สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็ยเรื่องแรก แต่งไม่ค่อยเก่ง ขอโทษล่วงหน้านะคะ T^T

บทที่ 1

"ตื่น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" "กรี๊ดดดดด!!!" ฉันตกใจสุดขีด หันซ้ายทีขวาที และก็เห็นหน้า "อำมหิต" แสดงอยู่ คนคนนั้นคือแม่ฉันเองแหละ "จะ-ไป-อาบ-น้ำ-มั้ยยยยยยยยยยย!!!!!" แม่ฉันตะโกน "ค่ะๆ รู้แล้วๆ" ฉันตอบ รีบวิ่งจู๊ดไปห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าแล้วก็เข้าห้องน้ำไป
อ้อ...ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวใช่มั้ย ฉันชื่อ "น้ำฝน" หรือ "ฝน" เป็นนักเรียนที่...เอ่อ จะว่ายังไงล่ะ...ฮ่ะๆ ใครๆก็ว่าฉัน...เรียนดีที่สุดในชั้นป.6น่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันชักเครียดไปใหญ่แล้วแหละ เพราะ..... เพราะ.... พ่อแม่ฉันทะเลาะกันทุกวันน่ะ ฉันก็ต้องไปโรงเรียนด้วยความเครียดเสมอ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน ฉันเสียใจมากๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พ่อแม่จะเลิกทะเลาะกันซักที...
ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว.... "เฮ้!! มาแล้วเหรอ " เสียงอันแสนคุ้นเคยตะโกนบอก เธอคือเพื่อนฉันเองแหละ ชื่อน้ำผึ้งน่ะ "ว่าไงล่ะ ปิดเทอมไปเที่ยวไหนบ้าง" ฉันถาม "งั้นเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง" ผึ้งบอก "อืม" ฉันตอบเธอ แล้วเธอก็เงียบไป


จบบทที่ 1 แล้วค่ะ - - อันนี้ยังติงต๊องอยู่ T^T

ถ้าว่างอาจจะต่อบทที่ 2 ซักวันพรุ่งนี้น่ะค่ะ

ขอโทษค่ะ

อ้างอิงจากเรื่องจริง หรือป่าวเนี่ย

บทที่ 2
ฉันฟังผึ้งเล่าตามปกติ แต่เสียใจมากๆ เพราะว่าผึ้งเค้าได้ไปฝรั่งเศสด้วย จากนั้นฉันและเพื่อนๆในห้องก็เข้าแถวกันและไปเรียนในห้องเรียน
เวลาล่วงเลยมาจนถึงชม.2 วิชาภาษาไทย
ครูสอนเรื่องคำกริยา เช่น
-สกรรมกริยา คือ คำที่ต้องทีกริยามารองรับ
-อกรรมกริยา คือ คำที่ไม่ต้องมีกริยามารับ
และอื่นๆ
จนมาถึงชม.3 คือวิชาวิทย์
เรียนสนุกมากจริงๆเรื่องพืชเนี่ย ฉันล่ะชอบวิชานี้จังเลย

จากนั้น ฉัน ผึ้ง และเพื่อนๆก็ลงจากอาคารไปกินข้าวมื้อกลางวันกัน

ไม่ใช่แน่นอนค่ะ

บทที่ 3
ฉันลงมากินข้าวกับผึ้ง เมนูวันนี้ก็คือ "ลาบ" - - กรี๊ดดดดดดดด!! ขอโปรดของฉันเลยล่ะนะ ฉันชอบกินลาบมากๆ แต่รู้สึกว่าผึ้งจะไม่เห็นด้วยนะ "นี่ๆ เธอเป็นไรเนี่ย" ฉันถามผึ้ง - - อะไรกัน ของแค่เนี้ยทำไมผึ้งไม่ชอบล่ะ เอ๊ะ! แต่ผึ้งเขารวยนิ ขนาดบางวันมีต้มยำกุ้งที่ไม่ใช่กุ้งแม่น้ำยังไม่กินเลย - - "เปล่าหรอก .. ฉันแค่นึกถึงอาหารฝรั่งเศสน่ะ .. อยากกินจัง " เธอทำตาเคลิ้มและล่องลอย "เอ..อะไรบ้างน้า..ราตา-
ตูย...ครัวซองค์ ... อ้าา นึกแล้วอยากกินจัง" แล้วเธอก็ล่องลอย เคลิ้ม แล้วกไม่ได้แตะลาบจานนั้นเลย - - เฮ้อ...ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ
- - - หลังจากนั้นพอกินข้าวเสร็จ ฉันก็จะไปซื้อขนม เพราะว่าฉันเอาเงินไปโรงเรียนแค่ 15 บาท ฉันเลยต้องซิ้อขนมถูกๆ จนมีพวกเจ้าแม่ในสายชั้นป.6 มาล้อฉัน พวกนั้นมีกันอยู่ 8 คน คือ เหมย เหมียว น้อยหน่า นิ เมย์ มายด์ รินทร์ และศรี โดยมีเหมย หรือดอกเหมยเป็นหัวหน้า และคำที่ว่านั้นมันแรงมาก "ว่าไงล่ะยัยฝน วันนี้มีเงินมากี่บาทกันล่ะ อ้อๆ 15 บาทใช่มั้ยล่ะ โถๆ น่าสงสาร! ชิ! ไม่สิ..น่าสมเพชมากกว่า โฮะๆๆๆๆ" หลังจากนั้นเหมยและพรรคพวกก็หัวเราะพร้อมกัน ฉันพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่..ไม่รู้สิ ฉัน.... - - "นี่เธอ! เธอคิดว่าเธอรวยแล้วมันจะทำไมล่ะ เธอมาแกล้งคนอื่นอย่างเนี้ยมันดีตรงไหนเหรอ!! ฮะ!!!!!! ตอบมาสิ! ตอบมา!!!!!!!! " ผึ้งตะคอกอย่างสุดเสียง - - นี่ล่ะ พอเวลาอะไรที่ฉันเศร้า ลำบาก ที่เกิดขึ้นในโรงเรียน ผึ้งจะมาช่วยฉันเสมอ - - แล้วเหมยกับพรรคพวกก็กลัวผึ้งมากด้วย จึงตัวแข็งทื่อเป็นหิน และรีบวิ่งหนีไป - - "ไม่เป็นไรแล้วนะฝน.." เสียงของผึ้งดังขึ้น "ฉันสัญญา ว่าจะคอยช่วยเธอทุกครั้งที่เธอโดนแกล้ง...ฉันสัญญา" ฉันยิ้ม แล้วพวกเราก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน

เนื้อเรื่องคล้ายๆชีวิตเราเลย บทที่ 1 อ่ะ

ไม่ทราบว่าจะว่าอะไรมั้ยคะ พอดีว่าหนูรู้สึกว่ากระทู้นี้ไม่ค่อยได้รับความนิยงนิยมอะไรกับเค้าเลย T^T ดังนั้นหนูจึงขอไม่มาตั้งบทต่อๆไปแล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