ตอนที่ 5 
คาเพลล่า : แก...เป็น...ใคร!!!! แซม : วินเซนต์ คอนเตส .. เจ้าคือคาเพลล่าใช่มั้ย
คาเพลล่า : เจ้า... ต้องการอะไร แซม : ข้ามาตามหาริมม่อน นายของเจ้า เขาอยู่ที่ไหน
คาเพลล่า : นายข้า...ริมม่อน... เจ้านายผู้น่าสงสาร ริมม่อนไว้ใจเกินไป แซม : มันเกิดอะไรขึ้นคาเพลล่า ริมม่อนเชื่อใจใคร
คาเพลล่า : อะเคอร์นาส... 
คาเพลล่า : อะเคอร์นาสทรยศ... มันสังหารนายท่าน แต่ข้าหนีมาได้ แซม : อะเคอร์นาสทำแบบนั้นทำไม หรือเพราะเขาต้องการแย่งกุญแจไปจากริมม่อน
คาเพลล่า : ไม่! ข้าไม่รู้! ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น 
แซม : บ้าฉิบ!
ณ. ใจกลางป่า 
พอล : ดีใจจังที่ได้กลับมาอีก (^O^) แซม : นายมาก็ดีแล้ว... นายเจออะเคอร์นาสหรือเปล่า
พอล : ใจเย็นแซม... ให้ฉันพักเหนื่อยก่อนไม่ได้หรือไง ใจร้อนเกินไปแล้วมั้งพี่ชาย แซม : งั้นไปที่ที่พักแล้วนายค่อยเล่าแล้วกัน...
แซม : ตาย! อะเคอร์นาสตายแล้วเหรอ! บ้าฉิบ! ทำไมตายกันเร็วนักวะ!
พอล : แบบนี้ก็หมายความว่าคาเพลล่ามันโกหกเราน่ะสิ! แซม : ป่านนี้มันคงหนีไปแล้ว... แสดงว่ากุญแจต้องอยู่กับมันแน่ๆ
แซม : ถ้างั้นเราก็ตามหาทั้งคาเพนล่า และประตูพร้อมกันเลย!
พอล : อืม.. ฉันก็ว่างั้น ถ้าเราเจอคาเพลล่าแล้วบังคับให้มันเอากุญแจไพโทรนัสคืนมา เราก็จะรู้ที่อยู่ของประตูไพโทรนัสด้วย แซม : ก็ดี.. หวังว่ามันคงจะหนีเราไปได้ไม่ไกล ...
พอล : แห่ะๆ.. แซม : ยิ้มแบบนี้... มีอะไรอีกล่ะ ฉันอยากนอนเต็มทีแล้ว
พอล : ฉันรู้ว่าตอนนี้เรากำลังเจอปัญหา.. แต่...เอ่อ...ไหนๆ เราก็มาโลกนี้แล้ว นายคงไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะ...จะ...เอ่อ...ไป... แซม : ไปหาแอมมิเลีย
พอล : แฮ่ะๆ (｡･ω･｡) 
แซม : เพื่ออะไรล่ะ... นายจะกลับไปสร้างความสัมพันธ์แล้วทำให้เธอเสียใจอีกครั้งตอนที่รู้ว่านายจะต้องกลับอิมโมทาริสงั้นรึ
พอล : อะไรกัน! ... นายจะบอกว่าฉันไปหาแอมมิเลียไม่ได้... แต่นายทำได้ใช่มั้ย !? แซม : ทำ...? ทำอะไร... นายคงไม่คิดว่าฉันไปหาแอมมิเลียหรอกนะ
พอล : เปล่า! ฉันไม่ได้หมายถึงแอมมิเลีย... อย่าบอกนะ! ว่านายไม่ได้ไปหาเธอทันทีที่นายกลับมาที่นี่ แซม : ไปหาใคร นี่นายคงไม่คิดว่าฉันไปหามาริสาใช่มั้ย...ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไปหาเด็กคนนั้น
พอล : ฉันยังไม่ได้พูดถึงมาริสาเลยนะแซม... แซม : ฉัน....! ( -`д´-) ฉัน! นายคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นงั้นเหรอ ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน
พอล : เฮ้อ.. นายคิดว่าไม่มีใครเห็นรึไง ตอนที่นายอยู่อิมโมทาริส นายน่ะเอาแต่เงียบและทำหน้าเหมือนคนจะขาดใจตาย ไม่ยอมพูดจากับใครอย่างกับคนอกหักไม่มีผิด แซม : เฮอะ! ฉันเนี่ยนะ... การที่เรานั่งเงียบไม่ได้หมายถึงอาการอกหักเสมอไปหรอกน่า ฉันอาจจะคิดถึงเรื่องอื่นก็ได้
พอล : แล้วรูปผู้หญิงที่นายวาดในห้องล่ะ แซม : นี่นายแอบเข้าไปในห้องฉันรึ!
พอล : เปล่า! ฉันดันไปเห็นตอนแม่บอกให้ไปเก็บผ้าห่มมาซัก ภาพวาดอยู่บนโต๊ะนั่น ฉันว่ามันเป็นรูปของมา... แซม : ไม่ใช่รูปของใครทั้งนั้น! ฉันวาดแก้เซ็ง นายอย่ามั่วเดาส่งสิ
พอล : แล้วที่นายบอกขอบคุณพ่อที่ไม่ยอมพูดถึงมาริสาให้อาวุโสรู้ล่ะ แล้วไหนจะการตอบรับงานนี้แบบไม่คิดหน้าหลังอีก แซม : นั่นเพราะฉันอยากช่วยครอบครัวของเรา
พอล : ไม่ใช่เพราะอยากกลับมาที่นี่หรอกเหรอ 
แซม : พอล! ฉันรับงานนี้ก็เพราะอยากช่วยทุกคน นายคิดว่าฉันทำเพราะอยากจะมาโลกบ้าๆ ใบนี้รึ
พอล : เปล่า โทษที ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซักหน่อย...ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่านายอยากช่วยทุกคนจริงๆ 
แซม : นายรู้ก็ดี แล้วอย่าพูดแบบนั้นอีก
แซม : เฮ้อ.. ช่างเถอะ! นายมีสิทธิจะคิดอย่างนั้น เอ้า! ก็ได้ เราจะไปหาแอมมิเลียกัน แต่นายต้องสัญญากับฉันก่อนว่านายจะไม่พูดเรื่องงานของเราให้แอมมิเลียหรือวิลลี่ฟัง
พอล : ขอบใจแซม... ขอบใจพี่ชาย !!! แซม : นายไปพักผ่อนเถอะ
พอล นายนี่น่าอิฉาจริงๆ ที่สามารถพบกับแอมมิเลียได้ แต่ฉันกลับทำได้เพียงเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ ในความมืด 
แซม : ผมคิดถึงคุณ...
คำพูดแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบล่องลอยไปตามสายลม และจางหายไปในความมืดมิด... ตอนที่ 6 หน้า 31 เรปที่ 617 
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
แหม!! น้อยใจแทนแซมอะ
อ่านที่ยาวเลย อิอิ 
โว้ววว~ !!!
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก