เรื่องจริงของรักต้องห้าม รัก...ครู ตอนที่3 (คำตอบ)หลังจากที่กลับถึงบ้านฉันก็คิดทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมด ที่ผ่านมาฉันมันจะเป็นฝ่ายเล่นกับหัวใจคนอื่นแต่ครั้งนี้มันกลับกัน ใจเรากลับเป็นฝ่ายที่ใจเต้น ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ยอมรับค่ะว่ามะเเมวเหมี๊ยวทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะรับยังไงกับหัวใจตัวเอง ในสมองมีแต่เรื่องนี้ มีแต่คำถามว่าทำไม..ทำไม...ทำไม...ทำไมใจถึงเต้นไม่ปกติ...ทำไมต้องเป็นคนๆนี้...ทำไมต้องเขิล..ทำไมทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ใกล้เค้า...ทำไมต้องหน้าแดง ทั้งๆที่ผ่านมาฉันไม่เคยเป็นแบบนี้...ฉันนึกถึงคำพูดนึงขึ้นมา...เค้าบอกว่า "คำตอบ" เค้าจะรอคำตอบจากฉัน....แล้ว....ฉันจะตอบ..เค้าว่าอะไร....
ฉันใช้เวลาหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จขลุกตัวอยู่ที่สนามบาสหลังบ้าน...เวลาที่สับสนฉันมักออกมาเล่นบาส ก็นะ..นักกีฬา..เสียเหงื่อจะได้สมองโล่ง แต่เอ๊ะ3ทุ่มเนี่ยนะ
![](image/emo/emo_oni013.gif)
เล่นคนเดียวนี่แหละ-..-
![](image/emo/emo_oni002.gif)
ฉันรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ฉันไม่อาจมีสมาธิแม้แต่จะชูตบาสที่ปกติมันจะลงห่วงอย่างง่ายดาย แต่วันนี้กลับไม่ลงเลยซักลูก...เอิ่ม...ชักหงุดหงิดละ...-*- ตู่ม!!!! ฉันทุ่มบาสลงบื้นสุดแรงหมายจะละบายความหงุดหงิดที่เกิดกับตัวเอง ลูกบาสกระเด้งขึ้นจากพื้นทะยานขึ้นไปสูงมาก..หึหึ..สะใจ แอบโรคจิตเล็กๆนะเรา...แต่แล้วมันก็เป็นไปตามกฎของแรงโน้มถ่วง..เจ้าลูกบาสที่ทะยานขึ้นไปเมื่อกี้มันตกลงมาด้วยความเร็วเท่ากับตอนที่ขึ้นไป ปั๊ก...!!! แอ็ก...ลงกลางหัวเลย
![](image/emo/emo_oni006.gif)
ไม่ร้องซักเอ๋ง..แต่เจ็บอะดีหัวไม่แตกคอไม่หัก
![](image/emo/emo_oni003.gif)
แต่แล้วหลังจากที่นอนกลิ้งอยู่บนสนามบาสด้วยความเจ็บนั้น มันก็ทำให้เราตัดสินใจได้..เอาหละ..หมดเวลาอ่อนแอแล้ว ถึงเวลาของ"คำตอบ" ซักที
![](image/emo/emo_oni035.gif)
...ฉันรีบลุกขี้ไปที่หน้าคอมออนเฟสแล้วทักครูไปว่า....
"พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยที่ห้องชมรมหลังเลิกเรียน" ไม่นานเกินรอยังไม่ทันได้หายใจเค้าก็ตอบกลับมา
"คิดถึงเค้าอะดิ>< ".....เอิ่ม...เค้าเล่นไม่ดูสถานะการเลย เอาซะหายตื่นเต้นเลย
เรา :หนูมีคำตอบให้ครูแล้วครู : ครู?..หมายถึงครูคนไหนอะ..จะงอลแล้วนะเลิกงานแล้วบอกให้เรียกว่าไร เด๋วเหอะ เรา :อ่าค่ะ...งั้น...ต่อไปนี้...จะขอเรียกว่า..."ที่รัก"นะ (ถึงเวลาที่เราต้องเป็นฝ่ายลุกแล้วแล้ว)ครู : แอร๊กกกกกก เขิล><555+ ตกใจนะเนี่ย ไม่นึกว่าเราจะตอบครูเร็วขนาดนี้เรา : นั่น..ทีตัวเองยังเรียกตัวเองว่าครูอยู่เลย-..-ครู : คร๊าบบบบที่รัก งั้นไว้พรุ่งนี้มาบอกด้วยตัวเองนะ จากปากตัวเองจบการสนทนาฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก...เดินไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงบนเตียน ทันไดนั้น..
![](image/emo/emo_oni046.gif)
ความเจ็บปวดก็แทรกขี้มาทันทีที่หัวถึงที่นอน เอามือจับดูแล้วอุทานกับตัวเอง "เ-ี่ย...หัวโนวเลยอ๋อ"นั่งเจ็บอีกรอบ....เอาเป็นว่าคืนนั้นไม่ได้นอน ไม่ใช่เพราะคิดเรื่องครูแต่เป็นเพราะหัวโนว-.-*
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมาฉันไปโรงเรียนเช้ากว่าปกติเพราะจะไปซ้อมบาสหลังจากที่มะวานเกิดเหตุที่ทำให้หัวใจเต้นไม่ปกติ ไม่สามารถมาซ้อมได้(ว่าไปนั่น)ตอนนี้ฉันสบายใจกว่าเมื่อวานมากแล้ว ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าใจฉันมันต้องการอะไร..แล้วเวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนโกหกแป๊ปเดียวเลิกเรียนละ ฉันกำลังเดินไปที่ห้องชมรม..อาคาร1ชั้น4..ที่ๆซึ่งป่านนี้ปกติจะไม่มีใคร...แต่กลับมีห้องๆนึงที่ยังเปิดไฟอยู่ ใช่แล้วห้องภาษาญี่ปุ่นนั่นเอง ฉันเข้าไปในห้องเห็นครูกำลังหลับอยู่บนเก้าอี้ คงจะหลับไปตอนรอฉัน..ก็แหงหละ กว่าฉันจะซ้อมบาสรอบเย็นเสร็จก็5โมงครึ่งแล้ว ฉันเดินเข้าไปใกล้เขานึกสงสัยว่าผู้ชายที่ดูสะอาดสะอ้านคนนี้หนะหลอจะเคยมีอดีตที่ป่าเถื่อนไม่ต่างจากฉัน นึกสงสัยว่าสภาพฉันตอนอยู่โรงเรียนเป็นเด็กเรียนเป็นนักกีฬาเป็นดาวโรงเรียน แต่หลังจากถอดเครื่องแบบโรงเรียนออกไปสู่โลกภายนอนฉันกลับเป็นอีกคนที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ฉันคนๆนี้มองออก มองออกถึงตัวตนของฉัน แล้วชอบในสิ่ที่ฉันเป็น...ตอนนี้ทั้งห้องมีแค่เรา2คน เงียบมาก..ฉันได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เริ่มจะเต้นแรงอีกครั้ง จนเสียงแอร์แทบจะกลบเสียงนี้ไม่หมด ฉันเดินไปหยุดที่ตรงหน้าเค้า ยื่นหน้าเข้าไปใกล้...ใบหน้าเค้าเวลาหลับก็ดูน่ารักดี ผิดขาวสะอาดสะอ้าน แต่ดูดีๆที่หางคิ้วเหมือนจะมีแผลเป็นเล็กๆนี่คงเป็นแผลที่ได้มาในอดีต ก็คงจะจริงที่เค้าว่า มีเรื่องตีกันก็ได้แผลเป็นธรรมดา แต่นับว่าเล็กน้อยมากถ้าเทียบกับผิวที่เนียนขนาดนี้ (แน่ใจหลอว่านี่คือผิวผู้ชายที่ไม่เคยดูแลตัวเอง)นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันสนใจจะพิจารณาเค้าจริงๆ ไม่อยากปลุกเลยแฮะ
![](image/emo/emo_oni009.gif)
คาาาวาาาอิ>< ระหว่างที่ฉันยืนจ้องเค้าอยู่นั้น อยู่เค้าก็จับมือฉัน
"ไม่คิดจะปลุกกันหรือไง"เค้าค่อยๆลืมตาขึ้น ระหว่างที่ฉันตกใจเค้าก็ดึงฉันไปกอดแบบไม่ทั้นตั้งตัว
ต้องทำโทษนะนักเรียนคนนี้ เฮ้ย!!!ฉันรีบดึงตัวออกมา
ฉัน : แกล้งหลับหลอ-*-ครู : ประมาทให้อีกฝ่ายเข้าถึงตัวง่ายๆก็ไม่ใช่ระดับหัวหน้าแก๊งดิ อีกฝ่ายป็นนักเลงสาวเลยนะ อิอิ (เค้ายิ้มแบบเจ้าเล่)ฉัน: นี่ฉันประมาทไปจริงๆสินะครู: อ่าฮะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า...(เค้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ ฉันพึ่งสังเกตุว่าเค้าเองก็แอบเขิลหน้าแดงเหมือนกัน..เค้าเดินมาใกล้แล้วเอามือมาวานบนหัวฉัน)...ว่าไง..ยัยโหดของครู มีเรื่องอะไรจะต้องพูด วันนี้ฉันจะไม่เป็นฝ่ายที่ถูกทำให้ใจเต้นอีกแล้ว (ฉันสัญญากับตัวเอง)
