บทที่ 1 ตอน เหตุเกิดเพราะ.....
"นี่นาย...นายจะมาหัวเราะฉันทำไมฟะ"ฉันมุ่งหน้าตรงไปยังนายนั่นทันที
"ก็นายหัวเราะเยาะฉันก่อนนี่...เฮอะ...สมน้ำหน้า"หา

สม น้ำ หน้า นี่...นี่..วันนี้เป้นวันที่ฉันควรได้รับกรรมกลับคืนใช่มั้ยนี่

คำว่า สมน้ำหน้า ฉันเพิ่งด่าไอ้หยินได้ไม่นานนี้เองนี่

"นี่นาย...ที่ฉันเหยียบอี้หมาตามนายเนี่ย...ก็นายอยากเหยียบก่อนทำไมล่ะ..นายทำให้ฉันหัวเราะจนมองไม่เห็นต่างหาก"
"ฮะๆ..นี่นายจะบอกว่า..ที่นายเหยียบอี้หมาเนี่ย...เพราะฉันงั้นเหรอ

....นายเลอะเลือนเปล่าวะเนี่ย"นายนี่ยังคงทำหน้ากวน TEEN นี่ๆฉันก็ผิดจริงๆล่ะ จู่ๆก็ไปแก้ตัวปัญญาอ่อนแบบนั้น

แต่ฉันรู้สึกว่า คำสรรพนามที่ใช้เรียกฉันเนี่ย...มันดูผิดหูไปนะ

ฉันเป็นผู้หญิงเฟ้ย

"เออ...เพราะนายนั่นแหล่ะ...จ่ายค่าถูรองเท้ามาให้ฉันซะดีๆ

"
"

"นายนี่ ทำหน้า
"เฮอะ...นายมัน...ปัญญาอ่อนว่ะ"อะไรน้า

ว่าฉันปัญญาอ่อนงั้นเหรอ นายน่ะสิ แล้วยังไม่หยุดใช้สรรพนามที่เรียกฉันอีก
"เฮ้ย..นี่นาย..ฉันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย...ดูไม่ออกรึไง...เรียก 'นาย'อยู่ได้...ไอ้หน้าลิง"โฮะๆๆๆ


สะใจ ได้ด่าคน ฉันลืมอะไรไปรึเปล้่านะ อ้อๆ ลืมไอ้หยิน

"ดูออกสิ...นาย เอ้ย! เธอ ได้รับฉายา ผู้หญิงที่หน้าหล่อที่สุดในโรงเรียน...." เอ๊ะ รู้ได้ไงหว่า หมอนี่มันเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันด้วยเหรอนี่ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย

"นายรู้จัก..ฉัน..เหรอ...นายเรียนที่นั่นเหรอ

"ฉันถึงกับกระอึกหระอัก พูดอะไรไม่ค่อยจะออก เป็นไรฟะ แค่ไอ้คนที่เหยียบอี้หมาคนนึง
"ฉันเป็นญาติกับ ผอ. โรงเรียนเซนด์ปิแอร์ น่ะสิ แล้วฉันก็กำลังจะไปเรียนที่นั่น...หวังว่าคงจะได้เจอกันอีก ไปล่ะ" แล้วหมอนั่นก็วิ่งนำไปชิ่ว โดยไม่สนใจรองเท้าที่ตัวเองเหยียบอี้หมาอยู่ เอ๊ะ วิ่ง ไป โรง เรียน เฮ้ยยยยย!!!!!!

นี่ฉันมัวเถียงกับนายนี่ทำไมวะเนี่ย โรงเรียนๆๆ ตายๆๆๆ
"ไอ้หยินๆๆ...อ้าว....อ็ากกกกกก!!!!!!!!!

....ไอ้หยิน....ไอ้น้องบ้า.วิ่งไม่รอเลย

ไปตั้งแต่เมื่อไรวะ

"แล้วฉันก็วิ่งตามมันไป จะอี้หมา อี้แมว ช่างมัน ตูต้องไปโรงเรียนให้ทัน
เมื่อถึงหน้าโรงเรียนเซนด์ปิแอร์ ฉันวิ่งมาด้วยอาการหอบ แห่กๆเหมือนหมา แต่พอฉันเพิ่งจะมาถึงได้ไม่นาน ก็มีกลุ่มผู้หญิงกลุ่มใหญ่วิ่งตรงมาหาฉัน เฮ้ยๆ

จะยกทับไปตีที่ไหนฟร่ะ แล้วก็ตามมาด้วยเสียง......
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


"กรี๊ดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"



โอยยย!!!!!! หนวกหูว้อย

จะกรี๊ดไปทำบ้านเตี่ยคุณเหรอ
"พี่หยางขาๆ...นี่ๆๆๆๆ....แพนด้าเอาตุ๊กตามาฝากค่ะ^^

"
"อย่ารับของยัยนั่นเลยค่ะ....เอานี่ดีกว่า..แหวนไงคะ...เอาไว้หมั้น..ว้ายๆๆๆๆ


" อ้วก


"อะไรกัน..ยัยนี่ออกนอกหน้า...ตบสั่งสอนซักหน่อย"
"สู้ฉันได้ก็เอาเซ่" แล้วรอบๆตัวฉันก็เกิดสงครามโลกครั้งที่ ที่..ที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ฉันก็รีบแหวกวงนี้ออกไป เพื่อพิสูจน์อากาศภายนอก โอ้ว วงนั้นที่เคยล้อมฉัน บัดนี้ได้กลายเป็นวงสงครามไปแล้ว นี่ฉันหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ



แล้วฉันก้รีบขึ้นห้องเรียนทันที พอไปถึงห้องปุ๊บ ฉันก็พบเพื่อนๆฉันนั่งอยู่
"ว้ายๆ...ยัยหยางงง!!!

" เสียงยัยวอลนัทวิ่งมาหาฉันด้วยท่าทีที่ตกใจ + ดีใจ = ตูลำบากใจ

"ไม่ต้องบอกก็รู้..ว่าเธออ่ะ...โดนผู้หญิงรุมแย่งใช่ป่ะ"เสียงไอ้เอลล์พูดด้วยท่าทียียวน ซึ่งมันก็รู้อยู่แล้ว ว่าฉันต้องโดนอะไรยังไง
"เออๆนี่..รู้ป่ะ....ว่าปีนี้อ่ะ...ครูเขาจัดที่นั่งให้แล้ว...แกไปดูที่หน้าห้องดิ ว่าแกได้นั่งคู่กับใคร

...ฉันอ่ะ...ได้นั่งคู่กับ"
"ไม่ต้องบอกก็รู้....ไอ้เทพใช่ป่ะ"
"ว้ายๆๆๆ....มั่วๆๆๆ"คำแรกที่หลุดออกมาอ่ะดีใจ พอคำหลังก็ทำหน้าอายๆ เห่อะๆๆๆ