ตอนที่  6    
  ริน  :  สา!  ทำไมเธอไม่บอกแม่เธอล่ะ  นี่ถ้าไอ้โรคจิตนั่นกลับมาทำร้ายเธอจะทำยังไง มาริสา  :  ฉันไม่ปล่อยให้มันฆ่าตายง่ายๆ หรอกน่า ริน  :  ดูพูดเข้า!  ไม่ปล่อยให้ฆ่าง่ายๆ แล้วเมื่อคืนมันอะไรกัน  นี่ถ้าแม่เธอกลับมาไม่ทัน ป่านนี้ฉันคงได้ไปงานศพเธอแล้วมั้ง    
  มาริสา  :  ริน! ถ้าฉันเป็นอะไรไป...  เธอช่วยดูแลแม่ฉันด้วยนะ ริน  :  ดะ... เดี๋ยว...  อย่าพูดบ้าๆ แบบนี้สิ! มาริสา  :  แห่ะๆ ว่าแต่เธออ่านบันทึกของฉันจบรึยัง    
  ริน  :  นี่เธอยังห่วงเริ่องบันทึกอีกเหรอ  เชื่อเธอเลย...เธอว่างมากรึไง ถึงได้เขียนเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนั้น    
  มาริสา  :  ใครว่าฉันเขียน...  แต่...เอ่อ...จริงๆ แล้วฉันเขียน...หรือว่าไม่ใช่  เอาเป็นว่าเขียน แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขียนน่ะ    
  ริน  :  เฮอะ! ตัวเองเขียนแล้วไม่รู้เนี่ยนะ  ท่าจะบ้าจริงๆ นี่เธอยังเชื่อว่ามีแวมไพร์อยู่ในโลกนี้อีกเหรอ    
  ริน  :  โอ๊ย สา!  เธอแยกแยะจินตนาการกับความจริงไม่ออกแล้วหรือไง  เธอคิดว่าจะมีคนตายลุกขึ้นมาจากหลุมมากินเลือดคนได้รึ  คนตายตัวเย็นชืดเนี่ยนะ... แวมไพร์...   
  มาริสา  :  เดี๋ยวริน!  ฉันไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นจริงๆ นะ  อย่าเพิ่งโกรธสิ!    
  ริน  :  ก็แล้วแต่เธอนะ  ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว ไม่งั้นจะเสียเวลามากกว่านี้ มาริสา  :  (╥﹏╥)     บ้านแอมมิเลีย  
  แอมมิเลีย  :  พอล!  แซม!  ..  พระเจ้า! พวกคุณมาที่นี่ได้ยังไง  เหลือเชื่อจริงๆ ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนว่าพวกคุณจะมา  อ๊ะ! ฉันลืมไปว่าพวกคุณยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านฉัน...ตั้งแต่ฉันย้ายมาจากอเมริกานี่!    
  พอล  :  ดีใจที่ได้เจอคุณอีกแอม แอมมิเลีย  :  ฉันก็ดีใจที่ได้เจอคุณอีก...  ฮิๆ    
  แอมมิเลีย  :  คุณเปลี่ยนไปมากเหลือเกินพอล  คุณดู... ว้าว! ฉันไม่รู้จะพูดยังไง เอาเป็นว่าคุณเปลี่ยนไปมากกว่าที่ฉันคิดซะอีก คุณดู...ดูดีมาก พอล  :  ขอบคุณ... คุณก็สวยขึ้นมากเลยล่ะ แอมมิเลีย  :  แล้วนี่คุณจะมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนล่ะ พอล  :  ตอนนี้ครอบครัวเราอยู่ในช่วงท่องเที่ยวนะ  ผมกับแซมแยกออกมาเดินทางกันเอง   
  แอมมิเลีย  :  ดีใจที่คุณกลับมานะ แซม แซม  :  นึกว่าจะลืมฉันซะแล้ว 
แอมมิเลีย  :  ฮิๆ ไม่หรอกน่า     ในขณะเดียวกันที่บ้านของมาริสา  
  บาทหลวงโช  :  มาริสา!  ดีใจที่ได้เจอหนูอีก มาริสา  :  เอ่อ.. ขอโทษนะคะ  เราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนหรือคะ   
  บาทหลวงโช  :  นี่หนูจำพ่อไม่ได้เหรอ  พ่อ..บาทหลวงโชไง มาริสา  :  ขอโทษนะคะ  หนูจำไม่ได้จริงๆ ว่าเราเคยเจอกันมาก่อน บาทหลวงโช  :  มาริสา  นี่หนูจำอะไรไม่ได้เลยรึ!   
  มาริสา  :  หนู...จำอะไร...  คุณพ่อพูดเรื่องอะไรกัน... หนูไม่เคยพบคุณพ่อมาก่อน แล้วจะให้หนูจำได้ยังไงละคะ  ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อน   
  มาริสา  :  อะไรของคนพวกนี้นะ...   ตึ่ง......ตึ่ง......  <--- เสียง msn   
   
  Vin111  :  หวัดดีมาริสา 
Marisa  :  คุณเป็นใคร? Vin111  :  เป็นคำทักทายที่แปลกไปซักหน่อยนะ  แต่คุณยิ่งแปลกกว่าที่ยอมคุยกับคนที่ไม่รู้จัก 
Marisa  :  ชีวิตฉันเจอเรื่องแปลกมาพอแล้ว ถ้าฉันจะกลายเป็นคนแปลกอีกจะเป็นไรไป  บอกมาซิว่าคุณเป็นใคร Vin111  :  น่าเศร้าใจนัก   คนเราลืมกันได้เร็วขนาดนี้ 
Marisa  :  โทษนะ! แต่ฉันไม่รู้จักคุณสักนิด แล้วจะลืมคุณได้ยังไง Vin111  :  คุณจำผมไม่ได้จริงอ่ะ 
Marisa  :  ขอร้องล่ะ  ฉันจำคุณไม่ได้  ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้จักคุณหรือเปล่า  บอกมาซะทีเถอะ! Vin111  :  ผมเป็นเพื่อนของคุณไง!  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ  คุณเป็นไงบ้าง 
Marisa  :  เรา... เคยเจอกันด้วยเหรอ Vin111  :  แน่นอน 
Marisa  :  เมื่อไหร่  ที่ไหน  แล้วคุณชื่ออะไร Vin111  :  หลายเดือนมาแล้ว  ไม่อย่างนั้นคุณจะได้ msn ผมมาได้ยังไง 
Marisa  :  บอกตรงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าได้ msn คุณมาได้ไง Vin111  :  ก็คุณให้ผมเอง... เราเจอกันตอนที่คุณหาข้อมูลเรื่องแวมไพร์ 
Marisa  :  นั่นไง! ต้องเป็นเรื่องเมื่อสามเดือนก่อนแน่  ฉันหาข้อมูลทำรายงานแล้วเจอคุณใช่มั้ย Vin111  :  คุณก็จำได้แล้วนี่  
Marisa  :  ว่าแต่คุณชื่ออะไรล่ะ Vin111  :  วินเซนต์... 
Marisa  :  (ชื่อตรงกับในบันทึกของฉันเลยแฮะ (_ _。) ) แล้วคุณหายไปไหนมา ไม่เห็นคุณออนไลน์หลายเดือนแล้ว Vin111  :  ผมออกท่องเที่ยวน่ะ 
Marisa  :  จริงอ่ะ!  แล้วไปที่ไหนมาบ้างล่ะ Vin111  :  หลายที่  แต่เล่าให้ฟังยากซักหน่อย 
Marisa  :  ทำไมล่ะ  หรือว่าคุณไปมาหลายประเทศซะจนเล่าไม่ถูก Vin111  :  ก็คงจะเป็นแบบนั้น 
Marisa  :  ฟังเหมือนคุณไม่สนุกกับการเดินทางของคุณเลยนะ Vin111  :  คุณจะแปลกใจมั้ยถ้าผมตอบว่าใช่!  มันน่าเบื่อ... เงียบเหงา... 
Marisa  :  นี่คุณไปเที่ยวนะ  แต่คุณกลับบอกว่าเบื่องั้นเหรอ คุณนี่แปลกจริงๆ ว่าแต่คิดอะไรล่ะถึงได้ออนไลน์มาคุยกับฉัน Vin111  :  คิดถึงคุณน่ะสิ...  ผมอยากคุยกับคุณ 
Marisa  :  คิด...คิดถึงฉันรึ!  คุณอยากคุยกับฉันเนี่ยนะ!  มันสนุกกว่าท่องเที่ยวรึไง Vin111  :  แน่นอนที่สุด  แล้วคุณล่ะ  อยากคุณกับผมหรือเปล่า 
Marisa  :  ไม่รู้สิ! Vin111  :  หมายความว่าไง  "ไม่รู้" 
Marisa  :   Vin111  :  เฮ้!  คุณยังอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า 
Marisa  :  ยังอยู่ๆ  คือ.. ฉันบอกตรงๆ นะ  ฉันไม่เชื่อว่าคุณอยากจะคุยกับฉันจริงๆ... คือฉันรู้ว่าฉันเป็นคนจริงจัง  ดังนั้น... ฉันอยากจะคุยกับคุณโดยไม่ต้องผ่านทาง msn แบบนี้  คือฉันอยากจะถามคุณเรื่องเมื่อสองสามเดือนก่อน... ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนล่ะ.. ประเทศอะไร... Vin111  :  ...  ผม...ผม...อยู่ที่....    
Vin111  >>>  Log Out  มาริสา  :  หายไปแล้ว  เกลียดจริงๆ เลย  คุยอยู่ดีๆ ก็หายตัวไปเนี่ย!   ขณะเดียวกัน...  
  
  
  แซม  :  มาริสา...   
ตอนที่  7  หน้า  32  เรปที่  631  ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 
 Ps. จาก  จขกท. ถึงผู้อ่านทุกท่าน...     
      เนื่องจากตอนนี้  จขกท. ต้องแต่งนิยายอีกหนึ่งเรื่อง (ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้)  ทำให้จากปกติ วันนึงอัพได้ 2-3 ตอน
 อาจจะเหลือวันละ 1-2 ตอน  แต่จะพยายามเอาลงให้อ่านทุกวันนะค่ะ  ต้องขออภัยมา ณ. ที่นี่ด้วย
 และหากไม่มีข้อผิดพลาดนิยายที่แต่งอยู่อาจได้รวมเล่ม ถ้าเป็นหนังสือเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบ... อย่าลืมอุดหนุนกันด้วยนะคะ  โฮ่ๆ 