ฉัน: (ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอามือจับไหลเค้าทั้ง2ข้าง แล้วผลักให้เค้ากลับไปนั่งที่เดิมเค้าดูงงๆแต่ก็ไม่ได้ฝืนอะไร ฉันยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเค้า) หนูก็..ชอบครูค่ะ.... ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง... ฉันผละออกมาเห็นว่าเค้ากำลังยิ้มแบบเขิลๆ ฉันหวังว่าตอนนี้ตัวเองจะไม่ได้กำลังหน้าแดงเช่นกัน
ครู : เป็นแฟนกันนะ ![](image/emo/emo_oni057.gif)
ฉันลืมนึกถึงสถานะการนี้ไปซะสนิท เจอคำนี้เข้าไปฉันเกือบจะช๊อคอีกรอบ ตอนนี้ฉันมั่นใจ ว่าฉันกำลังหน้าแดง
ฉัน : แต่เราเป็นครู..กับ..นักเรียนกันนะ ใครรู้มันจะไม่ดี ครู : เราเป็นครู..นักเรียนกัน แค่ในเวลาราชการเท่านั้น นอกนั้น เราจะเป็นแค่ผู้ชาย กับผู้หญิง ที่มีใจให้กัน แค่นั้นฉัน : เราพึ่งรู้จักกันแค่4อาทิตย์เองนะ ครู : แล้วต่อจากนี้เราจะรู้จักันให้มากกว่านี้ ในฐานะแฟนฉัน : ขี้ตู่อะ ใครเค้าตอบตกลงไปยัง ชิครู : ดื้อนักมานั่งนี่เลย (เค้าดึงฉันไปกอดอีกรอบแต่คราวนี้ดึงแรงจนตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนตักเค้า เค้ากอดไว้ไม่ให้ฉันลุก) ตอบมาไม่งั้นไม่ให้ไปไหนจริงๆด้วย เอาสิ ต้องให้ขู่ใช่ปะ พอหายตกใจแล้วเถียงจ้อเชียวนะฉัน : เฮ้ย..ทำไรเนี่ยเดี๋ยวใครผ่านมาเห็น นี่มันห้องกระจกนะเว่ยครู : แต่นั่นมันชั้น4นะเว่ย ไม่มีใครขึ้นมาแล้ว ฉัน : ห้องนี้มันมีกล้องวงจรปิดนะเว่ยอย่าลืมซิ O[]O ครู : ครูถึงมานั่งใต้กล้องไง จุดอับเพียงจุดเดียวที่กล้องจับภาพไม่ได้ฉัน : ร้ายนักนะ ตาบ้าครู : 555 ในที่สุดก็เลิกเขิลแล้วซิ ค่อยสมเป็นเธอหน่อยฉัน : มาโมโหแทน ปล่อยนะเฮ้ยยยครู : ตอบมาก่อน เป็นแฟนกันนะ (ฉันพยายามดิ้นแต่เคากลับกอดไว้แน่นขึ้น) ดื้อนักใช่ปะ จะหอมแก้มละนะ...ฉัน : โอเคค่ะ ตกลง ยอมแล้ว ปล่อยเถอะนะที่รัก ตกลงเราเป็นแฟนกัน โอเคนะ!!!!ฉันรีบตอบไปเพราะกลัวโดนหอมแก้ม ถึงเราจะผ่านอะไรมาเยอะแต่ก็ไม่เคยยุ่งกับความรักมาก่อน ถ้าโดนนั่นก็นับเป็นครั้งแรกที่โดนผู้ชายหอมแก้ม ดีที่เค้าหยุดทัน
ครู : พี่สัญญานะว่าจะไม่ล่วงเกินเราไปมากกว่ากอดเวลาที่คิดถึง หรือเวลาที่เราดื้อแค่นั้นแหละจะรอจนกว่าเราจะจบ จะไม่ยอมให้เราเสียหาย รอจนกว่าเราจะคบกันได้อย่างเปิดเผย ฉัน : -///- ค่ะครู : ปะมืดละ พี่ไปส่ง กลับบ้านกันเถอะ.
.
.
ความรักนี้ยังมีเรื่องราวต่อไปอีก ไว้จามาเล่าให้ฟังต่อตอนหน้าโปรดติดตามนะคะ^^