ผมคิดว่ามีคนที่เข้าใจผมน้อยมากเพราะผมเป็นโรคสมาธิสั้นกับโรคซึมเศร้าผมจึงมีเพื่อนน้อยส่วยใหญ่คนบอกผมว่า"ไอ้พวกนี้มันแค่เรียกร้องความสนใจ"เพื่อนบางคนเป็นเพื่อนกับผมเพราะอยากลอกการบ้าน บางคนมาปลอบใจผมแต่ลับหลังบอกว่าขี้เกียจทำตัวเป็นเพื่อนผม ป.1เพื่อนผมขโมยกล่องดินสอแล้วบอกว่าตนเองขโมยผมรู้เพราะเห็นกับตาไปบอกครูแล้วครูพูดคำบางคำที่ทำให้ผมไม่ชอบเอามากๆคือ สมน้ำหน้าไม่อยากดูแลของดีๆ
วันนั้นผมโดนครูทุกวิชาว่าตลอดทั้งวันบางครังตอนสอบเพื่อนที่ขโมยของตะโกนว่าทุกคนระวังไอ้ติ(ผม)มันจะลอกตอนนั้นผมสอบภาษาอังกฤษตก ป.4แม่ผมบอกครูว่าผมเป็นโรคสมาธิสั้นครูกลับบอกว่าไม่ใช่หรอกเด็กมันขี้เกียจ ป.5โดนใส่ร้ายว่าไปมีเรื่องชกต่อยทั้งที่ผมไม่เคยต่อยใครเพราะผมอ่อนแอเกินกว่าจะชกคนได้ ป.6โดนหัวหน้าห้อง(คนขโมยของผม)ไปบอกครูว่าคุยกับเพื่อนทั้งที่ไม่มีเพื่อนจะให้คุยเล่นกับเพือนเลยโดนหักคะแนนความประพฤติ ม.1กีฬาสีโดนว่าและด่าด้วยคำที่ผมเกลียดที่สุดคือด่าพ่อแม่ด้วยคำหยาบคายที่สุดจนผมต้องวิ่งไปร้องไห้ครึ่งชั่วโมง(ฟังดูคงไม่เชื่อ จริงๆ)ที่หลังที่เขาไว้นั่งกันเยอะๆไม่รู้เรียกว่าอะไรความจริงมีความมีอีกเยอะแต่ตอนบวชผมโดนจับผิดตลอด 22 วันผมนี้อยากจะฆ่ามันเหลือเกิน(พูดถึงเเล้วหงุดหงิด)มีหลายอยางที่เขาทำกับผม น่าโมโหจริงๆผมนี้เกลียดที่สุดด่าพ่อแม่ด่าอะไรเยอะไปหมดโมโหแล้วมาพาลใส่ผม(หงุดหงิดดดดดดด)บอกได้เลยว่าผมไม่มีเพื่อนตั้งแต่ป.1-ม.1(อาจมีบางนะ)ป.5-ม.1เพื่อนเรียกผมว่าโนบิตะ(เพราะร้องไห้บอยและใส่แวนวงลีเกือบกลม)นิสัยตรงกันแต่ผมไม่ได้0คะแนน แล้วกระทู้ผมโดนว่าตรงที่ขอดาว(กระทู้แฮร์รีพอตเตอร์กับไดอารี่)คุณoom_lovelyบอกว่าทำความดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนน่ะค่ะ ถึงจะให้

อีกอย่างดาวจะสำคัญอะไร แค่ประดับไว้เฉยๆ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

คุณค่ามันอยู่ที่ตัวทำ ไม่ใช่อยู่ที่ดาว...

คือผมเนี้ยโดนด่าว่าคนเห็นแก่ตัวเพราะผมไม่ให้ดาวผมต้องหายดาวมาเยอะๆให้เขาoom_lovelyบอกแบบนี้ผมต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเพราะผมคิดว่าเขาด่าเป็นนัยนัยว่าคนเห็นแก่ดาว และผมแอบได้ยินหมอบอกว่าถ้าผมไม่กินยาผมอาจไปฆ่าตัวตายได้แต่ผมไม่ทำแน่นอน(แค่เกือบๆ)ถ้าใครไม่พอใจที่ผมเขียนอย่าว่าหรือด่าผมเลยผมทุกข์แค่นี้ก็พอเพราะผมเขียนเพื่อระบายอรม

ใจเย็นนะครับ

จขกท เสี่ยงเป็น อาการ ฮิคิโคโมริ

ลองอ่านดูนะ

อยากเป็นนักหรือ โอตาคุ ฮิคิโคโมริ มาดู!!!
รู้ตัวดีว่าเป็น แต่ไม่สนใจบอกใคร ไม่สนใจหาหมอ ตั้งแต่เด็กถูกกวดขันให้เรียนๆๆๆๆการ์ตูนอยากดูแต่พ่อแม่ใม่ให้ดู ต้องแอบอ่าน แอบดู ตอนพ่อแม่ไม่อยู่ ป.4 ตอนนั้นได้เป็นหัวหน้าห้อง ก็ ติดนิสัย ทำร้ายเพื่อนร่วมห้องถ้าไม่เชื่อฟังคำสั่งก็ทั้ง ต่อย ถีบ ทุบ สารพัด ไม่สน ชาย หญิง ไม่นาน ถูกปลดจากหัวหน้าห้อง ถูกสั่งบำเพ็ญประโยชน์ หลังเลิกเรียน 1 เทอม
พอขึ้น ป.5 ไม่กล้าคุยกับใคร ทั้งอาย ทั้งกลัว กลับเป็นฝ่ายถูกแกล้งแทน โดนต่อยทุกวัน
มีวันนึงถูกต่อยจน แว่นหัก พอกลับบ้านพ่อแม่ถามจับได้ ว่าถุกเขาแกล้งมาแทนที่จะปลอบกลับมาตีซ้ำ หาว่าพวกนิสัยไม่ดี ตั้งแต่นั้นมา การเรียนผม ตกลงเรื่อยๆ จากที่ 1 กลายเป็นที่ 10 กว่า แว่นสายตา ก็ไม่มีใส่ตั้งแต่หักไปคราวนั้น รอไป อีก 1 ปี พ่อแม่ถึงจะตัดแว่นไหม่ให้
ลองคิดดู เด็กที่ สายตาสั้น 450 ไม่มีแว่นใส่ไปโรงเรียน + โดนแกล้งทุกวัน รู้สึกไงมั่ง ไม่นาน ตอนไกล้ จบ ป.6 คะแนนผมดีขึ้น สอบเข้า ร.ร. มัธยมที่มีชื่อเสียงได้ และ ยังได้จัดให้เรียนห้อง king ด้วย ตอนนั้นดีใจมาก คิดว่าคงหนี สภาพจากกการถุกแกล้งแบบตอน ป.5-6ได้ แต่ที่ไหนได้ พอเข้า ม.1 ก็โดนแกล้งเกือบทุกวัน คงเป็นเพราะผมชอบแอบเอาการ์ตูนไปอ่านที่ ร.ร. แถมยังชอบวาดตัวการ์ตูนหญิงที่น่ารักๆ พอมานเห็นมันหาว่า ตุ๊ด ไม่พอ รุมต่อยเล่นอีก ถูกแกล้งจน ม.2 แต่ดีตรงที่ว่าตอนนั้น การเรียนยังดีอยู่ พอเข้า ม. 3 ผมทนความกดดันไม่ไหว เอาใม้ทุบไอพวกที่มาแกล้ง จน เลือดอาบไป 3 คน ถูกฝ่ายปกครองจับแล้วยังโดนตำรวจเอาไปควบคุมพฤติกรรม ถูกพักการเรียน 1 ปี พอหมดการถุกพักการเรียนกลับมาเรียน และสอบเข้า ม.4 สอบได้แค่ ห้อง queen โดนพ่อแม่ว่าอีก หลังจากนั้นไม่โดนแกล้งแล้ว แต่คะแนนการเรียนผมค่อยๆแย่ลงเรื่อยๆ ผทเริ่มมีความคิดว่า "มนุษย์คือเศษสวะ" ผมเกลียดโลกความจริง ผมเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แล้วไปโลกจินตนาการที่มี แต่ตัวการ์ตูนน่ารักๆ มันคงทำให้ผมมีความสุขมากๆ แต่แล้วก้ไม่ตาย เพราะวิธีที่ใช้ฆ่าตัวเองมานงี่เง่า ผมใช้มีดกรีดแขนตัวเอง พอเจ็บมาก แหกปากร้อง พ่อแม่เห็นเข้ารีบเรียกรถพยาบาลมารับตัวไป พอออกจากโรงบาลก็ไปเรียนต่อ การเรียนถึงขั้น ห่วยสุดๆ แต่คราวนี้พ่อแม่ไม่ด่า แค่พุดว่า