Name : Kamui Hino
Note : ยาวนิดนึงนะคะ ทนอ่านหน่อยน้า (. . )
Too Late , I Miss You
คนเรา ถึงจะรุ้ว่าสิ่งใดสำคัญ จะต้องเป็นตอนที่สูญเสียมันไปทำไม
ชีวิตผมได้รู้จักกับผู้หญิงสองคน
คนหนึ่งคือเด็กผู้หญิงข้างบ้านเธอชื่อ ไอ เด็กหญิงผมดำยาวน่ารัก ตามแบบฉบับคนเอเชีย ไอเป็นเด็กร่าเริง น่ารักและยิ้มง่าย
แต่เหตุการณ์ร้ายๆก้อได้เกิดขึ้น ครอบครัวเธอประสบอุบัติเหตุตอนเธอออายุได้แค่ 8 ขวบ
คุณพ่อและคุณแม่ของเธอเสียชีวิต บ้านผมจึงรับเธอมาอุปการะ
ครั้งแรกที่ผมได้เจอเธอเอาแต่ก้มหน้า นัยตาเธอหม่นหมอง จนรู้สึกได้เลยว่า เธอคงคิดว่าชีวิตนี้เธอคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
ผมเดินเข้าไปจับมือเธอ ลูบหัวปลอบประโลม
ไอ จับมือผมไว้แน่นเหมือนกับจะบอกผมว่า "อย่าปล่อยมือไปจากฉันเลยนะ"
ในตอนนั้นจู่ๆความคิดบางอย่างในหัวผมก้อผุดขึ้นมา
ผมที่เปรียบเสมือนเพื่อนและพี่ชายของเธอจึงเป็นคนเดียวที่คอยอยุ่เคียงข้างเธอเสมอมา
จนทุกวันนี้เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนเป็นพี่น้องโดยที่ผม ไม่เคยรู้เลยว่า เธอคิดกับผมมากกว่านั้น
คนที่สองคือ คิเรย์
ผมเจอเธอตอนกำลังเข้าเรียนในคลาสตอนปี1 เธอเรียนเซคเดียวกับผม
คิเรย์เป็นผู้หญิงผมยักศกเหมือนเกลียวคลื่นสีน้ำตาล ตาสีฟ้าใส แน่นอนว่าเธอเป็นคนสวย
และตัวผมเอง ก้อไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กัน ที่ผมได้ "ตกหลุมรัก" ดวงตาสีฟ้าสวยคู่นั้น
เราเริ่มได้คุยกันมากขึ้นเมื่ออยู่มาวันหนึ่งตอนที่ผมกำลังเล่นเกมสืเซนเตอร์ บังเอิญไปเจอเธอที่กำลังถูกผู้ชายก้อร้อก้อติก
ผมเลยไล่พวกนั้นไปให้เธอ เราสองคนสนิทกันมากขึ้น จนวันหนึ่ง...
ในวันเกิดของผม ไอได้แอบเตรียมเซอไพรส์ไว้ แน่นอนว่าผมที่ไม่รู้เรื่องกลับออกไปเที่ยวกับคิเรย์ที่ตอนนั้นเรากำลังเริ่มคบกันและผมเอง
ก้อไม่ได้บอกเธอ
ไอไม่ได้บอกผมเลยซักคำว่าเธอ แอบฝึกทำอาหารเย็นไว้เพื่อที่เราสองคนจะได้กินพร้อมกัน
ตอนขากลับมาเราสองคนทะเลาะกัน ผมโวยวายรำคาญใส่เธอ หาว่าเธอยุ่งไม่เข้าเรื่อง (ที่แอบเตรียมเวอไพรสืแบบนั้น)
ผมไม่เคยรู้เลยว่าประโยคพวกนั้นที่ผมพูดออกไป มันทำให้เธอเจ็บปวดแค่ไหน
เรายังคงใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม จนกระทั่ง
เธอสารภาพรักกับผม ในช่วงเวลาหนึ่งก่อนเธอจบมัธยมปลาย
ผมได้แต่อึกอัก ไม่ได้พูดอะไรออกไป ผมไม่เข้าใจ "ผมคิดว่า" ในใจผมคงมองเห็นเธอเป็นได้เพียงน้องสาวเท่านั้น
จึงได้ปฏิเสธเธอ.....
นับแต่ตอนนั้น เราสองคนก้อไม่ได้สนิทกันเหมือนเดิมอีก เธอย้ายออกจากบ้านผมไปหลังจากที่เธอเรียนจบม ปลาย
ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ในใจผมกลับคิดถึงเธอมาก ผมแอบมองออกไปนอกหน้าต่างทุกวันเผื่อเธอ จะกลับมาเยี่ยมกันบ้าง
ตอนนั้น "ผมคิดว่า" ผมแค่เหงาเพราะเราเคยอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก
ความสัมพันธ์ของคิเรย์กับผมเป็นไปด้วยดี
แม้ในใจผมจะรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ไอ ออกจากบ้านไปและมักจะรู้สึกยิ้มๆดีใจเวลาที่เธอกลับมาเยี่ยม(พ่อแม่ผม)
แต่ว่ารอยยิ้มของคิเรย์นั้นก้อทำให้ผมลืมเธอไป ในยามที่ผมและคิเรย์อยู่ด้วยกัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง เหตุการณ์บางอย่างก้อเกิดขึ้น
ในวันคริสมาสต์ ไอ มาที่บ้านผมจะเอาของขวัญมาให้พ่อกับแม่แต่ทั้งสองไม่อยู่ ออกไปธุระกว่าจะกลับก้อคงดึก
ตอนแรกเธอจะกลับไปหอของเธอก่อนแต่ผม...ก้อรั้งเธอไว้ อ้างว่า ให้รออยุ่ที่นี่จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาา
เราสองคนนั่งกินบะหมี่ด้วยกันดูทีวีด้วยกันใช้เวลาเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา โดยตัวผมเองไม่รู้เลยว่า ตัวเองแอบลอบยิ้มออกมากี่ครั้ง
ทุกครั้งที่ผมมองใบหน้าของไอ ผมจ้องมองเธอ จ้องมองอยู่อย่างนั้น แต่พอเธอมองกลับมาผมก้อหลบสายตาอย่างตั้งใจ
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
แต่อยู่ๆก็มีโทรศัพท์ประหลาดโทรมาขู่ว่าให้ผมออกไปเจอมันข้างนอก เจ้าของสายบอกว่า มันจับคิเรย์ไว้เป็นตัวประกัน
ผมได้ยินเสียงปลายสายเสียงผู้หญิงและแน่นอนผมจำได้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของคิเรย์แน่ๆ
ผมร้อนรน รีบไปตามนัด โดยไม่ได้บอกอะไรกับไอ
ผมทิ้งเธอไปอีกครั้ง.....
ผมไปยังสถานที่ตามนัดแต่ก้อไม่เจออะไรเลย นอกจาก "ชาร์ล" ชาร์ลเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของผม เราสนิทกันมาก ชาร์ลเป็นหนุ่มหน้าตาดีใส่แว่นคงแก่เรียนแต่วันหนึ่ง ความเป้นเพื่อนของเราก้อสั่นคลอนเพราะผมแอบไปรู้ว่าพี่มันขายของผิดกฎหมายเลยโทรแจ้งตำรวจ จนทำให้พี่ของชาร์ลติดคุก
ทุกอย่างถูกเฉลยเมื่อคิเรย์เดินออกมา
เธอวางแผนกับชาร์ลมานานแล้ว จริงๆแล้วเธอเป็นแฟนของพี่ชายชาร์ลเธอกับชาร์ลต้องการแก้แค้นผม โดยการทำให้ผมรักเธอและวางแผนหลอกผมออกมาเจอเพื่อที่จะได้ให้เพื่อนๆ ของมันจัดการผม
แต่มันก้อปล่อยผมไปผมสงสัยในความคิดของมัน จนมันเปิดปากพูดออกมาว่า "ทำให้ร่างกายของแกเจ็บปวดน่ะมันน้อยไป น้องสาวแกต่างหากล่ะที่จะต้องชดใช้" ผมนึกถึงไอขึ้นมาและจำได้ว่าผมปล่อยให้เธอรออยู่ที่บ้านคนเดียว
คนรีบวิ่งโร่ออกไปจากที่นั่น เพื่อรีบไปหาไอ คิเรยืจับแขนผมไว้ก่อนจะอธิบายทุกอย่าง เธอบอกว่าเรื่องที่เธอถูกจับมามันไม่ใช่แผนของเธอ ตอนแรกเธอก้อคิดจะแก้แค้นผมจริงๆแต่พอได้คบและรู้จักกัน เธอก้อรักผมเข้าจริงๆจนสุดท้ายชาร์ลรู้เลยกลัวแผนผัง เขาจึงจัดการใช้เธอเป็นเหยื่อ
ผมไม่ได้ฟังที่เธอพูด ผมไมได้รู้สึกเกลียดเธอแต่ผมเป้นห่วงไอมากกว่า ผมห่วงจนแทบบ้าพยายามขอร้องให้เธอปล่อยมือผม เธอบอกว่าไม่อยากให้ผม เล่นไปตามเกมส์ของชาร์ลเพราะมันอันตราย แต่ผมก้อไม่สนใจ เธอมองในแววตาผมก่อนจะปล่อย
ผมไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่าผมรู้สึกยังไงกับไอ และรู้สึกมานานเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ชัดเจนก้อคือ ตอนที่คิเรย์ถูกจับตัวไปกับคำพูดขู่ของชาร์ลที่จะแก้แค้นผมโดยการทำร้ายไอ ความรู้สึกของผมมันต่างกันมาก คิเรย์ผมกระวนกระวายในทีแรกแต่สักพักมันก้อสงบและผมสามารถใช้สติในการตัดสินใจได้ แต่กับไอ จนตอนนี้ตอนที่ผมกำลังจะไปหาเธอ ผมก้อเอาแต่ร้อนรนกระวนกระวายกลัวไปหมดทุกอย่างใช่ผมกลัวจะเสียเธอไปอีกครั้ง
ผมกลับมาถึงบ้านก้อพบว่าเธอไม่อยู่แล้วมีแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่ที่พื้น เป็นแผนที่ไปยังที่ซ่อนของไอ
ผมขับมอเตอร์ไซคืของผมตามแผนที่นั้นไป จนเจอโกดังร้าง
ผมเดินเข้าไป เจอชาร์ล มันจับตัวไอมัดกับเสาไว้ และใช้ปืนจี้ไปที่เธอ พร้อมกับมีลุกน้องอยู่ด้วยประมานสามสี่คน
ไอโวยวายใส่ผมใหญ่เลยว่ามาทำไม เธอยังคงเป็นห่วงผม แคร์ผมทั้งๆที่ตัวเธอเองก้ออยุ่ในสภาพย่ำแย่แบบนี้
ผมยิ้มอ่อนๆให้เธอ ก่อนจะพูดว่า "ฉันมารับกลับบ้าน ไม่ใช่แค่รับกลับนะแต่ฉันจะให้เธอไปอยู่ด้วยกัน"
ไอยิ้ม น้ำตาเธอซึมออกมา ก่อนเธอจะพยักหน้ายิ้มตอบ
ชาร์ลให้ลุกน้องของมันจัดการผมทีละคนๆ แต่ผมก้อจัดการกำราบจนได้แม้ว่าตัวผมจะโคตรสะบักสะบอมเลือดอาบไปทั่วร่าง
แต่เพราะตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ว่าคนที่ผมรักคือใครดังนั้นผมก้อจะปกป้องเะอไม่ใช่แค่ปกป้องตามสัญญาแต่ผมจะปกป้องเธอ
ในฐานะที่เธอคือคนสำคัญของผม
ภายหลังจากที่ผมจัดการกับลูกน้องมันแล้ว ชาร์ลมันก้อใช้ปืนยิงเข้าไปที่ขาผมแต่ผมก้อใช้ลุกเตะเตะปืนมันออกจากมือไปได้
และจัดการเตะอัดมันก่อนที่มันจะหมอบไปและผมก้อโทรเรียกตำรวจ
ผมเดินไปแก้เชือกให้ไอก่อนที่ไอจะมองผมอย่างเป็นห่วง ผมบอกเธอว่าไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง ^^ ผมขอโทษเธอ ที่ทำไม่ดีกับเธอ ที่พูดจาร้ายๆใส่เธอ เธอทำหน้ามุ่ยๆก่อนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผมก้อปิดปากเธอไว้ก่อน ผมบอกเธอว่า ต่อไปนี้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะ ไม่ใช่ในฐานะพี่น้องแต่เป็นแบบคนที่รักกัน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป สิ้นคำพูด ไอยิ้มให้ผมก้อจะจับมือผมแน่นเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก "สัญญาแล้วนะ"
ก่อนที่เสียง
"ปัง!!!"จะดังขึ้น
ชาร์ลคลานตะเกียดตะกาบไปหยิบปืนขึ้นมาเพื่อจะยิงผม แต่ว่าสิ่งที่โดนกลับไม่ใช่ผมแต่เป็นแผ่นหลังของไอ
เลือดสีแดงไหลออกมาจากกลางแผ่นหลังก่อนเธอ ผมใช้มือแตะลงไปที่แก้มของเธอค่อยๆเรียกเธอ ปลุกเธอ แต่ก้อนิ่งสนิท
"เฮ้ นี่ ไอ"
" ไอ ไอ ไอ ตื่นสิ ตื่นสิ"
"เฮ้ ไม่เอาน่ะ อย่างทิ้งฉันไปแบบนี้สิ ฉันขอโทาเธอแล้วไง" ผมยิ้มเจื่อนๆแสร้งเป็นหัวเราะด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่น้ำตาเล็ดรอดออกมา
"อย่าทำแบบนี้กับฉันนะไอ ไอ ไอตื่นสิ"
"ไอ!!!!!!!!!!"
ไม่รู้กี่ครั้งที่ผมตะโกนเรียกเธอออกไปแต่ก้อไม่มีเสียงตอนกลับมา หลายปีผ่านไปแล้ว ผมก้อยังคิดถึงเธอ ผมไม่ได้ติดต่ออะไรกับคิเรย์อีก
ชาร์ลเองก้อโดนจับติดคุก ผมได้แต่คิดถึงเธอ คิดถึงเธอและก้อคิดถึงเธอ คิดถึงความผิดพลาดของผมวนเวียนไปซ้ำมาไม่รู้จบ
ถ้าย้อนเวลาไปได้ผมก้ออยากจะ จับมือเธอไว้แน่นๆเสียตั้งแต่แรก แน่นมากพอที่เธอจะไม่จากผมไปไหน แน่มากพอที่จะไม่ทำให้เธอรู้สึกเดียวดาย แน่นมากพอที่จะทำให้เราสองคนอยู่ด้วยกันตลอดไป ....
กระทู้ล็อคอยู่ 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
อาจจะงงๆหน่อยเพราะตอนเขียนเมาตัวอักษรมาก เบลอมากๆเลย อิอิส์ 
แต่ก็ดีใจที่ได้ส่ง
กำลังแต่งภาพอยู่ค่ะอาจจะส่งช้านิดนึงอย่าเพิ่งขึ้นสละสิทน้าจ๊วบ
ถ้าตั้งใจเนี่ยไม่อยากจะคิด
แหมเห็นแล้วมันอิจฉาจิงๆ ภาพรวมเนื้อเรื่องก็เข้ากับภาพดีค่ะ ความคิดสร้างสรรค์เยี่ยม
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก