ผมรู้ ... ว่าผมไม่ควร ...

ไม่ควร ... ที่จะรักคนอย่างเธอ

เธอ ... ที่บริสุทธิ์ เหมือนกับนางฟ้า


แล้วผมล่ะ ... มีอะไรจะไปเทียบเคียงเธอได้

ผมมันก็แค่ผู้ชายนิสัยไม่ดี ... มืดมน ... ไร้ค่า

ผมไม่อยากจะฉุดเธอลงมาจากฟ้า ...

ผมคิดว่า ....

ได้แค่มองเธอจากตรงนี้ ... ก็เพียงพอแล้ว

ฉันรู้ ... ว่าไม่ควร ....

ไม่ควรที่จะไปสนใจเขา

แล้วมัน ... ทำไมล่ะ?

ทำไมฉันจะต้องเชื่อคนอื่นด้วย ...

ว่าการที่จะรักเขานั้น มันผิด?

ฉันไม่เหมาะกับเขา งั้นเหรอ?

เพราะฉันดีเกินไป งั้นเหรอ?



แต่ถึงอย่างนั้น...

ฉันก็พร้อมที่จะ โดดลงมาจากฟ้า

เพื่อมาอยู่เคียงข้างเขา




ถ้าเขาอยู่ในโลกแห่งความมืดมนนั่น

ได้โปรด ...

ช่วยฉุดฉันเขาไปในโลกของคุณด้วยเถอะ

ฉันพร้อมที่จะแปดเปื้อนแล้ว ...