุงเดนิสไปคงโดนพวกมันทำร้ายได้แน่เลยตัดสินใจอุ้มเดนิสไปยังรถ
“เฮ้ยนี่แกทำบ้าอะไรขอแกเนี้ย”เดนิสร้องเสียงหลง
“หุบปากอย่าพูดมากถ้าไม่อยากตายนะ”อลันพูดขณะที่หลบการโจมตีของกลุ่มศัตรู
อลันขับรถชนฝ่าวงล้อมของศัตรูออกมาจากเกาะเพื่อมุ่งตรงไปยังรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนัก
“อลันคนพวกนั้นต้องการอะไร จากนายกันเห็นพวกมันมาถามหานาย”
“ถ้าชั้นบอกแกไปแกคงไม่เชื่อ มันคือความมืดมันตามมากำจัดผมเพื่อไม่ให้สามารถเขียนนิยายได้ชั้นเจอพวกมันที่ร้านอาหารเมื่อตอนบ่ายชั้นเห็นพวกมันด้วย คิดว่าชั้นตาฝาดนะแต่มันเกิดขึ้นจริงๆ”อลันตอบขณะขับรถ
“แล้วจะทำไงต่อหละ แจ้งตำรวจไหม”
“ถ้ามันช่วยได้ชั้นโทรแจ้งเป็นชาติแล้ว”
“อลันระวังข้างหน้า”เดนิสตะโกนบอกอลัน
รถบรรทุกชนรถของพวกเขาชนเข้ากับเสาโทรศัพท์ทำให้อลันกระเด็นออกมาจากรถ
อลันพูดกับตัวเองในใจก่อนที่จะสลบไป
“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัยขึ้นกับชีวิตชั้นกันแน่เนี้ย”
To Be Continue
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก