ตอน 31 << อวสาน >> คำแนะนำก่อนอ่านตอนสุดท้าย "
อย่ารีบอ่านโดยเด็ดขาด เพราะจะทำให้เสียอรรถรสในการรับสาร "
แมรี่ : พระเจ้า! ดีใจจริงๆ ที่พวกเธอปลอดภัย แซมหน้าเธอไปโดนอะไรมา แซม : ไม่มีไรครับป้าแค่แผลเล็กๆ เดี๋ยวก็หาย
แมรี่ : ทุกคนอยู่ข้างบนน่ะจ้ะ พวกเธอรีบขึ้นไปเถอะ 
วีแลต : เป็นยังไงบ้างแซม !? แซม : พวกเราปลอดภัยครับ แล้วนี่กุญแจครับลุง
วีแลต : โชคดีจริงๆ ที่เราได้คืนมา 
คุณวี : แล้วพวกนักล่าล่ะแซม แซม : ผมจัดการมันไปแล้ว มันนอนอยู่ในป่าโน่น
วีแลต : นี่แสดงว่าเธอ... แซม : ผมจำเป็นต้องทำ! มันอันตรายเกินไปถ้าปล่อยพวกนักล่าไว้
คุณวี : ฉันเข้าใจ.. แต่ที่ฉันกลัวตอนนี้ก็คือพวกนักล่าคนอื่นๆ รู้ว่าเธอฆ่าพวกเขา พวกนั้นจะพากันมาตามล่าเธออีก แซม : พวกนักล่าจะรู้ได้ยังไงในเมื่อเราจัดการไปหมดแล้ว
วีแลต : มีคนนึงหนีไปได้ เป็นบาทหลวงหนีไปตอนที่เราถูกผงกระเทียม แซม : เขารู้ว่าประตูอยู่ที่นี่ เขาต้องตามพวกนักล่าคนอื่นๆ มาที่นี่แน่ เราจะทำยังไงกันดี
คุณวี : แล้วนายจะทำยังไงล่ะวีแลต อย่าลืมสิว่าประตูมันเคลื่อนย้ายไม่ได้นะ นายถึงต้องมาอยู่ที่นี่ 
วีแลต : เราต้องปิดมัน คุณวี : ปิด !!! วีแลต : ใช่! เราต้องปิดมัน เราจะกลับไปรายงานเรื่องประตูต่อเบื้องบน แซม : แต่นั่นเท่ากับว่าเราบกพร่องต่องหน้าที่ผู้พิทักษ์ประตูนะครับ เท่ากับเราไปขอให้เบื้องบนลงโทษเราชัดๆ
คุณวี : วีแลต ถึงนายจะปิดประตูก็เลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้หรอก แอมมิเลีย : ใช่ค่ะ! ยังไงพวกนั้นมันก็มาอยู่ดี วีแลต : พอพวกมันมา เราก็ไม่อยู่แล้ว แอมมิเลีย : พะ.. พวกคุณจะไปที่อื่นเหรอคะ วีแลต : ใช่! เราจะกลับอิมโมทาริส แอมมิเลีย : หมายความว่ายังไงคะ !? 
พอล : ไปอิมโมทาริส! ถ้าพ่อปิดประตู แล้วเราจะกลับมายังไงล่ะครับ วีแลต : " ....... " พอล : ไม่! ไม่นะครับพ่อ .... พ่อคงไม่คิดจะไปอยู่ที่นั่นแล้วไม่กลับมาใช่มั๊ยครับ 
แอมมิเลีย : คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ หนูไม่ยอมให้พอลไปนะคะ วีแลต : แต่นั่นเป็นทางเดียวที่จะยุติเรื่องทั้งหมด แอมมิเลีย : มะ.. ไม่นะคะ ... ฮืออ .. ฮืออออ... 
คุณวี : เฮ้อ.. แอม สา ลงไปข้างล่างก่อนเถอะ พ่อขอคุยธุระกับวีแลตหน่อย แอมมิเลีย : ฮืออ ... มาริสา : คะ...ค่ะ.. คุณวี ... เพียะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 
แอมมิเลีย : เพราะเธอคนเดียว !!! 
แอมมิเลีย : เธอทำลายทุกอย่าง เธอทำให้เขาต้องไป เธอทำร้ายทุกคน ฉันเกลียดคนอย่างเธอ ฉันเกลียดเธอ! 
มาริสา : ( แอมมิเลียพูดถูก... เรื่องทั้วหมดนี่เป็นเพราะฉัน ฉันทำร้ายคนที่ฉันรัก ฉันมันก็เลวเหมือนพวกนักล่าที่คอยตามราวีแวมไพร์ดีๆ อย่างพวกคอนเตสนั่นแหล่ะ ฉันไม่มีหน้าจะไปเจอแซมอีกแล้ว ) 
แซม : คุณ.. เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนเหรอ
มาริสา : ขอโทษนะแซม... เพราะ... ฉัน... ทุกคนถึงต้องเดือดร้อน 
แซม : ไม่หรอก ไม่ใช่ความผิดคุณ เรื่องแบบนี้สักวันมันต้องเกิดขึ้น แวมไพร์ถูกนักล่าไล่ตามเสมอล่ะ
มาริสา : แต่พวกมันจะไม่รู้ถ้าฉันไม่พาพวกเขามา ฉันทำร้ายคุณกับคนอื่น ฉันทำให้คุณต้องไป 
แซม : อย่าโทษตัวเองสิมาริสา คุณไม่ได้ทำร้ายผม คุณช่วยผมสู้กับมันจำได้มั้ย
มาริสา : แต่ยังไงก็เป็นเพราะฉัน คะ..คุณปิดประตูโดยที่ไม่ต้องไปอิมโมทาริสไม่ได้เหรอ หนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก ที่ไหนก็ได้ อย่าจากไปแล้วไม่กลับมาอย่างนี้สิ.. ได้โปรดเถอะนะแซม แซม : ผมทำไม่ได้ ไม่งั้นเราจะโดนล่าทั้งจากพวกนักล่าและแวมไพร์ด้วยกันเอง มันเลวร้ายกว่าเดิมอีกนะ ถ้าถูกจับโทษอาจถึงขั้นประหารโดยไม่มีการอุธรณ์ได้อีก
มาริสา : ได้โปรดเถอะแซม... คุณรู้มั้ยว่าฉันเจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องอยู่ห่างจากคุณ ฉันรักคุณเข้าใจมั้ยแซม ฉันรักคุณ.. ฉะ แซม : " .... "
แซม : มาริสา.. ผมมีเรื่องจะต้องบอกคุณ...
มาริสา : " .... " แซม : ทุกคนตกลงกันแล้ว... ลุงวีแลตจะใช้เวทมนตร์ลบความทรงจำของทุกคนทั้งวิลลี่ แอมมิเลีย แล้วก็.. คุณ...
มาริสา : มะ..ไม่นะ ..ฉะ..ฉัน... 
แซม : ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ผม ขอโทษที่ผมรับมันไว้ไม่ได้ คุณอย่าจดจำมันอีกเลยนะ มันจะทำให้คุณเจ็บปวด
มาริสา : ซะ... แซม.. คะ..คุณ... แซม : เวทมนตร์จะเริ่มตอนแที่ยงคืนวันนี้หลังจากเราปิดประตูแล้ว ความทรงจำของคุณจะเลือนหายไปทีละน้อย พอถึงรุ่งเช้ามันจะหายไปตลอดกาล ลาก่อน..
วีแลต : เอาล่ะได้เวลาแล้ว 
พอล : ผมรักคุณ ผมจะไม่มีวันลืมคุณไปชั่วชีวิตแอมมิเลีย แอมมิเลีย : ฉันก็รักคุณค่ะ 
วีแลต : ขอบใจสำหรับทุกอย่างวิลลี่ ฉันดีใจที่มีเพื่อนอย่างนาย คุณวี : ขอให้นายโชคดีวีแลต 
แซม : ลาก่อน... มา....
มาริสา : จำไว้นะแซม ต่อให้คุณลบความทรงจำของฉัน ฉันก็จะหาทางดึงมันกลับมาให้ได้ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับฉัน... ฉันจะจำให้ได้ ... แซม : " .... "
แซมไม่ตอบฉัน เขาทำเพียงส่งรอยยิ้มที่มุมปาก
แล้วหันหลังเดินเข้าประตูไป ... 
ฉันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ กำลังรวบรวมเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วถ่ายทอดลงไปบนกนะดาษสีขาวที่หน้าจอ นาฬิกาข้อมือส่งเสียงเตือนว่าอีกเพียงสี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นบอกเวลาของเช้าวันใหม่ ความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับแซมและคนอื่นๆ จำสูยหายไปในไม่ช้า ...........แต่ในเวลานี้ สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดคือการที่ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมีต่อเขาหายไป รวมทั้งความรู้สึกสำนึกผิดที่ฉันก่อ ฉันกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะกระทำผิดซ้ำสอง ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก แม้ว่าโอกาสครั้งที่สองนั้นจะมีหรือไม่ก็ตาม ฉันจะไม่มีวันลืมทุกคน ฉันจะไม่มีวันลืมคุณ... แซม... ไม่มีวัน
Save as: C:/mydocuments/memory of vampire << กรุณาดูคลิปก่อนเพื่ออรรถรสในการรับชม >> *** ถ้าดูไม่ได้ก็ไปที่ลิงก์นี้นะคะ >>
http://www.youtube.com/watch?v=igX_tEAZXPs ***
7.00 น. 
มาริสา : เฮ้อ... ทำไมมันปวดตัวอย่างงี้ฟร่ะ!! //(ㄒoㄒ)// แถมยังรู้สึกเศร้าอีกๆ 
มาริสา : อ่าว..นี่มันผ้าเปื้อนอะไรเนี่ย เหม็นยังกะเลือดแถมดำปี๋เชียว เดี๋ยวเอาไปทิ้งดีกว่า (_ _。) 
แอมมิเลีย : นี่เธอจะไปโรงเรียนตอนสิบโมงรึไงย่ะ! มาริสา : วันไหนเธอไม่กัดฉัน เธอจะลงแดงรึไงแอมมิเลีย แอมมิเลีย : ถ้าเธอยังช้าอีก ฉันจะให้เธอเดินไปโรงเรียนเอง!!! มาริสา : ( -`д´-) เสร็จแล้วๆ 
มาริสา : เอ๋ !? บ้านเธอนี่อยู่ติดกับป่าเลยรึไง แอมมิเลีย : ทำไมล่ะ อากาศดีออก ^^ 
แอมมิเลีย : เป็นอะไรไปอีกล่ะ มาริสา : เปล่า.. ฉันรู้สึกแปลกๆ แต่..นึกไม่ออก.. แอมมิเลีย : เธอคงเป็นอัลไซเมอร์ล่ะสิ 
แอมมิเลีย : ว๊ายย!! สายแล้ว เพราะเธอแท้ๆ ยัยมาริสา มาริสา : ยัยบ้าแอมมิเลียรอฉันด้วยสิย่ะ ! ★THE END FOR PART 1★ ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เขา... คือรักแรกในชีวิต
เขา... ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่เป็นแวมไพร์อายุสองร้อยปี
เขา... คือความทรงจำที่เธอทำหายไป เตรียมพบกับ วุ่นนัก! ฉันหลงรักคุณแวมไพร์ ภาค2 ได้ที่นี่ เร็วๆ นี้.. "วุ่นนัก! ฉันหลงรักคุณแวมไพร์ ภาค 2" บทนำ หน้าที่ 26 เรป 501 
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
อัพโหดยังไม่เสร็จเลยอ่า 
เป็นกำลังใจให้
กีสสสส เลือดสาด มาริสาสู้ๆ
ค่ะ
เสร็จแล้วค่ะภาคแรก ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องรอ T.T
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก