น่าหนุกนี่ขอเล่ามั่งนะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราว่าขนลุกที่สุดเท่าที่เคยเจอ (ขอบอกไว้ก่อนว่าเรื่องมันยาวต้องเล่าตั้งแต่เริ่มไม่งั้นอาจงง)

เริ่มเลยละกัน...

      เรื่องมีอยู่ว่าตอนปีหนึ่ง(เทียบกับสายสามัญก็ประมาณ ม.4)ที่ รร.ยังมีเรียนวิชาลูกเสืออยู่น่ะ แล้วมันต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ(ไม่ได้อยากไปเลยบอกตามตรงT^T) ซึ่งค่ายที่ว่าเป็นค่ายทหารอยู่ติดเขา ชื่อค่ายอะไรไม่รู้ลืมไปแล้ว(มันตั้งสามปีมาแล้วเลยลืมชื่อ) ไปถึงครูฝึกเขาก็บ้าพลังๆ ถึงปุบก็จับแยกหมู่ จับฝึกซ้ายหันขวาหันอยู่ทั้งวัน วันนั้นทุกคนเหนื่อยมาก พอตกเย็นครูพวกก็พาไปที่พัก ให้พวกลูกเสือจะกลุ่มกันเองเพื่อเลืือกห้องพัก(แยกชายหญิงนะแต่นอนตึกเดียวกัน) เราก็จับกลุ่มกันกับเพื่อนในห้องเรียน ทั้งกลุ่มมีมติเป็นเอกฉันฑ์ให้เราเป็นคนไปจับกุญแจเอาห้องพัก(ค่ายนี้ใช้ระบบพึ่งดวงน่ะ ใครได้พักชั้น1ก็เป็นห้องแอร์ ส่วนชั้น2-3เป็นห้องพัดลม) หมารยเลขห้องพักที่เราจับได้คือ 103 เพื่อนในกลุ่มดีใจกันใหญ่ ได้ชั้นหนึ่งห้องสาม(ก็ห้องแอร์นิ - -)ในขณะที่เรารู้สึกทะแม่งๆตั้งแต่จับได้ละ แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนรู้สึกได้เลย หลังจากที่ได้ห้องพักกันแล้วครูฝึกก็ให้เอาของไปเก็บที่ห้องพักแล้วเปลี่ยนชุดเพื่อทำการฝึกต่อในช่วงค่ำ ภายในห้องพักที่เลือกได้ก็สุดจะบรรยาย ไม่ใช่ว่าสกปรกหรือทรุดโทรมอะไรหรอก มันเหมือนห้องเช่าทั่วไปนั่นแหละ โชนแรกตรงทางเข้าขวามือเป็นห้องน้ำกันห้องว่างเล็กๆไว้ใช้แต่ตัวมั้งห้องหนึ่ง เปิดประตูเข้าไปอีกเป็นห้องนอน มีเตียงเดี่ยว สองเตียง(คนที่จะพักมีสิบคน) ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก(หันหน้าเข้าหาเตียง เหมือนในเรื่องบุปผา ราตรีน่ะ) โต๊ะกระจกที่เดินพ้นประตูไปได้ไม่เท่าไรก็จะเห็นเงาตัวเองสะท้อนออกมา ทีวีโบราญรุ่นไหนไม่รู้จอ 20 นิ้วตั้งอยู่ในห้อง พื้นห้องเป็นหินอ่อนสิขาวสะอาดตาไร้รอยเปื้อน ถัดไปเป็นระเบียงแคบๆไว้ตากผ้า ทุกคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็พากันไปหาขนมกินข้างล่าง(แม้ค่ายจะดูกันดารแต่รถเข็นขายขนมก็ยังเข้าถึง) เพื่อนบ้างคนที่ยังไม่เสร็จเราก็ให้กุญแจห้องไว้กับมัน ให้คนสุดท้ายที่จะออกจากห้องเป็นคนปิด พอคนสุดท้ายที่ออกจากห้องเอากุญแจห้องมาคืนเรา มันท่าทางตื่นๆลุกลี้ลุกลนแปลก เราเลยถามมันว่าเป็นอะไร มันบอกว่าตอนจะออกจากห้องเหมือนมีคนจ้องมันข้างหลัง เราเลยว่ามันฟุ้นสร่างเอาเองก่อนเอากุญแจไปเก็บแล้วไปฝึกต่อ วันแรกของการฝึกเล่นเอาเราจับไข้เลย พอตกกลางคืนประมาณห้าทุ่มครึ่งครูฝึกพากลับมาที่พัก เพื่อให้พวกลูกเสืออาบน้ำเข้านอนกัน พอห้องเราอาบน้ำเสร็จ ก็จะพากันนอน เราเลือกนอนเตียงที่อยู่ใกล้โต๊ะกระจก(เพราะมันนิ่มกว่าอีกเตียง) ส่วนพวกที่เหลือพากันนอนเบียดกันที่พื้นเพราะกลัวเรื่องที่เพื่อนที่ออกจากห้องคนสุดท้ายเล่าให้ฟัง เราเลยแกล้งว่า อย่าให้เตียงว่าง ไม่งั้นอาจจะมีคนแฝงกายเข้ามานอนด้วย(การแหย่เพื่อนเป็นความสุขส่วนตัวเราน่ะ) แทนที่จะมีคนขึ้นมานอนบนเตียงพวกมันกลับเอาสัมภาระทั้งหลายแหล่ขึ้นมากองบนเตียงแทน คนที่กลัวหน่อยก็ขึ้นมานอนเบียดเรา พอจะนอนพวกเพื่อนก็พากันสวดมนต์(เคารพเจ้าที่กันดีจังเนอะ) เราก็สวด สวดเสร็จเราเลยถือโอกาศขอเจ้าที่เจ้าทางแถวนั้นว่า วันนี้พวกหนูเหนื่อยมาก ขอให้คุ้มครองให้พวกหนูหลับสบาย อย่าให้อะไรมารบกวนจนกว่าจะเช้านะคะ ขอเสร็จก็กราบๆๆ เพื่อนที่ได้ยินก็มองหน้าเราเหวอๆ แล้วให้เราไปปิดไฟ(พวกมันกลัว เพราะถ้าจะปิดไฟต้องเดินผ่านกระจก)พอเอาเข้าจริงพวกมันดันไม่นอน ไอ้ห้องข้างๆก็หน้ารำคาญไม่รูกรี๊ดก๊าดอะไรของมัน แต่สักพักมันก็เงียบ เราเลยได้หลับจริงๆ พอเช้าวันรุ่งขึ้น ลูกเสือคนอื่นๆพากันมองหน้าคนที่นอนห้องเรากันแปลกๆ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร ตอนกลางวันพักกินข้าวเพื่อนห้องเราที่ไปพักคนละห้องก็มาเล่าให้เราฟังว่า "ประมาณตีสาม มีคนไม่ยอมนอนแล้วส่งเสียงดัง ครูฝึกเลยเรียกลงมาทำโทษแล้วมีอยู่ห้องหนึ่งไม่ยอมลงมา ครูฝึกเลยขึ้นไปตามแต่ห้องก็ล็อค ครูฝึกทั้งถีบประตูทั้งด่าให้ออกมาห้องแกก็ไม่มีใครออกมา เสียงตอนที่ครูฝึกด่าห้องแกก็ดังมากนะ พวกข้างล่างได้ยินกันชัดเจนเลย ตอนแรกก็มีครูฝึกคนเดียวขึ้นไปตามเกือบครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีใครออก คราวนี้ครูฝึกอีกสองคนก็ขึ้นไปช่วยกันด่า และถีบประตูก็ไม่ีใครออกมาเปิด จนครูฝึกเลิกด่าแล้วลงมากันหมด ถึงมีคนลงมากัน พอเ็ห็นมีคนลงมาครูฝึกก็เตือนๆแล้วปล่อยให้ไปนอนต่อ" พวกที่ห้องเราเลยแย้งว่า ถ้าจะขนาดนั้นพวกเราก็ลงมาตั้งแต่เขาเรียกปรี๊ดแรกแล้วเพราะพวกเรายังไม่นอน ตีสามพวกเรายังคุยกันอยู่เลย แล้วก็พากันหันมามองเราประมาณว่าเราเป็นสาเหตุขอเรื่องนี้ เราเลยว่า ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เราไปขอเจ้าที่เจ้าทางอะไรแผลงๆ มันอยู่ที่ว่ากลุ่มสุดท้ายที่ลงมาน่ะใครกัน ในเมื่อพวกเราก็ไม่ได้ออกจากห้อง แล้วที่ว่าครูฝึกทั้งถีบทั้งด่าอยู่หน้าห้องน่ะ ต่อให้ถีบหรือด่าผิดห้อง ห้องเราก็ต้องได้ยินบ้างล่ะ ก็ห้องมันไม่ใช่ห้องปิดเสียงนี่ แต่เมื่อคืนมันเงียบๆจริงๆนะเราเลยไม่มีใครออกมากัน แล้วแรงถีบครูฝึกทหารสามคนนี่ประตูมันจะไม่พังเลยเหรอ พอเราพูแบบนี้ก็ไม่มีใครอยากขุดเรื่องนี้ขึ้นมาต่อ เพราะเพื่อนที่เห็นเหตุการณ์ยืนยันว่ามีคนลงมาจริงๆ จนครบครูฝึกถึงได้ปล่อยให้ไปนอนต่อ แต่ไม่มีใครสักคนในที่นั้นสักเกตุใบหน้าคนที่ลงมาเลยเหรอ ตรงนี้แหละที่เราสงสัย หากเป็นการแกล้งกันของเพื่อนที่ไปนอนห้องอื่น มันจะเตี๊ยมกัมทั้ง รร. เลยเหรอ แม้แต่ครูฝึกก็ยืนยันว่าคืนนั้นมีเรื่องแบบนี้จริงๆ พอคืนที่สองในการนอนค่าย มีเพื่อนคนหนึ่งสังเกตุเห็นรอยของหยดเลือดที่อยู่ปลายเตียงที่เรานอน หัวข้อสนทนาในห้องพักจึงเกิดขึ้น เพราะตอนแรกทุกคนก็สำรวจดูแล้ว ว่าพื้นห้องสะอาดมากไม่มีรอยเปื้อนอะไร พวกเพื่อนพากันกลัว และก็ถามหาที่มาของรอยเลือด เพราะอาจจะมีใครเป็นเม็นแล้วทำเม็นหยดก็ได้ แต่ข้อสรุปที่ได้เหมือนกันคือวันที่เขาค่ายผู้หญิงที่นอนห้องนี้ไม่มีใครประจำเดือนมา ทุกคนพากันหน้าถอดสี เราเลยว่าบ้างทีอาจจะเป็นรอยเปื้อนที่พวกเราไม่ได้สังเกตุเห็นก็ได้(แต่มันก็น่าคิดนะ เพราะรอยเลือดที่ว่ามันไม่ใช่รอยเล็กๆที่จะมองข้ามไปได้) เพราะเท่าที่เราดูรอยเลืดมันออกสีคลำๆและแห้งกรังติดพื้นเหมือนมีมานานแล้ว พวกเพื่อนกพยายามจะคิดแบบนั้นก็เลยพากันรีบนอน แต่ก็ไม่วายมาสั่งห้ามเราพูดหรือขออะไรแปลกๆอีก สุดท้ายคนที่ต้องเดินไปปิดไฟก็เป็นเราอยู่ดี(เพื่อนน๊อเพื่อน) พอวันที่สาม เราลั๊นลาสุดๆก็วันนี้จะได้กลับบ้านนิ เราตื่นขึ้นมาเก็บของพร้อมด้วยความร่าเริงในขณะที่คนรอบข้างพากันหดหู่ พอเราถามว่าเป็นอะไรพวกมันก็บอกว่ากลับไปค่อยเล่า เราไม่ติดใจอะไรมากนักเลยไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ พอจะออกจากห้องเราก็ไหว้เจ้าที่เจ้าทางบอกลาพอเป็นพิธี แต่พวกเพื่อนนี่สิมันเล่นตั้งวงขอขมาอะไรกันอยู่หน้าโต๊ะกระจกไม่รู้ ด้วยความที่นึกสนุก เราเลยลากเก้าอี้ตรงโต๊ะกระจกออกมาจัดต่ำแหน่งเหมือนให้คนมานั่งหันหน้าเข้าหาพวกมัน สักพักก็พากันหน้าซีดปากพะงาบ พอรู้สึกว่าแกล้งแรงไปแล้วเราเลยลากเก้าอี้กลับเข้าที่ ตอนที่ลากกลับก็รู้สึกว่าเก้าอี้มันหนักๆพิกล หันไปดูเพื่อนอีกทีพวกมันก็ตั้งท่าแผ่นแนบกันไปแล้ว เราเลยต้องเป็นคนปิดห้องล็อคกุญแจ
      ขากลับขณะที่รอรถพวกเพื่อนที่นอนห้องเดียวกับเรามันเริ่มเปิดปากออกมาทีละคน คนแรกชื่อมล(เล่ามาตั้งนานเพิ่งใส่ชื่อให้เพื่อน - -) มันบอกว่าตอนคืนที่สองมันรู้สึกว่ามีคนสะกิดมัน แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆของผู้หญิง มันเลยคิดว่ามีเพื่อนตื่นขึ้นมาแล้วมันเลยตื่น มันเลยเรียกชื่อเพื่อนทุกคนแต่ไม่มีใครตอบ มันเลยแน่ใจล่ะว่าไม่ใช่คนแน่ มันเลยปลุกคนข้างๆ ซึ่งคือนุก นุกก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น มลเลยบอกว่ามันเลยพยายามข่มตาหลับต่อ นุกก็เลยว่า โล่งอกที่แท้มลนี่เอง นึกว่าโดนอะไรไม่รู้ดึงขาเลยไม่ยอมตื่น เดี๋ยวก่อนนะถ้านุกบอกว่าตอนนั้นนุกตื่นอยู่แต่ไม่รุ้โดนอะไรดึงขาเลยแกล้งหลับต่อ แล้วก่อนหน้านั้นล่ะมลเรียกชื่อเพื่อนๆจะไม่มีใครตื่นเลยเหรอ(เราคิด) คราวนี้เหวินมันเลยเล่าบ้างว่าตอนที่มันอาบน้ำอยู่ก่อนเข้านอนมันรู้สึกเหมือนมีคนมองมันลงมาจากช่องตรงเพดานห้องน้ำ(ห้องน้ำในห้องพักที่เราจับได้ เพดานมันพัง เข้าเลยเอาฝ้าออกจนเป็นรู แล้วไม่ได้เอาอะไรมาปิดไว้) ส่วนคนอื่นๆที่เหลือบอกว่าโดนเหมือนกันคืนเมือนมีใครยืนจ้องอยู่ข้างหลัง คราวนี้มีเพื่อนคนหนึ่งใจกล้าเข้าไปถามครูฝึกว่าคืนแรกเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงเหรอ หรือว่านัดกันอำพวกเด็กที่นอนห้องเรา ครูฝึกทุกคนก็ยืนยันว่าเรื่องจริงและยังว่าเพื่อนคนนั้นว่าทำไมครูเรียกตั้งนานแล้วลงมาช้า เพื่อนเราเลยย้อนกลับไปและรับสารภาพตามตรงว่าคืนนั้น พวกเราไม่ได้ลงมาช้าแต่ไม่มีใครลงมาเลย แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงใครเรียกด้วยเพราะประมาณตีสามตีสี่พวกเรายังแอบคุยกันอยู่เลย เท่านั้นแหละครูฝึกก็อึ้ง แล้วถามเราว่าอยู่ห้องไหน เพื่อนคนนั้นเลยบอกไปว่า 103 พอครูฝึกได้ยินคำตอบก็หน้าซีด แล้วเดินดุ่มๆไปหาครูฝึกที่เอากุญแจห้องมาให้ลูกเสือจับเลือกห้อง แล้วว่า "ทำไมเอากุญแจห้อง 103 มาให้เด็กจับวะ" ครูฝึกที่ถูกว่าเลยบอกกลับอย่างงงๆ "ก็ไม่ได้เอามาให้จับสักหน่อย มีเรื่องอะไรเหรอ" แล้วครูฝึกทั้งสองก็กระซิบกระซาบกันสักพักก็พากันหน้าซีด หลังจากนี้เราก็ไม่รู้อะไรเลยว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะโดนไล่ให้ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว พอถึง รร. พวกเพื่อนก็พากันว่า ว่าเราขออะไรแปลกๆเพื่อนที่นอนห้องนั้นเลยโดน แถมห้องที่เราจับได้เลขก็อัปมงคลมาก 103 ตัด 0 ออกก็เป็น 13 พอจับเลขนี้ตะแคลง ก็จะได้คำว่า "..ผอ..สระอี.." สรุปคือความผิดเราใช่ไหมเนี่ย

ปล.เรื่องนี้ใครจะไม่เชื่อก็ได้ แต่มันเป็นเรื่องจริงนะขอบอก พอรุ่นน้องที่ต้องไปเข้าค่ายลูกเสือที่ค่ายนี้อีก อ. ที่ไปค่ายด้วยก็บอกว่า ทางค่ายจัดที่พักที่ใหม่ใกล้กับที่พักของครอบครัวทหารแทน ส่วนที่พักที่เราได้ตอนแรกก็พึ่งมีรุ่นเรานี่แหละที่ได้พัก