โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายส่วนบุคคนก่อนเริ่มใช้งาน [นโยบายส่วนบุคคล]
ยอมรับ
(นิยาย)ปิดค่ะแต่ก็มาอ่านกันได้นะ คำสาปต๋องๆ คว้าหัวใจให้เป็นแฟนนายอีกครั้ง อัพตอนที่ 5

เข้าได้ทุกคน
ตั้งกระทู้ใหม่
ประเภทละคร
ยังไม่ได้จัดประเภทของละคร
สถานะ
ยังไม่จบ
เฟสบุ๊คแชร์
0
ติดตามกระทู้
5
โหวตกระทู้
16
A
A
A
A

25f99d07
#61
25f99d07
หน้าสมาชิก
17-10-2012 - 20:37:18

#61 25f99d07  [ 17-10-2012 - 20:37:18 ]




รอๆๆๆ รีบๆอัพต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้


deejaypreawvy
#62
deejaypreawvy
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 09:31:13

#62 deejaypreawvy  [ 18-10-2012 - 09:31:13 ]





เป็นกำลังใจให้เธอ~
*สบางประโยคสำนวนแปลกๆนะ =O=;



@xgeniz เอ้าแปะทวิต!
772542
#63
772542
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 09:31:15

#63 772542  [ 18-10-2012 - 09:31:15 ]





ติดตามค๊า



อีอ้วนรักอีผอม
beamzber
#64
beamzber
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 10:16:32

#64 beamzber  [ 18-10-2012 - 10:16:32 ]





สนุกจุงเบย *0*
ติดตามต่อจ้า



i'm BACK ;3
คัมมิ่ง
#65
คัมมิ่ง
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 14:33:15

#65 คัมมิ่ง  [ 18-10-2012 - 14:33:15 ]




ขอpmด้วยนะค่ะ



{ All x JK }
Phum H-99
#66
Phum H-99
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 17:34:15

#66 Phum H-99  [ 18-10-2012 - 17:34:15 ]




ตอนที่ 5 ทาร์เทVSคาเมล


ค่อยดูละกันประธานสต๊าฟเชียร์กีฬาสีอย่างฉัน ที่คว้าถ้วยให้โรงเรียนมามากมายไม่แพ้อีตามาดนิ่งขี้อายแบบนี้หรอกยะ
ทาร์เทหยอดเงินใส่ตู้แล้วเค้าก็ประจำที่
"เอาละนะ ^_^ " ฉัน
"ได้....เธอแพ้แน่ จำไม่ได้หรือไงว่าพี่ชายฉันเป็นใคร" ใครฟะ ใคร นึกก่อน ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก หาาาา พี่หมอนี้มัน ครูสอนเต้น
เท้าไฟ ชื่อดังระดับโลก ที่เสน่ห์แรง จีบสาววันละห้าคนอย่างน้อย หน้าตาหล่อเหลาอย่างกับ ลี มิน โฮ คนที่สอง ด้านซ้าย
นิชคุณด้านขวาคิมบอม
"หา นายมันขี้โกงที่สุดเลย!! "
"ฉันถูกพี่ชายจับเต้นมาตั้งหลายรอบถึงจะไม่ออกไปเต้นข้างนอกก็เถอะแต่ฉันนะ 3PM ชิดซ้ายชิดขวาเลยนะ เธอแพ้แน่ๆ
"(T-T)" พอเกมจบหมอนั้นคะแนนนำโด่งกว่าฉันมาก ละยังมีเสียงกรี๊ดจากสาวๆที่มองผ่านไปผ่านมาเอาฉันแทบจะมุดหน้า
เข้าไปในเครื่องเลย
"ไง เธอแพ้แล้วยัยบ๊อง ^-^ " หมอนั้นทำหน้ากวนประสาทสุดๆใส่ฉันเอาหัดหน้าไปคิดข้อความเด็ดๆที่จะให้ฉันพูด ทำไงดี
ถ้าหมอนั้นให้ฉันตะโกนขอโทษรอบห้างละก็ อายตายแน่ๆ คิดสิ คิดสิ ยัยคาเมล สมองอันน้อยนิดของแกนี้ คิด คิด อ่อ คิด
ออกแล้ว
"ฉันยังไม่แพ้สักหน่อย เราต้องแข่งกันให้ครบสามเกมก่อนใครชนะสองในสามแปลว่าชนะนายชนะไปหนึ่งเอง" ฉันแถไปสี
ข้างถะลอก
"เห้ย ได้ไงอะแพ้แล้วนี้เธออะ ตอนแรกเห็นมีบอกเลย ไม่รู้อะ" ทาร์เทเถียงฉัน ไม่พอใจอย่างแรง แค่เกมเว้ย
"ก็ฉันบอกนายไม่ทัน นี่น่า" ฉันตอบไปแบบกวนๆ
"โห ไงงี้อะ ก็ได้ อีกสองเกมใช่มะได้ๆ OK เธอไม่รอดแน่" สายตาหื่นๆแบบนี้มันอะไรเนี้ย ยี้ๆ ขนลุก
"มองแบบนี้คิดไม่ดีอยู่แน่ๆ ไอ้บ้าอย่าคิดไรลามกๆนะ" ฉันรีบพูดขัดความคิดสกปรกของทาร์เท
"ใครเค้าคิดสกปรก มีแต่เธอนั้นละคิดสกปรก"
"ฉันรู้ทันนะ!!"
ฉันพูดตัดประโยดแล้วเลือกเกมต่อไป คราวนี้หมอนั้นขอเลือกบางเพราะตอนแรกฉันเลือกกะเอาที่ฉันหวังว่าจะชนะแต่ดันแพ้
หมอนั้นเดินดุ่มๆไปที่เครื่องเกมชูตบาสจิ๋ว
"อะ เล่นนี้ละ ----> " หะ ชูตบาสเอาเปรียบชัดๆเลย T-T ไอ้คนขี้เอาเปรียบ
"นี้ มันเอาเปรียบชัดๆเลย ตัวฉันก็เตี้ย แขนก็สั้น ละจะเอาอะไรไม่สู้นายอะ T-T " ฉันเถียง
"ละที่เธอเลือกเอาที่ถนัดๆละ คิดว่าตัวเองจะชนะ แต่ดันแพ้ ฮ่าๆ "
"งั้นนายต้องต่อให้ฉันด้วย" ฉันเถียงทำปากบู้ๆ ใส่ทาร์เทที่เอาแต่ยิ้มชอบใจกับการกระทำของตัวเอง อย่าจะไปเขกหัวมันสักที หมั้นใส้
"ต่อให้หรอ อือ อือ อือ ก็ได้ฉันจะให้เธอชูตไปก่อนสิบวิ" เกมบาสจะมีให้หนึ่งนาที หมอนั้นต่อให้สิบวิเองหรอออออ ไม่ได้ๆฉันไม่เก่ง
ต้องขอต่อีกประมาณสามสิวิ ใช่ๆ สามสิบ สามสิบ
"นี่ ฉันรู้นัว่าเธอคิดไรอยู่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ชะมัดจะต่อขออีกยี่สิบวิใช่มะ" หะ หมอนี้รู้ได้ไง อ่านใจคนได้หรือไง หรือเป็นแวมไพร์ เอ็ดเวิร์ด
หรอ แล้วมันจะกัดคอฉันไหม อ๊ากกก จะเอาฉันไปเป็นเบลล่าหรือไง (เพ้อเจ่อมากนางเอกเรื่องนี้)
"เห้ย รู้ได้ไงอะ " ฉันถามทาร์เทอย่างความสงสัย
"ก็ฉันน่ะ......มันเป็นแวมไพร์ไง แง่งๆ" หาาา นี้หมอนั้นจะจับฉันไปเป็นเบลล่าจริงๆหรอเนี้ย ไม่นะ Please Please ปล่อยลุกช้างไปเถอะ
"กรี๊ด นายเป็นเอ็ดเวิร์ดหรอ จะกัดคอฉันไหมเนี้ย เราเป็นเพื่อนกันนะปล่อยฉันไปเถอะ Please~~~"ฉันตะโกนร้องขอชีวิตทาร์เท
"จะบ้าหรือไง ดูหนังมากไปละเธอนะ เห็นว่าฉันหล่อเทียบเอ็ดเวิร์ดได้เลยหรอ ตาถึงนะเธอนะ ฮ่าๆ" ทาร์เททำหน้าเหมือนคิดว่าหล่อสุดๆ
แต่ก็สามารถทำให้สาวๆที่มองทาร์เทแทบจะเป็นลมล้มพับได้เลย
"แหวะ จะอ้วกคิดว่าหล่อหรือไง ไอ้บ้า" ฉันเอามือไปทุบอกหมอนั้นเบาๆ
"ก็เธอน่ะ ดูออกจะตายไปว่าคิดอะไรอยู่ สีหน้า ท่าทาง ก็ฉันสังเกตอยู่ตลอดเวลาเลยนี้น่า เฮ้ย!!! " หมอนั้นตกใจกับพูดของตัวเองแล้วก็หันไป
หาตู้เกม "นายเป็นไร '-' " ฉันถามเพราะสงสัยว่าจะตกใจคำพูดตัวเองทำไม
"เปล่า ฉันจะต่อให้อีกสิบวิพอ"
"เออก็ได้ กำขี้ดีกว่ากำฉี่"ฉัน
"ตด -_- ' " ทาร์เทแก้


แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-12-21 18:04:26
cherrynam39

25f99d07
#67
25f99d07
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 17:40:22

#67 25f99d07  [ 18-10-2012 - 17:40:22 ]




รอๆๆๆ


nice35792468
#68
nice35792468
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 17:57:54

#68 nice35792468  [ 18-10-2012 - 17:57:54 ]






ขอบคุณสำหรับPM
ติดตาม ติดตาม



ไม่ค่อยได้เข้าเลย ไม่ว่าง
ploypanida
#69
ploypanida
หน้าสมาชิก
18-10-2012 - 20:17:54

#69 ploypanida  [ 18-10-2012 - 20:17:54 ]




ติดตามค่า PM ทีนะคะ *0*
1763493


772542
#70
772542
หน้าสมาชิก
19-10-2012 - 10:17:42

#70 772542  [ 19-10-2012 - 10:17:42 ]





ติดตามค่า



อีอ้วนรักอีผอม
Phum H-99
#71
Phum H-99
หน้าสมาชิก
19-10-2012 - 18:16:43

#71 Phum H-99  [ 19-10-2012 - 18:16:43 ]




************50%******************


Let' s go ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ปิ๊ดดดดดดด สิ้นสุดเสียงเตือนฉันก็รีบคว้าเอาบาสชูตเอา ชูตเอา ไม่สนว่าจะลงหรือไม่ลงเพราะกังวลกะเวลาที่ทาร์เทต่อให้
"เอ้ย ลงแล้ว!!! " ฉันตะโกนเพราะความดีใจ ก็มันลงลูกแรกในห้าลูกที่โยนอะ
"10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 " ทาร์เทเริ่มนับพอสิ้นเสียงก็หยิบบาสโยนใส่หวง
"ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ" เห้ย ไมมันลงทุกลูกงี้อะ เห้ยๆรอด้วยแปปเดี่ยวทาร์เทร์ปาไป16ลูก ฉันยัง1ลูกอยู่เลย ไม่นะ ไม่อยากแพ้
"ปิ๊ดดดดดดดดดดดดดด" สิ้นเสียงเตือนทาร์เทยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่
"ฮ่าๆ ฉันชนะ ^_^ " ซวยละ ทาร์เททำหน้าเจ้าเล่ห์ แง่ แง่ ทำไงอะหมอนี้ให้ทำอะไรที่บัดสีแน่ๆ หน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้ ทำไงๆ ทำไงๆ
"ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ฉันไม่ให้เธอทำเรื่องบัดสีแบบที่คิดหรอกน่า (-_-) " หะ ไอ้หมอนนี้มันรู้ว่าเราคิดไรด้วยสงสัยเราจะแสดงสีหน้ามากไป
ตอนไหนที่เราคิดต้องไม่แสดงสีหน้า ทำหน้านิ่งๆเอาไว้
"ฉันเปล่าคิดไรสักหน่อย ละถ้าคิดก็ไม่คิดบัดสีหรอกยะ" ฉันเถียงทาร์เท
"ละจะให้ทำอะไร ว่ามาเลย เร็วๆ (-_-)" ฉันเร่งเอาคำสั่งที่ตกลงกันไว้ ทาร์เททำหน้ากลุ้มพรางเหมือนคิดหนัก มันจะหนักอะไรนักหนาฟะสั่งๆมาสิ
ไอ้บ้า
"เห้ย!! เร็วๆ นับหนึ่งถึงสิบไม่บอกเกมเป็นโมฆะ" ฉันเร่งคำเอาคำสั่งอีกรอบ ทาร์เททำหน้าตกในนิดๆ
"หนึ่ง"ฉัน
"แปปเดะ รีบไปไหน"ทาร์เท
"สอง"
"ใจเย็น นับเร็วแบบนี้โกงชัดๆ"
"สาม"
"สี่"
"ห้า"
"หก"
"เห้ยๆ แปปๆ"
"เจ็ด"
"แปด"
"นึกออกแล้ว หยุดนับได้แล้ว"ทาร์เทดีดนิ้ว ทำหน้าสะใจภายในใจแต่ฉันก็พอเดาออกว่ามันคิดอะไรเหมือนกันถึงจะไม่ใช่คนพูดเยอะเวลาคุย
กะคนอื่นแต่เวลาคุยกับฉันมันจะพูดมากเป็นพิเศษ
"อะไรอะ ให้ฉันทำอะไร"ฉันทำหน้าตกใจ แล้วก็จ๋อยอีกรอบ ไม่อยากทำเลย ฉันเป็นพวกไม่ค่อยจะชอบให้คนมาสั่งมักจะชอบไปสั่งเค้ามากกว่าอะ
อยู่ๆทาร์เทก็ลากฉันไปหน้าร้านขายเครื่องประดับแบบอาร์ตๆออกแนวๆโหดๆนิดๆ หมอนี้มันจะให้ฉันทำอะไรกันแน่เนี้ย ไอ้บ้า ทาร์เทมองรอบๆ
ร้านแล้วส่ายหัวแล้วก็ลากฉันไปที่หน้าร้านขายพวกแหวนสร้อยอีกร้านที่ถัดๆกันไม่ไกลนัก แต่ร้ายนี้บรรยากาศเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ออกแนวน่าๆ
คิขุอาโนเนะ แบ๊วๆนิกอย่าบอกนะว่ามันจะบอกแบบที่เซส์เยสบอกฉันว่ามันเป็น ตุ๊ด อะ โอ้จะเป็นลม ทาร์เทลากฉันเข้าไปในร้านละไปตรงตู้กระจก
ใส่แหวน
"นี้ คาเมล วงนี้สวยมะ"ทาร์เทถามฉันแล้วหยิบแหวนที่สไตล์เรียบๆสีเงินสลักคำว่า นิรันด์ เป็นภาษาอังกฤษ เพิ่มความเก๋ไกนิดหน่อย ละจะถามฉันทำไม
คำสั่งคือจะให้มาช่วยเลือกแหวนเนี้ยน่ะ เฮ้อ..
"อือ สวยดี แล้วทำไมอะ"ฉันถามด้วยความสงสัยเพราะนี้มันคำสั่งที่จะให้ฉันตอบหรือเปล่าหรืออะไรกันแน่
"ก็จะซื้อให้ไง คำสั่งฉันคือเธอต้องใส่แหวนวงนี้ตลอดเวลาห้ามถอด ห้ามทิ้ง ห้ามกินด้วย"ไอ้บ้าใครที่ไหนมันจะกินแหวนฟะ
"ใครมันจะโง่กินแหวน(-_-)"แล้วทาร์เทร์ก็หยิบมาอีกวงสไตล์เรียบๆเหมือนวงแรกแต่สลักว่า รักเป็นภาษอังกฤษพอรวมกันแล้วนี้มัน รักนิรันด์นิหว่าา
"เห้ย นี่มันแหวนคู่นี่น่า จะให้ฉันใส่กะใคร"ฉันท้วงเพราะรู้คำแปลของแหวนวงนี้
"เอารู้ความหมายแหวนด้วยหรอ นึกว่าไม่รู้สะอีก"ทาร์เททำหน้าเหมือนตกใจนิดๆ มันต้องตกใจด้วยหรอฉันอยู่มอหกนะ(แต่ก็ไม่รู้คำว่า เฟิร์ส เลิฟ ปลว่าอะไร)
"ละจะให้ฉันใส่แหวนกะใครมิทราบหะ"
"ก็ฉันไง (^_^)"
"หะ นายกับฉันใส่แหวนคู่สลักว่า รักนิรันด์ จะบ้าหรอเราเพื่อนกันนะ"ฉันตอบไปแบบไม่ต้องคิด ก็เพื่อนกันมาใส่แหวนคู่มันก็แปลกแล้วละดันเป็นเพื่อนสนิท
ชายหญิงแบบนี้ถ้าคำอื่นเค้ารู้ว่าใส่แหวนแบบนี้ก็นึกว่าเราเป็นแฟนกันนะสิ ไม่ได้ๆ
"ไม่เอาด้วยหรอก เอาแบบสลักอย่างอื่นแบบเท่ๆกันดีกว่านะ"ฉันทำหน้าแบ๊วๆแล้วหันไปดูวงอื่นๆแทนแต่อยู่ดีๆทาร์เทก็เอามือแล้วสวมแหวนใส่นิ้วนางข้าง
ขวาให้ฉันแล้วเค้าเองก็ใส่นิ้วนางข้างซ้ายเอ้ย..แล้วไมมันใส่ข้างซ้ายฟะ
"มันเป็นคำสั่งของฉันตามข้อตกลงเธอต้องใส่ OK ไม่ต้องถามไรมากต้องใส่ก็ต้องใส่เข้าใจ get ไหม"ฉันทำหน้างง แบบงงสุดๆตกใจด้วยละที่อยู่ดีๆหมอนนี้มันก็
เอาแหวนมาสวมใส่เหมือนขอแต่งงานเลยฮ่าๆ หะแต่งงาน ฉันมองหน้าทาร์เทแล้วทาร์เทก็มองฉันพอดีทำให้สายตาเราสปาร์คกันโดนบังเอิญ เขิลจัง สายตาที่อ่อน
โยนของทาร์เททำไมทำให้ใจของฉันหวั่นไหวละเนี้ย ตายแล้วอย่าบอกนะว่า..............ไม่เอาๆไม่อยากคิดฉันหลบตาทาร์เทเพราะรู้สึกหน้าตัวเองร้อนพร่าว เหมือนมี
เทียนมาลนใต้คาง แล้วก็กลับหันหลังไปแบบเขิลๆ ทำไมทาร์เทมันดูหล่อจังวะ ไม่เอาไม่คิด ฉันเอามือตบแก้มตัวเองสองสามท
"เจ็บไหม เป็นไรอะถึงวัยทำร้ายตัวเองแล้วหรอไง"ทาร์เทก้มลงมามองหน้าฉัน แต่ตอนนั้นฉันเขิลหน้าแดงแปร๋ดดด ฉันก็เลยเอามือดันหัวทาร์เทออกไป
"เปล่าเป็นไร ไม่ได้เป็น"ฉันตอบไปตะกุตะกะแล้วก็เดินออกนอกร้านไป แล้วทาร์เทก็จ่ายค่าแหวนเสร็จก็ตามมา
"คาเมล ถ้าเธอรู้สึกไม่ดีไม่สบายใจ หรือ เกลียดมันเมื่อไหร่ถอดได้เลยนะ"ทาร์เททำหน้าเศร้าๆแล้วก็เดินนำหน้าฉันไป ทำไมรู้สึกแปลกๆจังเลย ละทำไมต้องซื้อแหวน
ให้เราด้วยละ ทำไมนะต้องพูดแบบนั้นด้วย ทำไม ทำไม ทำไม


แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-12-21 18:13:32
sen-sen

412101016
#72
412101016
หน้าสมาชิก
21-10-2012 - 22:26:16

#72 412101016  [ 21-10-2012 - 22:26:16 ]




คักแล้ว


papa00
#73
papa00
หน้าสมาชิก
22-10-2012 - 00:04:11

#73 papa00  [ 22-10-2012 - 00:04:11 ]






แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-10-22 00:05:45

too_prem
#74
too_prem
หน้าสมาชิก
22-10-2012 - 16:55:41

#74 too_prem  [ 22-10-2012 - 16:55:41 ]




สนุกมากค่ะ


Phum H-99
#75
Phum H-99
หน้าสมาชิก
22-10-2012 - 20:49:18

#75 Phum H-99  [ 22-10-2012 - 20:49:18 ]




quote :
เราจะอัพแบบไม่มีชื่อตอนละนะค่ะ เพราะช่วงนี้งานที่โรงเรียนเยอะมาก ทั้งกิฬาสีอีก งานเยอะจริงๆที่ไม่ค่อยได้อัพขอโทษด้วยนะค่ะ

"เออ...เออ ทาร์เท"ฉันเรียกทาร์เทที่เดินนำหน้าฉันไป เค้าหันหลังมาแล้วทำหน้างง ฉันมองหน้าทาร์เทและสับสนกับความรู้สึกที่มันรู้สึกตอนนี้ มันทำให้ฉันใจเต้นแรง
หน้าแดง เขิลไปทั้งตัว
"มีไร..?" ทาร์เททำหน้างงแล้วเดินเข้ามาหาฉัน ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น และมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย แล้วยังไปเรียกเค้าโดยไม่รู้จะพูดอะไรอีก
บ้า บ้า เรามันบ้าจริงๆ
"มีไร..เป็นไรหรือเปล่า..?"ทาร์เทถามซ้ำฉันอีกครั้ง ฉัยค่อยๆเงยหน้ามองไปที่ใบหน้าของเค้าที่กำลังเป็นห่วงฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันค่อยๆถอดแหวนที่เขียนคำว่า
นิรันด์ ออกจากนิ้วของฉันแล้วส่งคืนให้ทาร์เท ทาร์เททำหน้าตกใจ
"ฉันว่านายจะเอาไปให้คนที่นายรักมากกว่าจะให้ฉันนะ(^_^)"ฉันจับมือทาร์เทแล้วยัดแหวนใส่มือเค้าไป และอยู่ดีๆทาร์เทก็จับที่ไหล่ฉัน
"แต่...ฉันน่ะ..ฉันรักเธอนะคาเมล รักมานานแล้วด้วยเธอเคยถามฉันไม่ใช่หรอรักแรกและรักแท้ของฉันคือใครฉันตอบได้เลยว่าคือเธอ ฉันเก็บความรู้สึกนี้มาเกือบห้าปี ฉันไม่ชอบ
ให้เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น คุยฉันก็ไม่ชอบ ฉันไม่ชอบผู้ชายทุกคนที่อยู่ใกล้เธอแต่ทำไมฉันถึงชอบตอนที่ฉันอยู่ใกล้เธอ ทำไมก็ไม่รู้ รู้ไม ตอนที่เธอกับเซส์เยสอยู่ด้วยกันฉันแทบจะบ้า
เลยรู้ไม แต่พอรู้ว่าเซส์เยสเป็นแบบนั้นฉันโครตดีใจเลยอะ ละรู้ไหม เฟิร์ส เลิฟอะหมายความว่าไง มันหมายความว่า รักแรกไง เธอคือรักแรกของฉันนะคาเมล ละฉันโครตเสียใจเลย
ตอนที่ทะเลาะกะเธอ คำพูดของเธอที่พูดตอนนั้นของเธอน่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีมากๆเลย ละตอนที่เธอร้องไห้ฉันก็รู้สึกไม่ดี ตอนที่เธอผิดหวังฉันก็ทุกข์ไปกะเธอตลอด"ฉันพูดอะไร
ไม่ออกกเลย แต่ทุกๆคำพูดของทาร์เททำให้ฉันน้ำตาไหล ไหลอาบแก้มไปหมด ฉันไม่รู้จะทำไงดี จะพูดอะไรดี จะทำไงต่อไป นี้มันสารภาพรักหรอ เราเป็นเพื่อนกันน่ะ ละฉันก็
มองทาร์เทแบบเพื่อนตลอดถึงอาจจะหวั่นไหวไปบางแต่มันก็ ไม่ได้สิ ไม่ๆ ฉันผลักทาร์เทออกอย่างแรง เอาเค้าแทบล้ม
"ไม่ได้ ไม่ ไม่ เราเป็นเพื่อนกันนะทาร์เท นายเป็นเพื่อนฉัน นายคิดแบบนี้กัฉันได้ไง ระ..เรา...ระเรา ก็รู้จักกันมานานแล้วด้วย ขอโทษนะ ขอโทษ"ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นตอนนี้
ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ฉันโบกแท็กซี่แล้วรีบขึ้นรถแล้วอยู่ๆทาร์เทก็วิ่งมาจับแขนฉัน ทำให้ฉันตกใจแทบหล่นจากรถ "ฉันมันไม่ดีหรอคาเมล ฉันรักเธอนะคาเมล รักมากๆด้วย" ฉัน
สบัดมือทาร์เทออก แล้วให้คนขับรถรีบออกรถ

บ้าน 19.30น. เย็นวันนั้น

"เฮ้อออออออออออออ"ฉันถอนหายใจยาวเหมือนคนแก่ ทำให้พ่อกับแม่ฉันตกใจถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะตั้งแต่กลับมาฉันก็ไม่กินข้าวเอาแต่นั่งเขี่ยๆข้าวอยู่นั้นละ ก็จะไปกินลง
ได้ไงโดนเพื่อนรักสารภาพรักมาแบบนี้น่ะ
"กริ่งงงงงงงงงง"อะ เสียงกริ่งหน้าบ้านฉัน ฉันเปิดผ้าม่านแล้วมองไปที่หน้าประตูบ้าน เห้ย!! ทาร์เทมายืนทำอะไรหน้าบ้านฉันเนี้ย เข้าบ้านผิดหลังหรือไงบ้านนายใหญ่กว่าฉันเยอะ
"อ่าวว คาเมล ทาร์เทมาหาน่ะลูกออกไปดูหน่อยไป"แม่ฉันพูดพร้อมกับพายมือไปหน้าบ้าน
"ไม่ไปค่ะ ไม่ออก"ฉันตอบแม่แล้ววิ่งขึ้นห้อง
"เอ้า! ไอ้ลูกคนนี้ สงสัยทะเลาะกันละมั้ง เดี๋ยวแม่ไปดูเองก็ได้"แม่เดินไปหน้าบ้านฉันค่อยๆมองลงไปจากหน้าต่างห้องฉัน แม่เดินเข้าไปหาทาร์เทแล้วพูดอะไรบางอย่าง แล้วทาร์เท
ก็เดินกลับเข้าบ้านตัวเองไป มันดูน่าสงสารจังนี่ฉันทำอะไรลงไปนะ อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาฉันกระโดดขึ้นเตียงเอาแต่คิดภาพที่ตัวเองพูดไป ทำไป ละทำไมความรู้สึกแบบนี้มัน
ช่างเจ็บปวดทรมานมากขนาดนี้ ละฉันก็เผลอหลับไปทั้งที่น้ำตาอาบแก้ม

06.00น. เช้าวันอาทิตย์

"งั่ม~~งั่ม" ฉันตื่นมาในสภาพเหมือนเดิมแบบเมื่อวานเปะๆ ก็เผลอร้องไห้แล้วก็ยังเผลอหลับอีก โอ้ย เหม็นตัวเองชะมัดไปอาบน้ำดีกว่า ฉันค่อยๆลุกจากเตียงแล้วหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
เอ๊ะ ฉันชะยักเพราะเห็นตัวเองในกระจก "กริ๊ดดดดดดดด" อะไรเนี้ยทำไมตาฉันมัน บวมมมมมมขนาดนี้
"ตึกๆๆๆตึกๆ มีไรคาเมล คาเมลกรี๊ดลั่นบ้านเชียวหะ"แม่ฉันรีบวิ่งขึ้นมาดูว่าฉันเป็นอะไร ด้วยน้ำเสียงที่ตกใจสุดๆ จะไม่ให้ตกใจได้ไงฉันตะโกนไปจนได้ยินเจ็ดบ้านแปดบ้านแล้วมั้ง
"คาเมล คาเมล เป็นไรลูก"เสียงพ่อตามมาติดๆ
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ หนูสะ..บายดีค่ะ"ฉันตอบไปแบบตะกุตะกะ พ่อกะแม่เป็นห่วงฉันมากเลย(T_T)
"แล้วกรี๊ดอะไรน่ะลูก พ่อกะแม่ตกอกตกใจหมด"
"ไม่มีไรค่ะ พอดีเจอะจิ้งจกมันหล่นมาน่ะค่ะ ตกใจไปนิสส"ฉันสตอตอบพ่อกะแม่ไป ปกติฉันไม่สตอนะอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันก็อาบน้ำต่ออย่างไม่เกิดอะไรขึ้น ฉันอาบน้ำเสร็จก็ต้องหา

อะไรมาปิดตาที่บวมขนาดนี้ แว่นกันแดดใช่ๆเอาแว่น ฉันค่อยๆเดินย่องๆเหมือนกับไม่ใช่บ้านของตัวเอง "อะ คาเมล ลงมาแล้วหรอลูก แม่จะใช้ไปซื้อขะ..ของ"แม่ฉันชะงักเพราะตกใจที่
ฉันใส่แว่นดำในบ้าน
"คาเมล เป็นไรไหมลูก ใส่แว่นดำในบ้านทำไมละนั้น"แม่ถามอย่างสงสัย
"เออ ตามันแดงๆนะค่ะ เลยไม่ค่อยถูกกะแสงน่ะค่ะ เออละแม่ใช้หนูไปซื้ออะไรหรอค่ะ" ฉันรีบเปลี่ยนคำถามเพราะไม่อยากโกหกเยอะไปกว่านี้แล้ว (T-T)
"เออ เดี๋ยวแม่ไปซื้อเองดีกว่านะ ลูกพักเถอะ"
"ไม่เป็นไรค่ะมันไม่แสบตามาก หนูไปซื้อให้นะ" ฉันรีบวิ่งไปหยิบกระดาษที่แม่จดเอาไว้ ละก็รีบวิ่งออกจากบ้านไป
"เฮ้ออ รอดตัวไป"ฉันพรึมพำเบาๆ
ฉันซื้อของครบตามที่แม่จด แล้วก็เดินกลับบ้าน ละเมื่อฉันถึงหน้าบ้านก็เจอทาร์เทยิ่นรออยู่หน้าบ้านฉัน
"( _'' )" เค้าหันมามองฉัน เหมือนเจอของสำคัญที่สุดในชีวิต อะไรเนี้ย เค้านั้นเดินเข้ามาหาฉันทำไม ในมือทาร์เทถือช่อกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มาก กุหลายสีโปรดของฉัน
"ออกไปนะ อย่ามาใกล้ฉันนะ เข้ามาอีกฉันจะตะโกนแน่"ฉันขู่เค้าแต่กลับไม่ได้ผล อ๊ากๆๆ มันเข้ามาแล้ว โอ๊ะ เค้ายื่นของในมือมาให้ฉัน
"นี้ ฉันให้"เค้ายื่นกุหลาบเอาสะฉันแทบงงหงายหลัง อะไรเนี้ย หน้าเค้าเหมือนสำนึกผิดยังไงยังงั้นเลยหน้าจ๋อยๆ นิ่งๆ
"ให้ฉันหรอ"
"ละเห็นตรงนี้มีใครนอกจากเธอไหมละ"
"งั้นก็ ไม่เอาละจะไปไหนก็ไปเลย"
ฉันคว้าดอกกุหลายสีขาว แล้วเร่งสปีดฝีเท้าวิ่งเข้าบ้านไป เฮ้อออ
"ดีใจอะไรหรอค่ะพี่คาเมรุ กุหลาบช่อใหญ่นะค่ะใครให้มาหรอ"เสียงนี้......ฉันตกใจแล้วก็รีบหันควับไปหา เห้ย!! นั้นมัน ยัย......ลิมาน มานตัวเป็นๆ เลยนี่หว่า ลูกของน้องสาวแม่ฉันเอง

หน้าตาน่ารัก แต่นิสัยกลับกันอย่างเห็นได้ชัด เอาแต่ใจ ขี้วีน หงุดหงิดตลอดเวลา พูดจิกฉันตลอดเวลา ละยัยลิมานมาทำไร่อะไรที่บ้านฉันเนี้ย
"ตกใจอะไรกันขนาดนั้นละค่ะพี่คาเมรุ"เสียงกระแดและสุดแสนจะดัดจริตขอยัยนี้มันทำให้ปรี๊ดเลยแหะ ละยังมาเรียกฉันว่า คาเมรุอีก ฉันชื่อคาเมลยะยัยแอ๊บสตอตัวแม่
"คาเมล ไม่ใช่ คาเมรุ"ฉันรีบแก้
"อะ หรอออค่ะ"ลิมานตอบด้วยน้ำเสียงแอ๊บแบ๋วสุดๆ อยากจะไปกระชากปากยัยบ้านี้สักที
"อะ คาเมลลูก กลับมาแล้วหรอ"เสียงแม่
"ค่ะแม่ ละทำไม..ลิมานมาอยู่ที่นี้ละค่ะ"ฉันถามด้วยความสงสัยสุดๆ
"ก็น้องสาวแม่ แม่ของลิมานต้องไปทำงานที่ต่างประเทศสามเดือนน่ะลูก ก็เลยฝากให้ดูลิมานด้วยน่ะลูก"แม่ตอบ
"อะไรน่ะค่ะ สามเดือน สามเดือนเลยหรอค่ะแม่"ฉันตะโกนกรอกใส่หูแม่ แม่ทำหน้าตกใจสุดๆจนจานในมือแทบหล่น
"จะตกใจอะไรค่ะ พี่คาเมลละก็ ดีใจขนาดนั้นเลยหรอค่ะ"เสียงสุดแสนจะเกลียดและสุดแสนจะกระแดมาก
"งั้นก็พาน้องไปดูห้องหน่อยไปคาเมล น้องไม่ได้มาอยู่นานแล้วนะ"แม่พูด
"ค่ะ('_')"ฉันกำลังจะเดินขึ้นบันได ยัยลิมานก็จับแขนฉันไว้"พี่ค่ะ ยกกระเป๋าให้หนูหน่อยนะค่ะ (^-^)" โอ้ย หนักก็หนักยัยเด็กบ้าถือเองไม่ได้หรอยะ พอต่อหน้าแม่ฉันก็ทำตัวดี พอตอนอยู่กะ
ฉัน กลายเป็นอีถูก เอ้ย อีแพงไปเลย

พอมาถึงห้อง ยัยลิมานก็กระโดดไปบนเตียงของฉัน
"ห้องของเธอยังดูไม่ได้เหมือนเดิม เฉยเฉิ่ม เหมือนเดิม ช่างเป็นห้องที่แสนจะธรรมดาสุดๆ ไม่รู้คุณหนูอย่างฉันจะนอนได้หรือเปล่า มีหนูไหมเนี้ยห้องนี้หน่ะ"หน๊อยยยยัยเด็กบ้า บังอาจ
มาว่าห้องของฉัน เด๊ยวแม่จับเหวี่ยงลงหน้าต่างเลย
"ก็ถ้า มันลำบากที่จะนอนก็ไปนอนที่อื่นสะเซ่ ก็ไม่ได้หวังจะให้ดีใจกะห้องของฉันหรอกนะ จะนอนระเบียงไหมละ วิวสวยนะ อากาศก็ดีนะ เธอน่าจะหลับสบายไปถึงชาติหน้าเลยละลิมาน"
ฮ่าๆๆ สะใจมากๆยัยลิมานทำหน้าเหมือนคนปวดอึ ฮ่าๆ สะใจๆ
"ก็ดีนะค่ะ จะได้เจอหน้าของพี่ทาร์เททุกวัน เออ..ละพี่ทาร์เทเป็นไงบ้างละ"อยู่ดีๆยัยลิมานก็เข้าเรื่องของทาร์เท
"จะไปรู้หรอ ฉันไม่สนใจอะไรหรอกนะ เค้าก็แค่สารภาพรักฉันก็เท่านั้นเอง ฮ่าๆ"ยัยลิมานทำตาเหลือกแทบจะหล่นจากเบ้าตา
"อะไรกัน ทำไมพี่ทาร์เทของฉัน ถึงไปบอกรักผู้หญิงแบบเธอ ที่ไม่มีอะไรดีเลยเนี้ยน่ะทำเสน่ห์หรือไง น้ำทันพงน้ำมันพรายดีดใส่พี่ทาร์เทหรอ อย่ามาหลอกกันเลย"
"เธอดูหนังมากไปนะน้ำมันพงพรายอะไรไม่มี มีแต่ความสวยยะ ละฉันจะไปหลอกทำไมละจ๊ะ ก็พอดีทาร์เทหลงเสน่ห์ของฉันมาตั้งห้าปี ฮ่าๆ ก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าผู้หญิงอย่างฉันมันมีไรดีแต่

ฉันก็ไม่เสแสร้ง คอยแ-ลละกัน"ฉันเชิดหน้าใส่ยัยลิมานแล้วก็เดินลงจากห้องมา พอปิดประตูปุ๊บ ก็มีเสียงกรี๊ดปับ ฮ่าๆสะใจรอบสอง สมควรแล้วละ ว่าแต่คนอื่นเค้า โดนว่ามั้งจะได้เข็ด ฉัน

เดินลงมาที่ห้องรับแขก ???? เจอ เจอ ทาร์เทนั่งกินแอปเปิ้ลที่ฉันชื้อมา
"นายมาทำไรที่บ้านฉันหะ ออกไปเลยนะ"ฉันตะโกนไส่แต่ทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นแม้แต่น้อย ทำอย่างกับฉันไม่มีตัวตน หน๊อยยยได้ไอ้บ้า ออกไปนะเฟ้ย
"อะ..ลงมาสักทีนะคาเมล"ทาร์เททักฉันด้วยน้ำเสียงร่าเริง เหมือนฉันเป็นแม่มันที่ไม่ได้พบกันเป็นสิบปี
"ละ..นายเข้ามาได้ไง ออกไปนะ"ฉันตะหวาดใส่เค้า เค้าชี้ไปที่แม่ฉันละพูดว่า
"ก็..คุณป้าให้เข้ามากินแอปเปิ้ลน่ะ จะไปขัดมันก็ไม่ดี"
"แม่.....ไปช่วยเข้ามาทำไมละค่ะ"ฉันหันไปหาแม่ที่กำลังปลอกเปลือกแอปเปิ้ลอย่างสนุกสนาน มันสนุกตรงไหนเนี้ย
"ก็เห็นชะโงกกันอยู่หน้าบ้าน แม่ก็เลยเรียกเข้ามาน่ะ"แม่ฉันช่างใจบุญอะไรเยี่ยงนี้ ฉันทำถอนหายใจ แล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี ฉันเลือกกดตามตัวเลขไปเรื่อยๆ แม่ฉันก็ขึ้นห้องสงสัย

จะไปช่วยยัยลิมานจัดของละมั้ง ฉันเลือกจนมันมาหยุดที่ฉากนี้พอดี
~~~เสียงทีวี~~~
ในฉากหนัง นางเอก(หลับซบไหล่พระเอก)กะพระเอกนั่งอยู่บนดาดฟ้า ช่วงเวลาพระอาทิตย์ตกพอดี บรรยากาศโรแมนติก ลมพัดเบาๆ มีเสียงเปียโนจากห้องด้านล่าง เพลงที่แสนเศร้า ปน

ความเจ็บปวด แต่มันเพราะมาก จนพระเอกเก็บความในใจของตนเองไม่ได้
"ฮารุ.....เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วใช่ไหม เราไปด้วยกันทุกที ฉันอยู่กะฮารุตลอดเวลา เวลาที่ฮารุเศร้าฉันจะปลอบ แต่ฮารุก็คิดฉันเป็นแค่เพื่อนคนนึง เวลาฮารุไม่มีใครก็จะมีฉันนะ
ฮารุ...ฉันรักเธอนะ"แล้วพระเอกก็ก้มลงไปจุ๊บหน้าผากนางเอกเบาๆ

ฉันหันหน้าไปมองทาร์เทที่อินจัดน้ำตาแทบไหล อยู่ดีๆในหัวฉันก็คิดเรื่องของทาร์เทในวันนั้น มันทำให้ฉันสับสนวุ่นวาย ฉันจะทำไงต่อไปจะเป็นเพื่อนต่อดีไหม ฉันรีบลุกพรวดออกจาก

โซฟา แล้วทาร์เทก็จับแขนฉันไว้
"จะไปไหน"น้ำเสียงที่อ่อนโยนค่อยๆพูดออกจากปากเล็กๆของทาร์เท
"เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง"ฉันสบัดแขนที่ถูกจับไว้ ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันสบัดแขนของเค้าไปกี่รอบแล้ว เค้าจะเสียใจไหมนะที่ฉันทำแบบนี้ ก็คงจะมากแน่ๆ ถ้าเป็นฉันก็คงจะเสียใจไม่น้อย

กว่าเค้าแน่ๆ ก็คนที่ตัวเองชอบทำแบบนี้ใครๆก็ต้องเสียใจ
"แต่...อืม เปล่านะ"ทาร์เทหันหน้าเข้าจอทีวีอย่างนิ่งๆ ฉันก็รีบวิ่งไปที่สวนหน้าบ้าน เครียดดดดด จะตายอยู่แล้ว เฮ้อออออออ เหนื่อยชะมัด ทำไมต้องมาเป็นนายนะทาร์เท
ทาร์เทกลับไปตอนเกือบสองทุ่ม จะอยู่ทำเป็ดอะไรกัน ละตอนที่ทาร์เทกะนานปริศนาอยู่ยัยลิมานก็ไปเกาะแข้งเกาะขา ทั้งสองคนนั้นใหญ่ น่ารำคาณชะมัด แต่ทาร์เทก็ทำเฉยไม่พูดปล่อย

ให้เค้าแทะอยู่ได้ ไหนบอกชอบฉันทำแบบนี้ได้ไงหะไอ้บ้า
"แหม๋ พี่เค้าไม่น่ารีบกลับเลยนะค่ะพี่คาเมล เสียดายจังน่าจะทานข้าวเย็นกับเราด้วย"ยัยลิมานกระแดะพูด
"หรอออ พอดีฉันเป็นลูกเจ้าของบ้านก็เลยปล่อยให้ทานอาหารไม่ได้น่ะจ๊ะ"ฉันกระแดะตอบ
"เฮ้อออ อาบน้ำนอนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สวยเหมือนคนบางคนแถวนี้"ยัยลิมานสบัดก้นแล้วเดินขึ้นบันไดห้อง
"เธอ ว่าฉันหรอยัยลิมานตัวแสบ มานี้นะ จะตีให้ตายคามือเลย"ฉันตะโกนแล้วรีบขึ้นบันไดตามไป ฉันเปิดประตูเข้าห้อง ละรีบไปหยิบหมอนข้างฟาดใส่ยัยลิมาน ยัยลิมานหยิบตุ๊กตาใน

ห้องปาใส่ฉันอย่างเมามัน เกิดสงครามหมอนข้างกะตุ๊กตาในห้อง เสียงดังจนแม่ฉันรีบขึ้นมาดู และตหวาดพวกเราให้รีบอาบน้ำนอนเพราะพรุ้งนี้ต้องไปโรงเรียน ฉันกะยัยลิมานแบ่งกัน

นอนคนละฝั่ง ละเอาหมอนข้างกั่นกลางสูงเป็นเมตร
"กลัวฉันกัดหรือไงหะลิมาน"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ก็ใช่สิ ก็กลัวเธอน่ะกัดฉันไง"
"เดี๋ยวฉันจะกัดเธอตอนนี้ละ แง่งๆ"ฉันทำท่าเหมือนหมาจะกัดกัน ละก็มีเสียงตะหวาดจากแม่
"นี่ สองสาวจะนอนนอกระเบียงหรือไง นอนได้แล้วนะ"แม่ตะหวาดเสียงดังมาก
"ค่ะ นอนแล้วๆ"ฉันพูดพร้อมยัยลิมานแล้วก็ล้มตัวนอน

วันจันทร์อันแสนทุกข์ทน

น่าเบื่อๆ บ่าเบื่อ ทำไมต้องมาโรงเรียนพร้อมยัยลิมานด้วยนะ ละยังจะมีน่าไปควงแขนทาร์เทเดินฉาบๆอยู่ได้ น่าหมั้นไส้ชะมัด (อยากไปวิ่งไปควงมั้ง) อีตานี่ก็ให้เค้าแทะโลมอยู่ได้ ไหน

ชอบฉันไม่ใช่หรอไอ้คนหลายใจ ไอ้บ้า ไอ้หัวเถิง "ว้ายยยยยยยยย !!!!" ฉันร้องเสียงหลงก็สะดุดก้อนหินก้อนเท่าช้าง ทั้งสองคนหันควับมาหาฉัน ทาร์เททำหน้าตกใจส่วนนันลิมานทำหน้า

เออ ดีใจละมั้ง ทาร์เทแงะมือของลิมานออกแล้ววิ่งมาหาฉัน
"เป็นไร สะดุดก้อนหินหรอ เจ็บขาหรือเปล่า ลุกไหวไหม ฉันอุ้มนะ"ทาร์เทเอามือมาสอดที่เอวกะจะอุ้มฉัน
"เออ... ไม่เป็นไร เขาทะลอกเฉยๆไม่เจ็บไรมาก ปล่อยฉันเหอะน่าาา~~"ฉันแงะมือทาร์เทออกจากเอวแล้ว เดินกะเพกๆไปหยิบกระเป๋าที่ตกตอนสะดุด ทาร์เทเดินเข้ามาพยายามจะถือ

กระเป๋าให้
"ฉันถือให้นะ (^-^)"ทาร์เทยิ้มแล้วแย้งกระเป๋าในมือฉันไป แล้วอยู่ดีๆยัยลิมานก็วิ่งพรวดมาแซกฉันกะทาร์เท เอาฉันแทบหงายหลัง
"พี่ทาร์เท ปล่อยเค้าไปเหอะค่ะ แค่ทะลอกไม่ถึงกะขาหัก เขาหลุดหรอกค่ะ ใช่ไหมค่ะพี่คาเมล"ยัยลิมานทำหน้าแจ้นๆใส่ฉันแล้วทำตาขวางให้ฉันตอบคำถามตามที่เค้าคิด
"เออ เอากระเป๋ามาเหอะฉันไม่เป็นไรสักหน่อย ก็อย่างที่ลิมานพูดละ ไม่ได้ขาหัก เขาหลุด ถือกระเป๋าเองได้"ฉันยิ้มให้ทาร์เทแล้วรีบเร่งสปีดเท้าเดินนำหน้าพวกเค้า รู้สึกไม่ชอบเลยแหะแต่

เราก็ไม่มีสิทธิอะไรที่เทร์เทจะต้องมาช่วยสักหน่อย อย่างที่ลิมานพูดละถูกแล้ว ฉันเดินแบบสติสตางค์ไม่มีจนมาถึงสีแยกละฉันก็เดินไปอย่างไม่มีสติแล้ว...........รถมอไซค์ขี่สวนมาพอดี
"โครมมมม~~~โครมมมมมม"รู้สึกชาไปทั้งตัว ละก็เหมือนมีเลือดเต็มตัวไปหมดเลย ละเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก็คือเสียงของทาร์เท ละก็เสียงรถพยาบาล
"คาเมล คาเมล เธออย่าเป็นไรไปนะ คาเมลๆ"ละพอได้ยินฉันก็สลบไป


แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-12-21 18:33:23
sen-sen

sen-sen
#76
sen-sen
หน้าสมาชิก
22-10-2012 - 22:59:24

#76 sen-sen  [ 22-10-2012 - 22:59:24 ]




ไม่ได้เขามาอ่าน มาเม้นท์นานแว้วTAT

ขออภัยอย่าสูงน่ะ จิบิ

เข้ามาอีกทีก็ยังคงความสนุกเหมือนเดิม^-^

PM เหมือนเดิมน่ะค่ะ


แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-10-22 23:00:14

Phum H-99
#77
Phum H-99
หน้าสมาชิก
06-11-2012 - 19:40:29

#77 Phum H-99  [ 06-11-2012 - 19:40:29 ]




แนะนำนักแสดงใหม่

นิยายเรื่องนี้ไม่อัพบ่อยละนะค่ะเพราะงานเยอะมากๆแทบจะไม่มีเวลาเลย เปิดเทอมก็งี้ละค่ะ
จะเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมหรือเปล่า


เธอชื่อ ลิมาน



จะพยามอัพและสู้ต่อไปนะค่ะ


772542
#78
772542
หน้าสมาชิก
09-11-2012 - 21:40:28

#78 772542  [ 09-11-2012 - 21:40:28 ]





สนุกมากเลยค่ะ อัพเรวๆนะค่ะ ติดตามค่ะ จุบุจุบุ
มาแร้วบอกด้วยนะค่ะ PM งุงิๆ *.*



อีอ้วนรักอีผอม
Phum H-99
#79
Phum H-99
หน้าสมาชิก
10-11-2012 - 22:36:44

#79 Phum H-99  [ 10-11-2012 - 22:36:44 ]




quote :
จะจบแล้วจ้า ยังติดตามเหมือนเดมกันหรือเปล่า


ทำไมมืดจังเลย มืดไปหมดเลย เราลืมตาหรือเปล่านะ แสง แสงอะไรน่ะ ฉันเดินไปหาแสงที่เหมือนจะเดินมาหาฉันทุกอย่างที่แสงนั้นเดินผ่านจะสว่างไปหมด ที่นี้มันบ้านพีกต่างจังหวัดของทาร์เทนี้น่า บรรยากาศที่คุ้นเคยเพราะตอนเด็กๆฉันกับทาร์เทมาที่นี้บ่อยมากเพราะคุณย่าของเค้ารักฉันกะทาร์เทมาก แต่....เมื่อ 3ปี ที่แล้ว ท่านเพิ่งเสียไปด้วยโรคร้าย ทาร์เทร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนเพราะรักท่านมาก ฉันก็ร้องไห้ไม่แพ้ทาร์เทเลย ฉันแสบตามากเมื่อแสงนั้นมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันค่อยๆยี่ตามอง แสงนั้นเป็นรูปร่างคน ผู้หญิง ทำไมมันคุ้นจังเลย นี้คือ คุณย่า นั้นเอง คุณย่า คุณย่าท่านยังไม่ตาย
"คุณย่า !!"ฉันเรียกท่านด้วยความตกใจอย่างมาก ท่านยิ้ม ด้วยสีหน้าที่อบอุ่นอะไรอย่างนี้ ฉันคิดถึงรอยยิ้มนี้จัง ฉันพุ่งตัวเข้าหาท่านแล้วกอดท่าน อย่างแน่น
"คุณย่า คุณย่ายังไม่ตาย"คุณย่าเอามือลูบหัวฉันเบาๆอย่างที่เคยทำเมื่อก่อนแล้วจับไหล่ฉันแล้วพูดกับฉันเบาๆ
"คาเมลมาที่นี้ได้ไง บอกย่ามาหน่อย"คุณย่าพูด ฉันเงยหน้า หาท่าน
"ไม่รู้ค่ะ หนูมาอยู่ที่นี้ได้ไง หนูจำได้ว่า หนูถูกรถชน ใช่รถชน"ฉันสติแทบหลุด ฉันตายแล้วหรอเนี้ย ไม่นะไม่เอายังไม่ได้แต่งงานเลย ยังไม่มีคนมาขอเลย
"คาเมล ย่ามีอะไรจะพูดด้วยนิหน่อยน่ะ ไปนั่งที่ม้านั่งนั้นก่อนนะ"คุณย่าจับมือฉันแล้วพาไปนั่ง แล้วท่านก็เดินหายไปในบ้าน ฉันยัง งงอยู่เลย ทำไมฉันมาอยู่ที่นี้นะ ฉันถูกรถชนไม่ใช่หรอละทำไมมาอยู่ได้ละ ฉันงงอยู่ อยู่ดีๆคุณย่าก็มานั่งข้างหน้าฉัน ฉันตกใจแทบหล่นเก้ากี้
"คุณย่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ หนูตกใจหมดเลย"คุณย่ายิ้มแล้วยื่นสมุดโน้ต นี้มันคุ้นๆ อ่อออออ ของทาร์เทนี้น่า แล้วคุณย่าเอามาทำไม
"คาเมลกำลังสับสนใช่ไหม ดูนี้ละสิละจะหายสับสนนะ"คุณย่ายิ้มให้ฉัน
"สับสน หนูสับสนเรื่องอะไรละค่ะ หนูไม่สับสนเรื่องอะไรเลยนะค่ะ"
"คิดให้ดีๆถามใจตัวเองสิ ว่าสับสนอะไรกันแน่"
"ละถ้าหนูสับสนจริงๆ หนูจะต้องทำอย่างไงละค่ะ"
"อ่านสะสิ แล้วก็คิดดีๆว่าควรทำไงต่อไป ย่าพูดได้แค่นี้ละ ย่าต้องไปแล้ว ละฝากบอกทาร์เทด้วยนะว่าย่า...รักมันมาก"คุณย่าพูดจบก็เดินหายไปในบ้านแล้วไม่กลับออกมาอีกเลย ใช่ ฉันสับสนมาก สับสนกันเรื่องฉันกับทาร์เท อ่านใช่ต้องอ่าน ฉันเลื่อนสมุดเข้าหาตัวแล้วพลิกหน้า ฉันอึ่งเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันดูสมุดนี้เพราะทาร์เทไม่เคยให้ฉันดูแม้แต่น้อย เพราะในนี้มีแต่เรื่องของฉันเต็มไปหมดเลย ทั้งรูป ทั้งข้อความที่จะให้ฉันฟัง มีเพลงด้วย ตานี้มันแต่งแต่งเพลงให้ฉันหรอเนี้ย โรแมนติกเหมือนกันนะเรานะ ในนี้มีกุหลาบหกดอก ละก็ความหมายดอกแต่ละดอก แต่ละดอกเหี่ยวเฉาหมด ตานี้วาเลนไทน์ทุกปีคิดจะซื้อกุหลาบให้ทุกปีละทำไมไม่ให้ละ อีตาบ้า!! บ้าที่สุดเลย ฉันนั่งอ่านไปร้องไห้เพราะรอยยิ้มไปด้วย ฉันไม่สับสนอะไรอีกแล้วไม่สับสนแล้ว คนที่รักฉันมาโดยตลอดก็คือ ทาร์เท ใช่ทาร์เท ละอาการที่ฉันไม่ชอบที่ทาร์เทไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเดินกับคนอื่นเพราะ ฉันรักทาร์เท ฉันรักเค้ามาตลอดรักทาร์เท ใช่ต้องกลับไป ฉันต้องกลับไปบอกว่าฉันรักเค้า

"ไม่ไหวแล้ว หัวใจไม่เต้นแล้ว เอาเครื่องมาเร็วๆ 1.2.3 1.2.3 1.2.3"ในห้อง I.C.U มีแต่เสียงบั้มหัวใจสนั่นไปหมด ละก็มีเสียง "ตืดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"พยาบาลจดเวลาด้วยนะ ผมจะออกไปบอกญาติของเค้าเอง"เวลาเสียชีวิตคือ 9.59น. หมอออกจากห้องมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี แล้วส่ายหน้า ทุกอย่างมีแต่เสียงร้องไห้ ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ละก็ทาร์เท พยาบาลกำลังจะเปลี่ยนชุด ละจะถอดเครื่องช่วยหายใจละทันใดนั้น
"เฮือก..... เฮือก...." ฉันลืมตา พยาบาลสะดุ้ง ตกใจกันเป็นแถบ ละก็มีพยาบาลคนนึ่งวิ่งไปเรียกหมอ
"คุณหมอ คุณหมอ คนไข้ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ"หมอวิ่งเข้ามาตรวจชีพจรของฉัน ฉันเหมือนคนเกิดใหม่ตายแล้วฟื้นชั่งไม่น่าเชื่อจริงๆแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว ฉันขาหัก สมองไม่กระทบอะไรมากยังจำเรื่องที่ผ่านมาได้ทั้งหมดทั้งเรื่องความในใจของตัวเองด้วย ฉันพักที่โรงพยาบาลได้หนึ่งอาทิยต์ หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาทาร์เทมาเยี่ยมตลอดเลยแต่ก็ยังผ้วงยัยลิมาน มารหัวใจฉันมาด้วย ทาร์เททั้งป้นข้าวป้อนน้ำพาไปเดินโน้นเดินนี้ รอบโรงพยาบาล ถึงหมอจะห้ามก็เถอะฉันเป็นคนขอร้องเอง พอหมอเจอก็จะโดนเอ็ดตลอด ก็มันน่าเบื่อจะตายไป อยากถอดเฝือกจะแย่อยู่แล้ว(T-T)คันก็เกาลำบาก
"ไงครับ น่าจะกลับบ้านได้แล้วละครับดีใจด้วยนะครับ"กลับบ้านหรอ กลับบ้าน เย้ๆๆๆ ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว
"ยังกลับไม่ได้ครับ"ทาร์เทเถียงหมอ
"เห้ย ทาร์เทไหงนายพูดงี้อะฉันอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้วนะ"ฉันรีบเถียงกลับ
"ใครจะดูแลละ คุณป้าก็มีงานที่บ้านต้องทำอีกใครจะคอยดูเธอกันละ อยู่โรงพยาบาลยังมีพยาบาลคอยดูแลเธอนะ ยัยบ๊อง"ทาร์เทพูดแล้วเอามือมาตีที่เฝือกฉัน
"โอ้ย~~ เจ็บนะ"ฉันร้องเสียงหลง
"ลิมานดูเองค่ะ"ลิมานที่คิดว่าไมาน่าจะมีตัวตนก็พูดแทรก
"ลิมานดูแลพี่คาเมลได้ค่ะ พี่ทาร์เทจะได้ไม่ต้องมาหาที่โรงพยาบาลทุกวัน"
"พี่ไม่ได้บังคับให้มากะพี่ซักหน่อยนะลิมาน"ฮ่าาา สะใจทาร์เทนายพูดได้ถูกใจมาก เอาใจไปเลย ฮ่าาา
"พี่ทาร์เทละก็"ยัยลิมานบิดตัวแล้วก็เอามือไปตบที่หลังของทาร์เท
"ไม่ต้องลำบากกันหรอกครับอยู่ที่นี้มีพยาบาลคอยดูแลแน่นอนครับ"หมอใจย้ายยยยอะ ฉันอยากกลับบ้านฉันอยากกลับบ้าน
"ลิมานจ๋า รับโทสัพด้วยจ๋า~~~~~"เสียงโทรสัพยัยลิมานดัง เสียงกะแดะชะมัด ตั้งมั้งจะดีไหมเรา คาเมลสุดสวยรับโทสัพด้วย เอามั้งๆ
"ฮัลโหล แม่หรอ มีไรค่ะ อะไรนะแม่!!!!! ไม่เอาหนูจะอยู่ที่นี้หนูไม่กลับ แม่ๆๆๆอย่าเพิ่งวางสิแม่"ยัยลิมานทำหน้าเศร้า
"พี่ทาร์เท แม่ลิมานให้กลับบ้านอะ พอดีแม่ขอย้ายกลับน่ะ อดไปเที่ยวกันเลยนะค่ะ"อะไรไปทงไปเที่ยวอะไรกัน ไม่เห็นบอกฉันเลย ดีแล้วรีบๆกลับไปเลยฉันจะได้บอกรักทาร์เทของฉันมั้งยัยลิมาน กลับไปเลย
"น่าเสียดายจัง พี่อุตส่าห์วางแผนเอาไว้แล้วสะด้วย น่าเสียดาย ถ้าวันไหนมาอีกพี่จะพาไปละกันนะ"ทาร์เททำหน้าเสียดาย อะไรมีเสยดงเสียดายด้วยหรอ จะตามไปอยู่กะเค้าเลยมะ ไปสิ ไปเลย ไอ้บ้า ไอ้เจ้าชู้ ไอ้~~~~~
"จะไปอยู่กะลิมานก็ได้ ฉันดูแลตัวเองได้"ฉันสะบัดหน้าแล้วทำหน้าเชิดๆใส่ อารมณ์เสียย่ะ
"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับต้องการอะไรกดกริ่งเอานะครับเราจะส่งพยาบาลมาดูแล"หมอกับพยาบาลอีกสองคนเดินออกจากห้อง
"จริงหรอ ดูแลตัวเองได้หรอ อือออ งั้นฉันไปดีกว่า"ทาร์เทจับมือยัยลิมานแล้วก็เดินออกไปต่อหน้าต่อตาฉัน เห้ย!! เอาจริงเดะ เออไปเลยไปๆ อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะไอ้บ้า
"ปั้ง!"เสียงปิดประตูดังลั้น ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ คนอะไรไหนบอกชอบไงไหนบอกรักไง
"ไอ้บ้าหัวเถิงเอ้ยยยยยยยยย"ฉันตะโกนเพราะเก็บไม่ไหวจริงๆ
"ปั้ง!!"เสียงปิดประตูเล่นสะฉันตกใจ ใครอะ ทาร์เทหรอ เค้ากลับมาหรอ ฉันพยายามชะโงกหน้าไปดู
"คาเมลลูก แม่มาเยี่ยมน่ะ"หะ แม่ แม่เองหรอ เราคิดมากเค้าคงไม่กลับมาหรอก ก็เราปฏิเสธความรักของเค้าไปแล้วจะกลับมาดูแลเราก็คงไม่ได้แล้วสิ แถมยังไปไล่ให้เค้าไปกะยัยลิมานอีกเรานี้มันโง่จริงๆเลย
"แม่เองหรอค่ะ ตกใจหมดเลยปิดประตูสะดังเชียว"ฉันพูดกับแม่ด้วยน้ำเสียงเหมือนคนไม่มีแรง
"คิดว่าแม่เป็นทาร์เทหรอจ๊ะ แม่ตกใจเพราะคำว่าหัวเถิงนี้ละ"แม่ยิ้ม
"อะไร ละทำไมหนูต้องคิดว่าเป็นหมอนั้นด้วยละค่ะแม่ละก็"ฉันรีบเอามือไปหยิบรีโมทแล้วนั่งดูเงียบๆ
"นี้ คาเมลลิมานจะกลับแล้วนะลูก"
"หนูรู้แล้วค่ะ"
"ละไม่บอกลาน้องหรอ"
"บอกไปแล้วค่ะ"ฉันบอกไปตอนไหนละเนี้ย มีแต่คำว่าไปให้ไกลๆ อ่อ คำบอกลาฉันไปให้ไกลๆ
"ทาร์เทคงจะไปด้วยละมั้ง"
"ไปส่งที่สนามบินน่ะหรอค่ะ"
"ทาร์เทไม่ได้บอกลูกหรอ ว่าเค้าน่ะ จะต้องย้ายโรงเรียนตามคุณพ่อไปทำงานด้วยน่ะ"
"อะไรน่ะค่ะ!!!!"ฉันตกใจแทบตกเตียง ย้ายโรงเรียน แต่มอหกแล้วจะย้ายทำไม ต้องตามคุณลุงไปหรอ ไม่เอานะฉันยังไม่ได้บอกความรู้สึกของฉันเลย ทำไม่ไม่บอกกันบ้างเลย อีตาบ้าเอ้ยยยยยย จะปล่อยไปแบบนี้หรอ จะไม่ฟังคำตอบของฉันเลยหรอ
"ไปวันไหน กี่โมงค่ะแม่"
"เห็นบอกว่า พรุ่งนี้ เครื่องบินเที่ยวเช้าละมั้ง แม่ก็จำไม่ค่อยจะได้น่ะ"เที่ยวเช้าเลยหรอ เร็วไปแล้วนะ เร็วไปแล้ว ตาบ้าเอ้ยยยยยยยยย
"แม่กลับไปเถอะค่ะ หนูอยู่ได้ นะค่ะ"ฉันขอร้องให้แม่กลับบ้าน เพราะอยากอยู่คนเดียวมากเลยตอนนี้
"อยู่ได้หรอ ขายังเจ็บอยู่เลยนะคาเมล"
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"ฉันยิ้มให้แม่
"ก็ได้ จ๊ะ"แม่ค่อยๆเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลอาบแก้มฉันไปหมด ฉันเนี้ยมันโง่จริงๆเลย ทำไมชอบไม่บอกชอบไปเลยละยัยโง่ บอกไปก็จบ แม่บอกไปอย่างไงทาร์เทก็ต้องไปเรียนที่ต่างประเทศอยู่ดีนั้นละ แค่บอกก็พอแล้วแค่บอก


แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-12-21 18:29:50

772542
#80
772542
หน้าสมาชิก
10-11-2012 - 22:56:04

#80 772542  [ 10-11-2012 - 22:56:04 ]





ติดตามค๊า
สนุกมากเลยค่ะ
สู้ๆนะค่ะ ^^



อีอ้วนรักอีผอม

ลงข้อความได้เฉพาะสมาชิก
ต้องสมัครเป็นสมาชิกและ login เข้าสู่ระบบก่อนถึงจะสามารถลงความเห็นได้
เข้าสู่ระบบสมัครสมาชิก



โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายส่วนบุคคนก่อนเริ่มใช้งาน [นโยบายส่วนบุคคล]
ยอมรับ