คือผมคบกับแฟนในวันวาเลนไทคับ จนถึงวันนี้ ผมเคยงี่เง่าเอาแต่ใจ แต่เค้าก็ยังไม่บ่นเลย แล้วก็ทนผมมาตลอด เราไม่เคยไปไหนกัน2ต่อ2เลยคับเพราะผมชวนที่ไรกะโดนปฏิเสททุกรอบเลย ผมกับเข้าอายุห่างกัน3ปี เคยเรียนที่เดวกันจบพร้อมกันคับ ทุกวันนี้ผมกะรู้สึกว่าเค้าดูเปรียนๆไป ถามอะไรก็ตอบแต่ ไม่รู้สิ บ้างครั้งเวลามีคนมาทักเฟสเค้าผมกะจะไม่ได้คุยกะเค้าเลยเพราะเค้าจะไม่สนใจผมเท่าไหร่แต่นั้นไม่เป็นไรคับผมรับได้
แต่ผมรองให้ เพื่อนที่สนิทกับเค้าถามเค้าดูว่าเป็นไงบ้างผมกับเค้ายังสบายดีไม๊ เค้าก็ตอบว่า "สุขแค่ภายนอกหนะสิ ชั่งๆๆๆ อย่าไปพูดถึง
" อันนี้ผมไปแอบอ่านในเฟสเพื่อนเค้ามาอะคับ ผมอยากรู้เค้ายังรู้สึงไงกะผมอยู่ ช่วยผมหน่อย

ปล. ที่บอกว่าจบเรียนพร้อมกันหน่ะ คือผมจบ ม.6 เค้าจบ ม.3

ไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจนะ..

สุขภายนอกคือสุขที่ไม่ได้เกิดจากข้างในจิตใจ..
ประมาณแบบ เราซื้อของมาอ่ะ แรกๆมีความสุขแต่คิดว่ามันคือความสุขในจิตใจ?
ไม่หรอก มันคือความสุขนอกจิตใจต่างหาก เวลาผ่านไปก็อาจจะเกิดอาการอิ่มตัวแล้วก็เบื่อในของสิ่งนั้น

ถ้ามันแรงไปก็ขอโทษนะ เค้าไม่ได้ตั้งใจ

- อันนี้คุยกันตรงๆไปเลยดีกว่าว่ารู้สึกยังไง ดีกว่ามาเก็บไว้คนเดียวแล้วทำให้ไม่เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย เพราะไม่มีใครจะตอบแทนจิตใจของแฟนคุณได้หรอกค่ะ

จิงแล้วผมกะเปิดใจคุยหลายรอบแล้วล่่ะแต่เทอมักจะบอกว่าไม่เป็นไร ถามว่ารักกันอยู่ไม๊ก็บอกว่า รักคร๊ แล้วเทอก็ยังบอกว่ายังเหมือนเดิม
แต่ผมกะยังรุสึกว่าการกะทำกับคำพูดเทอมันขักกันนะ ตลอด2สับดาผมพยายามทำดีมาตลอด คือไม่งี่เง่าคุยกันด้วยเหตุผลไม่ว่าเค้าจะคุยกกับใครผมกะทำเป็นไม่เห็นหรือไม่ถามพยายามให้อิจสระกับเทอ เทอไม่เคยแคร์ผมเลยคับ แต่ผมรับได้คับ ผมแค่อยากให้เค้ารู้ว่าผมเปรียนได้ทุกอย่างเพื่อเค้านะ แค่ผมไม่เคยบอกเค๊าเลยผมไม่อยากให้เค้าคิดมาก พยามทำทุกอย่างให้เค๊ากลับมาเป็นโหมือนเดิมแต่มันกลับทำให้เค๊ายิ่งห่างออกไป ผมรักเค๊ามากไปแล้วจิงๆ