ตอน 25 
มาริสา : โอ๊ย.. ทำไมหน้ามืดแบบนี้เนี่ย //(ㄒoㄒ)// 
มาริสา : แซม! คุณลุกขึ้นมาทำไม!? แผลคุณยังไม่หายนะ! แซม : เบาๆ สิ เด๊่ยววิลลี่ก็รู้กันพอดีหรอก
มาริสา : อุ๊บส์! ขอโทษฉันลืมไป แผลคุณจะเปิดได้นะ ถ้าลุกขึ้นมาแบบนี้ 
แซม : ผมหายแล้ว ไม่ต้องห่วง ดูดีๆ สิ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว
มาริสา : พระเจ้า! แผลเมื่อคืนหายไปไหนแล้วล่ะ แซม : ก็เพราะคุณไง ขอบคุณที่ช่วยผม
มาริสา : ≧０≦ 
มาริสา : ผ้าขนหนูที่เปื้อนเลือดคุณนี่หน่า เดี๋ยวฉันเอาไปซักเอง 
แซม : ไม่ต้องหรอก ผมจัดการเองดีกว่า ดีนะเลือดไม่เปื้อนที่นอนด้วย
มาริสา : เรื่องแบบนี้ฉันทำเองดีกว่าน่า 
แซม : "หรือว่าคุณอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกในคืนแรกของเรา"
มาริสา : (ﾟロﾟ;)!! (｡>д<) บ้า! 
แซม : ฮะ ฮะ ฮะ ผมไปดีกว่า เด๊่ยวใครมาเห็นจะเข้าใจผิด ^ ^
มาริสา : ( ฮู้ว! ใจฉันจะขาดอยู่แล้วนะ (>_<) ) ที่บ้านคอนเตส 
วีแลต : เมื่อคืนเธอถูกมันทำร้ายหรือเปล่า ? แซม : มะ.. ไม่ครับ ผมหนีทันครับ
แมรี่ : ดูเหมือนเรื่องมันจะเลวร้ายขึ้นทุกทีแล้วนะคะวีแลต หวังแต่ว่าพวกนักล่าคงจะไม่รู้วิธีทำลายเวทมนต์หรอกนะคะ 
วีแลต : เฮ้อ .. มันก็ยังไม่แน่นะ แมรี่พวกนักล่าเองก็รวบรวมเรื่องของพวกเราไว้เยอะ พวกมันอาจจะรู้วิธีก็ได้ 
มาริสา : เอ่อ.. หนูว่าคงไม่ใช่แค่นั้นหรอกคะ วีแลต : หนูหมายความว่าไงเหรอมาริสา ? มาริสา : คือ .. หนูหมายความว่า.. พวกเขากำลังหาบางอย่างที่พวกคุณไม่อยากให้เขาเจอ 
วีแลต : ฉันรู้ว่าหนูหมายถึงอะไร แต่..พวกเขาไม่มีทางหามันเจอ มาริสา : แสดงว่าคุณมีกุญแจาแห่งจักรวาล วีแลต : ใช่ แต่เราเก็บมันไว้ในที่ปลอดภัย 
วีแลต : ว่าแต่.. หนูรู้ได้ยังไงมาริสา มาริสา : ก็....ก็คอนเตสเป็นตระกูลสำคัญ หนูเคยอ่านเจอ แล้วของสำคัญก็ต้องอยู่กับคนสำคัญไม่ใช่หรือคะ วีแลต : แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าคอนเตสอยู่ที่นี่ เขาอาจจะรู้ว่ามีแวมไพร์ แต่จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นคอนเตส ? 
พอล : บางทีอาจเป็นเพราะผมหรือไม่ก็แซม เมื่อวันก่อนผมเจอคู่ปรับเก่าของแซมที่หน้าหมู่บ้าน ผมว่าเขาน่าจะจำได้ครับ วีแลต : แล้วทำไมลูกถึงไม่บอกเรา พอล : ผมบอกแซมแล้วฮะ แซม : ครับ พอลบอกผมแล้ว
วีแลต : เอาล่ะ เราคงต้องมีเรื่องให้คิดอีกมาก พวกเธอก็ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเถอะ พอล : ครับพ่อ แซม : ครับ งั้นผมขอตัวก่อน
มาริสา : บ้านคุณคอนเตสหนังสือเกี่ยวกับแวมไพร์เยอะจริงๆ 
มาริสา : บทเรียนฝึกหัดเวทมนต์พื้นฐาน เหรอ น่าสนใจแฮะ! เวทมนต์ลบความทรงจำรึ ฉันไม่ชอบเวทมนต์นี้เลยแฮะ! คนที่ใช้เวทมนต์มีสิทธิอะไรมาลบความทรงจำคนอื่น คนที่ถูกเวทมนต์นี้คงรู้สึกสับสนพิลึก ที่อยู่ๆ ก็เหมือนช่วงเวลาในชีวิตขาดหาย อืม..คิดดูอีกที คนโดนเวทมนต์นี้อาจไม่รู้ตัวด้วยว่าตัวเองโดนคำสาป... มันอาจไม่ทรมานอย่างที่ฉันคิดก็ได้ แต่ยังไงก็เถอะ! ฉันขอเลี่ยงโดนคำสาปนี้ดีกว่า ฉันอยากจะจดจำเรื่องราวในชีวิตของฉํนต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย.. ก็มันเป็นความทรงจำของฉันนี่ ไม่มีใครมีสิทธิจะขโมยของของฉันไปทั้งนั้น 
แซม : มีคนเคยบอกคุณหรือเปล่าว่าค้นของบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตมันไม่ดี
มาริสา : ใครบอกว่าฉันไม่ได้รับอนุญาต คุณวีแลตเขาอนุญาตฉันแล้วย่ะ! แซม : ผมจำได้ว่าคุณสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเราอีก แล้วนี่คุณจะอ่านบทเรียนเวทมนต์ไปทำไม ?
