เดี๋ยวรันงิคุมาเฉี๋ยนเอาหรอกงิน

ในยามบ่ายวันธรรมดาที่เหมือนกันทุกๆ วัน บรรดาสมาชิกหน่วยสองกำลังเตรียมตัวซ้อมการต่อสู้โดยมีรองหัวหน้า

หน่วยโอมาเอดะเป็นผู้ดูแลความเรียบร้อย สมาชิกทั้งหมดตั้งแถวรอการปรากฏตัวของหัวหน้าหน่วยซุยฟงตามปกติ เป็นที่รู้กันว่านางไม่เคยมา

สายแต่วันนี้ผ่านไปร่วมชั่วโมง...นางก็ยังไม่มา


ในห้องทำงานของหัวหน้าหน่วย ซุยฟงกำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะที่ดูเหมือนจะไม่น้อยลงเลย ทั้งๆ ที่ขลุกอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว มัน

เพราะอะไรกันนะ หัวหน้าหน่วยร่างเล็กหยิบกระดาษรายงานมาอ่าน พยายามกวาดสายตาไล่ตามลำดับบรรทัด แต่ตัวหนังสือไม่รักดีดันไหลมาก

องรวมกันเสียอยู่เรื่อย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว

“อะไร มากองรวมกันอีกแล้ว” ซุยฟงบ่นพลางยกมือขยี้ตา “จะว่าไปรู้สึกว่าห้องมันหมุนๆ ตั้งแต่เช้าแล้วนะ”

ก๊อก ก๊อกๆ

“ไทโชครับ” เสียงเรียกดังจากหน้าห้อง

“เข้ามา”

“ไทโชเป็นอะไรรึเปล่าครับ อยู่ในนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว” โอมาเอดะถามพลางซ่อนถุงขนมในมือไปพลาง

“ไม่ต้องซ่อนข้าเห็น” หัวหน้าหน่วยบ่นอย่างเอือมๆ พลางจ้องหน้าชายร่างยักษ์

ทำไมหน้าเจ้าโอมาเอดะมันถึงเบี้ยวๆ อย่างนั้นนะ

“ข้าไม่ได้เป็นอะไร กำลังจัดการกับเอกสารพวกนี้อยู่”

“เอาสารพวกนั้น” โอมาเอดะมองตามอย่างไม่เชื่อสายตา ปกติงานพวกนี้ไม่เกินแรงหัวหน้าที่จะจัดการมันให้เสร็จภายในชั่วโมงเดียว

แต่นี่ปาเข้าไปกว่าสี่ชั่วโมง เงยหน้ามองร่างเล็กที่ยกมือขยี้ตา

“ไทโชเป็นอะไรไปครับ” ถามด้วยความเป็นห่วง

“ฮะ—ฮัดชิ้ว ฮ่า...ขอโทษที เมื่อกี้เจ้าว่าไงนะ”

“ไทโช ขออภัยครับ” โอมาเอดะรีบก้าวเข้าไปที่โต๊ะ โดยไม่ลืมเช็ดมือให้สะอาดก่อนจับตัวหัวหน้าหน่วยร่างเล็ก

“เฮ้ เจ้าน่ะอย่าเอามือเปื้อนขนมมาจับตัวคนอื่นเค้าเซ่!!!” ออกแรงสะบัด แต่เหมือนกับยกมือปัดแมลงมากว่า เรี่ยวแรงที่เคยมีมัน

หายไปหมด

“ว่าแล้ว เป็นไข้จริงๆ ด้วย” โอมาเอดะพึมพำ “ไทโชเดี๋ยวข้าจะพาไปหน่วยสี่นะครับ” พูดจบชายร่างยักษ์ก็ยกตัวหัวหน้าหน่วยวิ่งตัว

ปลิวตรงไปยังหน่วยรักษาพยาบาลทันทีโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของนาง

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

อุโนะฮานะ เร็ทสึ หัวหน้าหน่วยสี่ยืนอยู่ข้างเตียงที่มีร่างเล็กของหัวหน้าหน่วยสองนอนเหยียดอยู่

“เป็นหวัดนะคะ พักผ่อนสักสามวันเดี๋ยวก็หายค่ะ” นางยิ้มให้คนป่วยอย่างใจดี

“ขอปฏิเสธ ข้ามีงานต้องทำอีกให้นอนเฉยๆ ตั้งสามวันไม่ได้หรอก” ร่างเล็กพูดด้วยเสียงเฉียบขาด

“ข้าเชื่อว่ารองหัวหน้าหน่วยคงจัดการเรื่องนี้ได้” เร็ทสึหันไปหาโอมาเอดะที่ยืนข้างๆ

“ยามาโมโตะไทโชคงไม่อยากอ่านรายงานที่เอาข้าวตังทอดมาเรียงต่อกันหรอก” ซุยฟงเหล่มองรองหัวหน้าหน่วยร่างยักษ์ผู้ชื่นชอบ

การกินขนมเป็นชีวิตจิตใจ

“ไทโช—” โอมาเอดะโอดครวญ ยังไม่ทันจะได้แก้ตัว เสียงร้องทักก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ซุยฟง เป็นไงบ้าง”

“โยรุอิจิ มานี่ได้ยังไง”

“ที่หน่วยของเจ้าบอกว่าเจ้าอยู่นี่ แล้วตกลงเจ้าไม่สบายตรงไหน?” ยื่นมือมาแตะแก้มร่างบนเตียง

“มะ—”

“เป็นไข้ต้องพักงานสามวันค่ะ” หัวหน้าหน่วยสี่ขัดขึ้น

“งั้นเหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงสามวันนี้ข้าจะดูแลเจ้าเอง” โยรุอิจิยิ้มกริ่ม

นั่นแหละ ที่ข้าห่วง ซุยฟงนึกในใจ

“ขอยากินก็พอ ข้ายังมีงานต้องทำอีก” หันหน้าไปทางเร็ทสึ

“ไทโชข้าทำได้ ท่านหยุดพักผ่อนเถอะครับ”

“เจ้าจะทำให้กระดาษพวกนั้นมีแต่รอยขนมน่ะสิ”

ระหว่างที่หัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วยสองกำลังแลกเปลี่ยนความคิดเห็นอย่างดุเดือด เร็ทสึสะกิดให้โยรุอิจิมารับยาแทนซุยฟง

“ให้ทานนี่สามเวลาหลังอาหาร แล้วก็ให้พักผ่อนมากๆ นะคะ”

“หืมม์ อ้อ...เข้าใจแล้ว”

“ยาพวกนี้น่ะมีส่วนผสมของยานอนหลับอยู่ด้วย ถ้าซุยฟงหลับลึกไม่ต้องตกใจนะคะ” ยิ้มให้โยรุอิจิที่รับบทพยาบาล ก่อนจะบอกให้

พาคนป่วยกลับไปพักผ่อน

“ไปกันเถอะซุยฟง”

“ถ้ากลับห้องล่ะก็ไม่เอาหรอกนะ ข้าบอกแล้วไงว่ายังมีงานต้องทำอยู่” เด็กดื้อยังยืนกราน

“แล้วเจ้าน่ะทำได้รึไง ไม่สบายอยู่แบบนี้” พยาบาลจำเป็นทำเสียงดุ

“ข้า—ฮึ” นึกถึงสภาพตัวเองที่ตาลายเพราะพิษไข้งมกับกองเอกสารเมื่อเช้าแล้วเถียงไม่ออก

“ตอนนี้กลับไปก็ทำงานไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ พักผ่อนให้หายก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงานก็ได้นี่” เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งกล่อม

“แต่...” คนป่วยยังคงไม่ยอม

“ไทโชครับ” โอมาเอดะเอ่ยเสียงอ่อนแกมขอร้อง

คนป่วยถอนหายใจก่อนพยักหน้ารับแต่ไม่วายกำชับรองหัวหน้าหน่วยให้ระวัง

“ถ้าข้ากลับมาแล้วต้องมานั่งแงะเศษขนมออกจากรายงานล่ะก็…” ซุยฟงส่งสายตาดุๆ “ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“เอาล่ะ คนป่วยนอนนิ่งๆ นะ” โยรุอิจิวางร่างของซุยฟงบนที่นอนที่ปูไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ

“หืมม์ นั่น?” ร่างเล็กชี้ไปที่อุปกรณ์ที่คนรักของนางยกออกมา “เอามาทำอะไร?”

“เช็ดตัวให้เจ้าไง” คนพูดยิ้มกริ่มวางของที่เตรียมมาพลางบิดผ้าขนหนูผืนเล็กให้หมาด “แต่ก่อนอื่นต้องถอดเสื้อผ้าออกก่อน”

“ข้าทำเองได้” หัวหน้าหน่วยส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เอาน่า เจ้าป่วยอยู่ มาข้าทำให้เอง” โยรุอิจิยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก มือเรียวดึงผ้าคาดเอวสีเหลืองสดของอีกฝ่ายถอดสื้อคลุมตัว

นอกออก ตามด้วยชุดยมทูตด้วยความรวดเร็วไม่เสียชื่อเทพพริบตา

“โยรุอิจิหยุดเลยนะ” ร่างเล็กซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดรบของหัวหน้าหน่วยปราบปรามพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหยุดอีกฝ่ายไว้ไม่

ให้ปลดชุดสุดท้ายที่ใส่อยู่ได้ แต่ด้วยพิษไข้จึงทำอะไรไม่ได้มาก และปราการสุดท้ายก็ถูกเหวี่ยงไปข้างๆ ซุยฟงจึงรีบคว้าเอาผ้าห่มขึ้นปิดร่าง

เปลือย ส่งสายดุให้คนที่นั่งไม่รู้ไม่ชี้เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว

เจ้าแมวทะลึ่ง

โยรุอิจิมองใบหน้าที่แดงก่ำด้วยพิษไข้ปนเปไปด้วยความโกรธและเขินอายด้วยความชอบใจก่อนเอ่ยเสียงใส

“มาเช็ดตัวกันดีกว่า” ผ้าขนหนูถูกซับลงบนใบหน้าอย่างแผ่วเบา เรื่อยมาที่ซอกคอ เผยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อรู้ว่าจุดหมายต่อไปคือที่ไหน

“พอเลย ตรงนั้นข้าเช็ดเองได้” ซุยฟงทำเสียงดุ คว้าเอาผ้ามาถือไว้เองและรีบซุกตัวลงใต้ผ้าห่มทำความสะอาดร่างกายด้วยความ

รวดเร็วไม่ให้อีกคนได้มีโอกาสทำอะไรมากกว่านี้

“ขอชุดเปลี่ยนหน่อย โยรุอิจิ” หัวหน้าหน่วยยังคงซ่อนร่างเปลือยใต้ผ้าห่ม

“ยังไม่ได้เช็ดหลังเลยนี่ มาข้าทำให้” แต่อีกฝ่ายกับหรี่ตามองไม่ไว้ใจ “ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้วล่ะ” เจ้าของเรือนผมสีดำมองอย่างชั่งใจ

ก่อนจะพยักหน้าตกลง โยรุอิจิแอบซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์เดินอ้อมไปนั่งด้านหลังคนป่วยและเช็ดแผ่นหลังซีดขาวอย่างเบามือพร้อมกับเลื้อยมือที่ว่าง

สัมผัสหน้าอกคนรักอย่างนุ่มนวล พรมจูบบนไหล่เปลือยเบาๆ

“โอ๊ย โอ๊ยๆ” พยาบาลจำเป็นร้องโวยขึ้นมา สะบัดมือเร่าๆ “เจ้าหยิกข้าทำไมน่ะ!”

“ยังจะถามอีกเหรอ” ซุยฟงดุอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่ก่อนนางจะได้สวมเสื้อผ้าซึ่งระหว่างนั้นก็ถูกคนฉวยโอกาสแตะโน่นนิดจับนี่หน่อย

สลับกับเสียงโวยของคนป่วย

“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ อีกนะโยรุอิจิ ไม่งั้นล่ะก็...” หัวหน้าหน่วยซึ่งตอนนี้สวมชุดนอนยูกาตะหลวมๆ หันไปคาดโทษร่างสูงที่นั่งทำตา

ใสซื่อเตรียมส่งแก้วน้ำและยาอีกสองสามเม็ดให้

“ไอ้ที่ว่าบ้าๆ น่ะ อะไรเหรอ?” โยรุอิจิทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ถาม ซึ่งก็ได้รับสายตาพิฆาตจากอีกฝ่ายเป็นรางวัล

“นี่ข้าป่วยอยู่นะ” ร่างเล็กบ่นอย่างอ่อนใจ

“อื้ม ข้าจะดูแลเจ้าเอง” ยังคงส่งยิ้มอย่างร่าเริงแม้จะรู้ความหมายว่าอีกคนหมายถึงอะไรแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งตีความไปอีกอย่าง

