หลังเลิกเรียน

อานุ : หวัดดีแอมมิเลีย จะกลับแล้วเหรอ... ให้ฉันไปส่งนะ
แอมมิเลีย : ไม่ต้องหรอก พ่อของฉันจะมารับ ฉันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นไปส่ง
อานุ : ไม่เอาน่าอย่าเล่นตัวสิ! วันเสาร์เธอว่างหรือเปล่า!?

แอมมิเลีย : ไม่! ถึงว่างฉันก็ไม่ไปกับนาย และฉันก็ไม่อยากพูดกับนายอีก

อานุ : แต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ ไม่อยากรู้เหรอว่าเรื่องอะไร
แอมมิเลีย : ไม่! ไปให้พ้นเลยไป!

อานุ : แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่พ่อของเธอกับแม่ของมาริสาชอบกันน่ะรึ!
แอมมิเลีย : ใครบอกนาย นายรู้เรื่องนี้มาจากไหน?!
อานุ : ฉันรู้มาจากไหนก็ไม่สำคัญหรอก... แต่มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยล่ะ
แอมมิเลีย : แล้วจะทำไม! มันเป็นเรื่องของฉัน
อานุ : เฮ้อ... ก็ไม่ทำไมร้อก! ฉันก็แค่อยากจะรู้เรื่องเธอเพิ่มขึ้นอีกสักเรื่องสองเรื่อง เผื่อคนอื่นรู้เรื่องนี้ ฉันจะได้ช่วยแก้ต่างให้เธอได้
เธอจะได้อายน้อยลงไง

แอมมิเลีย : นี่ ฟังนะอานุ .. ไม่มีใครเขาสนใจเรื่องครอบครัวคนอื่นหรอก แน่ล่ะ! ฉันอาจรู้สึกแย่ที่ต้องให้ใครมารู้ว่าพ่อของฉันชอบแม่ยัยมาริสา แต่นั่นมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างฉันไม่สนอยู่แล้ว แล้วถ้านายคิดว่าฉันจะยอมทำตามที่นายต้องการทุกอย่างเพียงเพราะเรื่องนี้ล่ะก็... นายคิดผิดถนัด มันไม่ได้ผลหรอก ขอตัวก่อนล่ะ ฉันเสียเวลากับนายมามากแล้ว

อานุ : หึ! ยัยคุณหนูแอมมิเลีย ถ้าฉันเอาชนะใจเธอได้ ฉันต้องได้รับความสนใจจากคนอื่นๆ มากกว่าแค่การเป็นประธานชมรมหนังสือพิมพ์แน่ๆ

แอมมิเลีย : คุณหายไปไหนนะพอล ทำไมไม่ติดต่อมาบ้างเลย... หรือว่าคุณมีคนรู้ใจคนใหม่ที่อเมริกาไปแล้ว ...
ขณะนั้นเอง...

มาริสา : เฮ้อ.. วันนี้ก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องบันทึกปริศนาให้รินฟังจนได้


ตอนที่ 4 หน้า 29 เรปที่ 567