ทำให้ดีกว่านี้ แค่นั้น ตอนนั้น ผมโดดเรียน เริ่มไม่ไปโรงเรียน อยู่แต่ในห้องตัวเอง เอาแต่ดูการ์ตูน กะ สะสมรุปภาพตัวการ์ตูนหญิงน่ารักๆ ผมยอมรับว่า ตัวการ์ตูนหญิงน่ารักมาก เธอจะมองผมด้วยสายตาที่เป็นมิตร เอาใจ และ ตลอดกาล ผมรักมากมากมากมากมากมาก ผมยอมรับว่า ผมจินตนาการอยู่เสมอว่า เธอคนนั้น(การ์ตูนตัวหญิง)คอยอยู่ข้างๆผมตลอด และบางทีก็มี เพศสัมพันธ์กัน ถ้ามีอารมณ์ขึ้นมา ผมชอบทั้งวาดเอง และ สะสมจากเวป ปัจจุบันผมสะสมรูปการ์ตูนหญิงใว้ กว่า แสน ภาพ โดยสมัครสมาชิกตามเวปที่ให้บริการการ์ตูนต่างๆ บางทีผมดูไป ช่วยตัวเองไป (ตอนช่วยตัวเองผมคิดว่ากำลังร่วมเพศกับตัวการ์ตูนนั้นๆ) ตอนนี้ ผม อายุ 25 แล้ว แต่ยังเรียนไม่จบ เพราะตอนอยู่ ปี 1 ผมไม่ไปเรียนเลย เอาแต่เล่นเกมส์ กับ การ์ตูน โดนพ่อแม่ว่า แต่ไม่สน บางทีโมโห ก็ด่าพ่อแม่ไปสะเลย
ผมอยู่แต่ห้อง อาหารก็ซื้อจาก 7-11 ตอนกลางคืนโดยวื้อตุนๆใส่ตุ้เย็นในห้องใว้ บางทีก็ให้แม่เอามาส่งให้ 5555 สะใจ พ่อแม่ไม่กล้าตีผมแล้ว ส่วนขยะก็หมักเอาใว้ในห้อง พอมากๆ เข้าก็ค่อยๆ ขนไปทิ้งตอนกลางคืนทีนึง ผมหมกตัวในห้อง มาตั้งแต่ 18 ปี จน 25 ปี ไม่ได้พุดกับใครยกเว้น ในเกมส์ สรุป ชีวิตผม วันๆก็ ขอแค่ เกมส์ที่เหมือนโลกแห่งจินตนาการ การ์ตูนหญิงน่ารักๆบางทีก็จูบรูปภาพการ์ตูนเล่น มีความสุขจริงๆ ขอบอก บางทีก็มีเพสสัมพันธ์กับเธอ มีความสุขมากๆ กะ ของกินใว้กินในห้องผม แค่นี้แหละ ชีวิตผม มีแค่นี้ก็มีความสุขเหลือล้นแล้ว บางทีกะลังมีความสุข พ่อแม่ก็มาเคาะประตู บอกว่าออกไปเดินเล่นข้างนอกมั่ง ก็เลย บอกไม่ไปโว้ย และสุดท้าย ก็ทำอะไรเราไม่ได้ ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ
ขอเหอะ อย่าทำลายโลกจินตนาการของผม(กุ) และ ผมเองก็เพิ่งรู้ศัพท์คำว่า โอตาคุ กะ ฮิคิโคโมริอะไรนั้น ในวันที่ผมเพิ่งโพสต์นี่เอง เหงอยากเป็นกันนักหรือไง มาเป็นกันสิ สนุกดีออก ขอแค่ ห้อง-เน็ต-คอม(ลงเกมส์ใว้ด้วย)-ฟิกเกอร์การ์ตูนน่ารักๆ ไว้จูบ กะ ร่วมเพศด้วย
เหอะๆๆๆๆ เคยโดนพ่อแม่บังคับ ให้ออกนอกบ้าน ไม่ออก ก็บอกจะจับไปเช็คประสาท กั๊กๆๆๆๆๆ ไม่บ้านะเว้ย ตูไม่บ้านะเว้ย ตูยังมีสติดีไม่งั้นตูจะโพสต์ในเวปบอร์ดนีได้ไง ตูยังรู้ตัวดี ตูยังเจ็บเป็น โมโหเป็น หิวเป็น ใครที่เป็นแบบผม ก้ขอให้โพสต์เพื่อผดุงความเป้นธรรมให้พวกเราด้วย อย่ามาทำลายความสุขของผมนัก .... ขอบคุณ

แครดิต DON"T CARE ME

เราก็เข้าค่ายเหมือนกัน

ชีวิตคุณตอนเด็กน่าสงสารจัง ยิ่งกว่าในละคร
ยังไงก็สู้ๆ นะคะ

เอ่อ พึ่งรู้นะ ว่ามีคนอยากเป็น โอตาคุ กับ ฮิคิโคโมริ
คำว่า "โอตาคุ" นี่อันที่จริงมันเป็นความหมายทางด้านลบนะ แต่บางคนนึกว่าเป็นพวกบ้าการ์ตูนเฉยๆ แต่จริงๆแล้วเป็นความหมายที่ค่อนข้างรุนแรงเลยทีเดียว เป็นอารมณ์ที่บ้าอะไรหนักๆ หมกมุ่น ไม่ใช่แค่การ์ตูนเฉยๆ ถ้าบ้านอย่างอื่นก็เรียกว่า โอตาคุได้
ส่วนฮิคิโคโมรินี่ ถือว่าเป็นปัญหาสังคมอย่างรุนแรงในยุ่นเลยนะนั่น

หนักกว่าผมอีกน่าสงสาร

น่าสงสารจังค่ะ ยังไงก็สู้ต่อไปถ้าเราทำดีต้องได้ดี

มิ้นเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ

อันที่จริงมิ้นก็ชอบอยู่ในห้องเงียบคนเดียวไม่ค่อยชอบออกไปไหน ยิ่งเห็นพวกเด็กมาเล่นกันเเล้วมาชวนมิ้นเล่นก็ยิ่งรู้สึกรำคาญทั้งทีก็น่าสนุกเเต่ไม่รู้สิก็ไม่ชอบเล่นกับเด็กอ่ะ ออกนอกบ้านอาทิตร์นึงไม่ถึง3ครั้ง ชอบเปิดเพลงอยู่ในห้องไม่อยากออกไปไหน พ่อบอกให้ออกไปเล่นกับเพื่อนก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา เเต่จะเป็นคนที่รักเพื่อนมากถ้าสนิทจริงถึงจะยอมเล่นด้วย เวลาอยู๋บ้านจะไม่ค่อยคุยกับใคร ออกจากบ้านก็ไม่กล้าออก

เวลาออกจากบ้านรู็สึกระเเวงซึ่งมันไม่มีอะไรน่ากลัว เลย เเต่กลับรู้สึกอยากวิ่งเข้าบ้านทั้งทีออกว่าได้ไม่ถึง10นาทีเเต่ช่วงที่มิ้นจะออกจากบ้านได้นานที่สุดคือเวลาประมาณ 2-3ทุ่มมิ้นจะอยู่ได้ประมาณ30-45นาทีเกินไม่ได้เพราะจะรู้สึกหงุดหงิดทันทีเลยค่ะ

เเต่เวลาอยู่กับเพื่อนที่โรงเรียนกับมี

ความสุขร่าเริงบ้างทีเผลอชวนเพื่อนมาเที่ยวที่บ้าน เเต่พอเพื่อนมาก็รู้สึกอยากไล่มันกลับไปเเต่ก็ไม่อยากทำเพราะกลัวเสียหน้าเเล้วก็สงสารมันอุสาต์มาตั้งไกล


ไม่รู้ว่ามิ้นเป็นฮิคิโคโมริรึป่าวนะค่ะ

น่าสงสาร จัง

ลองเล่นดูค่ะ
วัดระดับฮิคิโคโมริในตัวคุณ
http://my.dek-d.com/i_am_dall/funnyquiz/view.php?id=20529

คนเราในโลกนี้มีหลายแบบครับ เหมือนกับที่พระพุทธเจ้าได้สอนไว้ว่า ชีวิตเราเกิดมามีของคู่กันเสมอ เช่นถ้ามีคนตัวเตี้ยก็ต้องมีคนตัวสูง ถ้ามีคนฉลาดก็ต้องมีคนโง่ ชีวิตเราก็เหมือนกับเชือกครับ ที่พันเรื่องที่ไม่ดีกับเรื่องที่ดีไว้ด้วยกัน ^^ ผมเชื่อนะว่าต้องมีคนที่พร้อมจะเป็นเพื่อนคุณอยากจริงใจแน่ๆครับ

ผมเป็นคนธรรมมะใครด่าว่าแกล้งผมผมไม่โต้ตอบเพราะผมคิดว่าคนแกล้งต้องโดนกรรมตามทันแน่นอน(แต่ยังเกลียดเหมือนเดิม)

เราเริ่มจะเป็นเเล้วละค่ะอาการอิคิโคโมริ เราเก็บตัวในบ้านไม่ไปไหนประมาณ3เดือนกว่าๆเเล้ว นั้งเล่นคอมดูการ์ตูนมันทั้งวันไม่ไปไหนไม่พบใครเลยค่ะไม่รู้ว่าเป็นรึยัง