คนป่วยถอนหายใจอย่างเอือมๆ ส่งยาที่ได้รับเข้าปากและตามด้วยน้ำอึกใหญ่ ก่อนล้มตัวลงนอน พลางนึกในใจว่าไม่น่ายอมกลับมานอนพักที่

ห้องเลย กลายเป็นว่าเข้าทางโยรุอิจิเสียอย่างนั้น ระหว่างที่คิดเพลินๆ ก็รู้สึกได้ว่าผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ถูกเลิกขึ้น และใครอีกคนกำลังเบียดแทรก

ตัวเข้ามานอนเคียง

“โยรุอิจิ” ซุยฟงเรียกชื่อเป็นเชิงปราม

“นอนด้วยสิ นะ” อีกฝ่ายใช้ลูกอ้อน

“เฮ้อ...ก็ได้ แต่...” โยรุอิจิชะงัก “ต้องนอนในร่างแมวนะ” เมื่อคนรักยื่นคำขาด แทนคำตอบร่างของนางก็ถูกปกคลุมด้วยควันสีขาว

และเมื่อมันจางก็เผยร่างแมวดำขดตัวนอนข้าง

“ต้องแบบนี้สิ เด็กดี” มือเล็กเกาปลายคางเจ้าแมวดำอย่างเอ็นดู ส่วนเจ้าเหมียวเองก็ดูจะเพลินกับสัมผัสจนถูไถหน้าคลอเคลียกับมือ

นั้น ไม่ช้าซุยฟงก็ถูกความง่วงเข้าจู่โจมจึงพริ้มตาหลับไปอย่างง่ายดาย ตามด้วยอีกตัว (คน) ที่ผล็อยหลับตามไปติดๆ

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


หนัก อึดอัด

เจ้าเหมียวพยายามขยับตัว มันดิ้นหันซ้ายหันขวา แต่ความอึดอัดไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย สุดท้ายมันจึงใช้อุ้งเท้าเหยียดดันไปข้างหน้าด้วยหวังว่า

จะได้หลุดเป็นอิสระจากความอึดอัดนี้ แต่ต้องลืมตาขึ้นอย่างตกใจเมื่อสัมผัสใต้อุ้งเท้าช่างนุ่มนิ่มคุ้นเคยและสิ่งแรกที่ปรากฏในสายตาเป็น

หน้าอกเกือบเปลือยซึ่งโผล่พ้นรอยแยกของเนื้อผ้ามาเกือบครึ่ง เพราะชุดที่ใส่ถูกจัดแต่งไว้อย่างหลวมๆ เพื่อให้คนป่วยได้นอนอย่างสบาย หน้า

ของเจ้าเหมียวถูกกดจนชิดกับร่องอกด้วยคนนอนหลับตะแคงกอดมันไว้แน่น ผ้าห่มที่เคยคลุมถึงหน้าอกถูกเลื่อนอยู่ตำแหน่งแค่ช่วงเอว เผยให้

เห็นผิวกายที่จวนเจียนจะพ้นชุดที่สวมอยู่รอมร่อ

“ซุยฟง” โทนเสียงต่ำคล้ายชายหนุ่มหลุดออกจากปากโยรุอิจิผู้ซึ่งอยู่ในร่างแมว กวาดดวงตาขึ้นมองหน้าคนป่วยที่หลับสนิทดูไร้

เดียงสา ไล่สายตามองพินิจตั้งแต่แพรขนตางาม ใบหน้าที่ขาวอมชมพู เรื่อยไปจนถึงริมฝีปากสีสดที่แดงระเรื่อกว่าปกติเนื่องด้วยพิษไข้ ริมฝีปาก

นั้นเผยอชวนจุมพิต

“ซุยฟง” เสียงเข้มลองเรียกดูอีกครั้ง คนป่วยดูจะขี้เซาเกินปกติด้วยฤทธิ์ของยาที่ได้รับ โยรุอิจิใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่ใช่ว่าไม่เคย

สัมผัสแต่พอเห็นแบบนี้แล้ว...มันอดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้



เจ้าเหมียวผงกหัวสะบัดซ้ายขวาจนหลุดจากอ้อมกอดของคนขี้เซา ควันสีขาวขึ้นมาปกคลุมร่างของแมวดำตัวนั้นอีกครั้ง และทันทีที่จางลงร่าง

เปลือยเปล่าของโยรุอิจิก็ปรากฏขึ้นอวดผิวสีน้ำผึ้งน่าสัมผัส รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของเด็กดี “ข้าปลุกเจ้าแล้วนะ ซุยจัง”



โยรุอิจิเบียดกายเข้าซุกไซ้คนป่วยที่หลับไม่รู้เรื่อง ลิ้มรสริมฝีปากฉ่ำหวานด้วยปลายลิ้น ลากไล้ปลายนิ้วไปตามร่องอกก่อนเคลื่อนมือเข้าสัมผัส

ทรวงอกเปล่าเปลือย

ซุยฟงกำลังฝันนางบอกตัวเองอย่างนั้น ในฝันโยรุอิจิกำลังสัมผัสผิวกายของนางด้วยริมฝีปากที่ขบเม้มบนเนินอกขาว ก่อนจะไล้ปลายลิ้นแตะจุด

ไวสัมผัส เรียกเสียงครางเครือในลำคอ

โยรุอิจิไล้เล็มปลายยอดอกอย่างแผ่วเบา ปรายตาขึ้นมองยามเมื่อได้ยินเสียงคราง แย้มยิ้มอย่างพึงใจก่อนกดจูบหนักๆ อีกครั้ง ฝ่ามือร้อนแตะ

สัมผัสทั่วร่างอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะลากปลายนิ้วต่ำลง...



แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องชานด้านนอกห้องพักของหัวหน้าหน่วยสอง ภายในห้อง คนป่วยกำลังยันกายขึ้นนั่งด้วยรู้สึกเหนอะหนะตัว เสื้อผ้า

ชื้นไปด้วยเหงื่อ นางบิดตัวไล่ความเมื่อยขบก่อนปล่อยลมหายใจยาวๆ ไล่ความหนักอึ้งของร่างกาย รู้สึกตัวเบาขึ้นมากเมื่อเทียบกับตอนก่อน

นอน อาการตาลายหัวหนักอึ้งด้วยพิษไข้เมื่อเช้าเหมือนโกหก นางเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

ยาของอุโนฮานะไทโชได้ผลชะงัด พรุ่งนี้คงไปทำงานได้ตามปกติ นางคิดอย่างร่าเริง

เหลียวมองข้างกาย เห็นแมวดำตัวเดิมกำลังนอนหลับสนิทท่าทางสบาย ซุยฟงรู้สึกร้อนวูบที่แก้มทั้งสองข้าง ฝันนั่น... นางยกมือขึ้นนวดขมับ

เบาๆ

ฝันแบบนั้นรู้สึกตัวเองทะลึ่งยังไงก็ไม่รู้

นางค่อยๆ ขยับออกจากผ้าห่มอย่างเงียบเชียบ ไม่อยากรบกวนการนอนของเจ้าเหมียว ตรงเข้าไปยังห้องน้ำ ซุยฟงเตรียมทำความสะอาด

ร่างกาย นางถอดชุดยูกาตะหันหลังให้กระจกโดยไม่ทันได้สังเกตรอยแดงที่ซอกคอและเนินอก เมื่อหันกลับมาเห็นเงาตัวเองในกระจก ไม่

สิ...เห็นรอยที่เนินอก ถึงได้รู้ว่านั่น…

ไม่ใช่ฝัน

“โยรุอิจิ!!!” ตะโกนลั่น “เจ้าแมวทะลึ่ง! !”
......................................................จบ......................................................


เฮือกไม่เคยแต่งยาวขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต (หวาดเสียวกลัวโดนแบนอ่า)

โอ้วเย้ !! หนุกดีเอาดาวไปกินไป๊

อะไรผม คลั่งคู่นี้อยู่แล้ว

อ้อ เหรอ

555

สงสัยเริ่มสนใจคนที่มาแอบชอบแล้วสินะ

NO WAY

ดันๆ

ว้าวๆ

บรีซวาย ก็สนุกดี(มั่ง)นะ น้องกัน

คนแต่งกำลัง.....อ่ะน้องมิ้น

หยุดเลยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ใช่เกย์ อีกอย่างเค้าชอบจิ้นคู่นี้อยู้แล้ว

มัน....................