มาริสา : ฉันไม่ได้ผิดสัญญานี่ ฉันแค่หาข้อมูลไปทำรายงานของฉันต่างหาก 
แซม : แต่คุณไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง รู้แค่ที่หามาได้ก็พอ เลิกยุ่งกับเราซักที
มาริสา : นี่ฉันโมโหแล้วนะ เนี่ยนะสิ่งที่คุณพูดกับคนที่ช่วยชีวิตคุณเมื่อคืน คุณมันงี่เง่าที่สุด! 
มาริสา : ชิ! โมโหชมัด ( -`д´-) 
มาริสา : ( จะตามมาทำไมฟะ (=‵′=) ) แซม : ผมว่าเรายังคุยกันไม่จบนะ
มาริสา : คุณจะคุยอะไรอีก! จะบอกให้ว่าฉันเข้าใจที่คุณพูดแล้ว คุณไม่อยากให้ฉันยุ่งเรื่องของคุณ อยากให้ฉันอยู่ห่างๆ ฉันก็จะทำ เพราะฉันเป็นคนอื่น ฉันรู้ดี ไม่ต้องมาย้ำ หรือคุณไล่ให้ฉันไปอยู่บ้านตัวเองเลยมั้ย คุณจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าฉันอีก 
แซม : ผมไม่ได้อยากให้คุณรู้สึกไม่ดี ผมแค่อยากให้คุณอยู่ห่างๆ เพราะเรื่องนี้อันตราย และมันก็เป็นปัญหาของ...
มาริสา : เรา... ที่ไม่มีฉันอยู่ในนั้นด้วย แซม : ... ใช่.. เพราะฉะนั้น..
มาริสา : เพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันใช่มั้ย! แซม : ....
มาริสา : ดี! ถ้าคำว่าเราของคุณหมายถึงครอบครัวของคุณ วิลลี่ แล้วก็แอมมิเลียล่ะก็.. ฉันรู้ตัวดี ฉันมันก็แค่คนที่แส่หาเรื่องของพวกคุณ 
แซม : มัน..เอ่อ..ผมไม่.... เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะคุณ ถ้าพวกนักล่ารู้ว่าคุณอยู่กับพวกเรา คุณอาจถูก... พวกมันไม่ปล่อยคุณไว้หรอก ผมไม่อยากให้คนอื่นมาเสี่ยงกับเรา
มาริสา : คนอื่น... ทำไมแซม! ทำไมคุณถึงมองว่าฉันเป็นคนอื่น ทั้งที่ฉันก็รู้เรื่องของพวกคุณเหมือนกัน แซม : คุณรู้เรื่องอะไรบ้างล่ะ! ฟังนะมาริสา ที่ผ่านมาคนที่มาเกี่ยวข้องกับแวมไพร์อย่างเราต้องพบจุดจบที่เลวร้ายทุกครั้ง
ผมไม่อยากให้คุณเป็นเหมือน ...
มาริสา : เหมือนดาร์ล่าใช่มั้ย แซม : ....
มาริสา : คุณกลัวว่าคนอื่นจะต้องมาตายเพราะคุณเหมือนเธอใช่มั้ย! แซม : ....
มาริสา : ฟังนะ! ฉันไม่ใช่ดาร์ล่า แล้วฉันก็ดูแลตัวเองได้ดีกว่าที่คุณคิดด้วย ไม่ต้องมาบอกฉันว่าอะไรอันตรายหรือไม่อันตรายสำหรับฉัน ฉันคิดเองได้! และก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันไม่มีวันตายเพราะคุณแน่! 
แซม : ก็ดี! คุณก็รู้ดี ต่อให้คุณตาย คุณก็ไม่มีวันเหมือนดาร์ล่า คุณไม่เคยรู้จักเธอด้วยซ้ำ ต่อไปนี้คุณจะเป็นหรือตายยังไงก็ช่าง ผมจะไม่สนใจอีก แล้วผมคงจะดูงี่เง่าน่าดูถ้าคุณมาตายเพื่อผม อย่าเอาตัวเองมาเทียบกับคนที่ผมรักเป็นอันขาด เพราะคุณมันไม่มีค่าอะไรเลยถ้าเทียบกับเธอ
เขาหันหลังเดินกลับไปในห้องครัวพร้อมกับเสียงปิดประตูดังลั่น ฉันทิ้งตัวลงบนม้านั่ง ตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว น้ำตาอุ่นๆ ไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว มันเจ็บในใจเหลือเกิน เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ปล. ใครอยากให้ทำ ภาค 2 ขอเสียงหน่อยนะค่ะ เพราะภาค 2 ยาวมากกก
ถ้าคนอ่านเยอะจะทำ แต่ถ้าคนน้อยน้อยอาจจะทำแค่ภาคเดียว จ้ะ ตอนที่ 26 หน้า 16 เรปที่ 302 
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
สู้ๆๆๆนะค่ะ
ทะเลาะกันแล้ว
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก